Een voetbadje.
Sinds het artikel over faalangst als “masker” voor schaamte, bevind ik mij al twee weken metaforisch gezien in mijn schaamtebad. Ik omschreef deze dagen eerder als “pittig”… zoals je een bad met salpeterzuur cynisch “pittig” zou noemen. Fysiek begon deze hele reeks inzichten echter met … een voetbadje.
Correctie: een voetbadje bij “mijn” voetreflexologe! Voor wie voetreflexologie zelf reeds ervaren heeft, zal erkennen dat je vaak na een ogenschijnlijk “onschuldige” voetmassage nogal wat voelt bewegen in je lichaam. Voor de goede verstaander: met “beweging” bedoelt men simpelweg “stijfheid” of “pijn”! Wat tot dan lekker onbewust – en dus niet-gevoeld- bleef, begint wel degelijk voelbaar te worden. Díe beweging…
Helend? Ja. Maar MAN!
Flipperkast met jackpot!
Mijn lichaam werd een week lang een flipperkast aan “wakker wordende” pijntjes en ongemakken. Na maanden zwangerschap… of moet ik eerder toegeven jaren zwangerschappen, bevalling(en) en de prille start van ontzwangering leek het alsof mijn lichaam een inhaalbeweging moest maken wat boodschappen betreft.
De ironie nam over en ik kon letterlijk een paar dagen niet meer op mijn voeten staan. Voor het eerst in mijn leven had ik zoveel last van kloven en als topper… zowaar een likdoorn. Voor mij ongekende en “beschamende” kwaaltjes en daarmee werd de dialoog met mijn schaamtes gestart.
Van zodra ik de fysieke oorzaak en tegelijk de “verstopper” van deze aandoendingen (namelijk eelt) begon weg te vijlen (fysiek en metaforisch), begon “de flipperkast”. In verbinding met de drukpunten waar deze voetpijnen mee gelinkt zijn, kwamen de pijnen in mijn schouders, nek, onderrug en als absolute jackpot die me slapeloze nachten bezorgde: de midden bovenrug en lever.
Juij….
kuch*
Dialoog?
Het zal misschien vreemd lijken als ik dit een dialoog noem, maar het is niets anders dan een toepassen van fenomenologie. Alles wat op een specifiek moment gebeurt probeer ik dan te zien als “een fenomeen” die met de intentionele vraag te maken heeft. Al wat zich manifesteert is een fenomeen dat zich toont om gezien en begrepen te worden. Een inzoomen en uitzoomen tegelijk. Ook al zie je niet meteen een link. En die intentionele vraag hing al in de lucht sinds mijn vorig artikel , waarbij schaamte als thema aan het licht kwam.
En ook daar komt dan weer een diepere laag aan het licht.
Diepere laag.
Het gesprek met mijn lichaam, of eerder met de pijnen in mijn lichaam, wordt gestuurd door wat ik kan vinden over de emotionele (en spirituele) betekenissen van die pijnen. En zo staat de hoge middenrugpijn – waar je net niet aan kan- voor het gevoel van “Verraad”. Dat mes in je rug!
De lever -als ontgifter van je lichaam- staat voor het kunnen loslaten van je woede en frustratie. Mijn lichaam toont me dus dat ik “vast” houd en hang aan mijn ervaringen van verraad en dat ik daar behoorlijk pissed om ben ook. Zou het kunnen?
Kuch*
Tu quoque fili mi… Over verraad
Verraad is een soort falen van de betrouwbaarheid. Het is het gevoel dat je beschadigd bent door bewuste acties of het uitblijven ervan van een persoon die je vertrouwde… Als je behandeld wordt als een persoon die er niet toe doet, kan je je teleurgesteld en verraden voelen.
(bron: https://patriciameyntjens-psychotherapie.be/verraad.html)
Hmm… in het verlengde van de faalangst en het dieper inzoomen op het falen (zie vorig artikel), wordt het voor me logisch dat dit als volgende stap komt.
Op één niveau kan je ook stellen dat voor elk deel van onszelf waarvoor we ons schamen en we onszelf willen corrigeren (zoals beschreven in vorige artikel) dat we daarmee dus ook dat stuk van onszelf verraden. Een heel duidelijke analyse wordt in dit filmpje gegeven door @Tealswan.
Aanvullend daarop, kennen velen van ons ook zeker het gevoel van verraad door iemand/de ander. Of groter gezien ook God of het Universum of het Leven. Ultieme momenten waarop het diepste vertrouwen werd be-schaamd.
