Doula’s & Mondmaskers (I) – Een begin

Vlinder Effect

08 juli 2020.  Vandaag zou Mila* 2 jaar kunnen geworden zijn… als en slechts als…

Als mama van een ster zijn dit wat ik noem “de dagen van What ifs” -naast andere specifieke dagen zoals de eigenlijke geboortedag, de dag van de begrafenis, de dag van het verdict, de dag van …

Die “Wat-als“-dagen waar voor een halve seconde het beeld in mijn hoofd op popt van een tweejarig blond meisje die hier ook zou rondhuppelen.  Wat als?

Met het kirren van haar 13 weken jonge zusje op de achtergrond besef ik dat dit me regelrecht brengt naar wat men noemt “the Butterfly Effect“.  Een theorie in de chaosleer die zegt dat zelfs de minste aanpassing van iets in “het verloop der dingen” een immens effect zou hebben op al de rest. Elke realiteit zou daarmee totaal anders worden.

Dus: als Mila*, mijn vlinderkindje, hier nu toch zou zijn, …zou Amelia dan wel bestaan? 

Een begin

Ik wil het zelfs anders stellen:

Amelia bestaat. Amelia is.

En Mila* was hét begin.

Hét begin van dit verhaal gaat dus terug naar hét begin van mijn verhaal met Mila.  Het is net doordát ik mijn eerste dochtertje Mila* verloor, dat de afgelopen twee jaren mij tot dit punt mét Amelia hebben gebracht.

Vandaag, 08 juli 2020, voelt als een juist begin voor dit volgende verhaal.  Het einde van wat men noemt “het vierde trimester” valt ongeveer samen met de “uitgerekende geboortedag” van Mila*. Een cyclus van bijna drie intense jaren, komt tot zijn einde. Ik heb mijn handen vuil gemaakt in het vuur en heb vlinders gekust in de wind.

Een einde is altijd een interessant moment om te beginnen.

Een “anders”

Ik heb me meermaals afgevraagd of dit wel een relevante reeks zou kunnen worden. Wat wil ik eigenlijk vertellen?

Ik ben één van miljoenen vrouwen die een kindje heeft”gekregen”.

Ik ben één van miljoenen vrouwen die een kindje heeft gekregen na een Sterrenkindje en een miskraam.

Ik ben één van miljoenen vrouwen die een zwangerschap aanging, volgend op een getraumatiseerde en traumatiserende zwangerschap.

Ik ben één van miljoenen vrouwen die in de prille weken van een pandemie bevallen is. (Of wacht even… dat zouden er misschien toch ietsje minder kunnen zijn… kuch*).

Ik ben één van miljoenen vrouwen die na mijn eerste zwangerschaps- en bevallingservaring vanuit het diepste van mijn hart vragend was naar: “ánders“.

 

 

Met doula’s en mondmaskers

Net zoals ik erin geslaagd ben in verbinding afscheid te nemen van mijn eerste dochter,  en er soms de zwartste lessen uit heb kunnen leren, leek het mij nogal evident dat ik mijn tweede dochter, de grote kleine zus van mijn eerstgeborene, wilde welkom heten… in verbinding.

Maar nergens vond ik één miljoen verhalen over hoe “ánders” er dan kon uitzien?

Meer zelfs.  Er blíjken bitter weinig trauma-geïnformeerde wegen te bewandelen in de professionele context van zwangerschap en bevalling in ons landje.

Daarom schrijf ik dit. Om te delen wat ik mocht leren, voelen en ervaren en tot waar het me zeker gelukt is om dit bevallingsverhaal “ánders” te schrijven.  Samen met die paar ongelooflijke empathische alsook trauma-geïnformeerde individuen in deze sector.

Met doula’s en mondmaskers.

Voor die moeders dus die op zoek zijn, vanuit het diepste van hun hart, naar hun “anders”.

En niet in het minst voor de vele professionele medische hulpverleners in de zwangerschaps- en bevallingssector.

Veel leesplezier.

Lees hier het vervolg.

Wie zich herkent in deze verhalen en zoekende is om in verbinding te blijven met de vele complexiteiten omtrent kinderwens, zwangerschap, bevalling en moeder/ouderschap, is zeker welkom een kijkje te nemen op www.systemsofthesoul.be