Het daagt me dat schaamte niet enkel een zelf-regulerende emotie is. We hebben niet enkel een actieve rol wanneer het om schaamte gaat. We voelen ook de diepste schaamte voor elke keer we be-schaamd werden.
Verraad laat ons een van de moeilijkste emoties voelen, ook eentje die thuis hoort bij onze verdrieten (voor meer info bekijk mijn youtube filmpje over gevoelens) en dat is de machteloosheid. Daarom ook het gezegde van diat mes in dat deel van de rug waar wij zelf niet aan kunnen. Het is onze “dode hoek”, onze zwakste plek. We zouden daar zelf niet bij kunnen, dus het móet door iets of iemand anders toegebracht worden. Net omdat we er niets aan kunnen doen, en het ons “overkomt”, bezorgt het ons: schaamte.
Die siamese tweeling van schaamte komt ook hier om de hoek kijken: schuld. Telkens we vertrouwen schonken en deze “verraden” werd, beseffen we zeker boos te zijn op de “dader-van-dienst”. Wat we echter vaak niet beseffen is dat we in onze diepste ziel heel erg teleurgesteld en kwaad zijn… op onszelf. Want het verraad kon slechts komen doordat wij vertrouwen schonken. Klaarblijkelijk aan de “verkeerde” persoon of situatie. Om het even welk verraad is ook deels “onze eigen schuld“. Waarvoor we ons dan ook weer schamen. De “fout” die we maakten was “de ander vertrouwen”.
Een extra moeilijkheid is ook dat we in ons leven be-schaamd worden, zowel bewust als onbewust. Wees er dus maar zeker van dat elk van ons ook ooit iemand anders be-schaamd hebben en deze kwetsuur zelf aan anderen hebben toegebracht.
Wat een “fijne” vicieuze cirkel alweer… kuch*.
Kotsbeu
Die snijdende rugpijn en opspelende lever kotsbeu, word ik dus uitgenodigd om in mijn huidige realiteit heel erg te vertragen vooraleer ik mij ook nu opnieuw gefaald, beschaamd en verraden ga voelen. En ja, in deze multi-dimensionele post-tijden voor mij (zie verschuiving van denkpatronen) ben ik me bewust dat ik mij zo kan voelen. Mét een immense kater in het Vertrouwen van “die ander”. En des te meer, zeker als “verse mama” en als onderneemsters heb ik die Ander nodig. Hmm.
Wil ik mij kunnen overgeven aan een eventuele nieuwe beweging in mijn leven, mijn nieuwe ik-binnen-mijn-gezin waardig, dan moet ik elk concept van ik-alleen loslaten. Elk concept van alleen-zijn en “het alleen moeten doen” dat ik ontwikkeld heb na elke mes dat ik in mijn rug gekregen heb. Schuld en schaamte doen je muren bouwen waarmee je denkt die pijn buiten te houden. Maar eigenlijk sluit je jezelf op.
Ook die manier van leven ben ik kots… maar dan ook kostbeu.
Million dollar question. De hamvraag.
Is er een andere mogelijkheid om met dat gevoel van verraad om te gaan? Is er een mogelijkheid om die de muren van schuld en schaamte om mijn hart, mijn zaak en mijn leven toch neer te halen en/of neer te laten? Hoe kan ik op dit diepste niveau, mijn leven terug laten stromen?
Wel, vanuit deze spiraal aan reflecties na voetreflexologie vond ik nog bijkomende inzichten en lessen over verraad bij Eckhard Tolle. Dat deed me loskomen van de vele narratieven van “Verraad” en bracht me bij een dieper begrip ervan en van de noodzaak van vergeving.
Niet gratuit. Niet enkel bedoeld voor de ander. Ook en vooral de vergeving van mezelf. Met als doel dat ik mezelf terug kan toelaten diep te vertrouwen. En voor die mensen en die situaties die mij in mijn toekomst nog kunnen en zullen “verraden”, dat ik besef dat het gaat om een vernieuwing in mijn leven. Eens ik dit “nut” van verraad begreep, zag ik er ook de Liefde van. Waar liefde mag stromen, daar kan men loslaten en het onverwachtse verwelkomen.
En godzijdank komen intussen mijn lever tot rust en lijken mijn schouderbladen open te breken en te ontspannen.
Namasté lieve mensen.
Wordt vervolgd.
Systemen van de Ziel 