Hysterisch Vuur
Een jaar na het afscheid van ons meisje laat mijn baarmoeder zich nog steeds voelen. Deze reeks artikels is er zelfs naar genoemd. Met alle begrip voor de immense emotionele, mentale en energetische lagen eigen aan een rouwproces bij een perinataal verlies, laat ik eindelijk ook de fysieke ervaring toe.
Ik besef dat ik een afspraak dien te maken om ook fysiek naar mijn baarmoeder te laten kijken. Gynaecologisch apparatuur maakte eerder niets duidelijk zichtbaar, dus ik moet verder zoeken wie mij wel verder kan helpen. En met een vage overgave aan het idee dat ik misschien een hypochonder ben, durf ik een afspraak boeken bij mijn Westers opgeleide Osteopaat, die zijn visie en kunde verreikt heeft met de meer holistische Cranio-Sacraal Therapie.
Ik voel dat er iets groots verchuift wanneer hij – als arts- laat merken dat hij effectief fysiek iets vindt. Ik voel een immense opluchting. De opluchting over het feit dat ik géén hypochonder ben. Dat hier géén sprake is van hysteria (Hysteria is het Griekse woord voor baarmoeder maar werd zovele generaties in mijn vakgebied gebruikt als term voor al die vrouwen die “een spel maakten”).
Mijn bevalling?
Er wordt een “knik” gevoeld in mijn baarmoeder. Een draai in de leiding om het even zeer plastisch uit te drukken waar nog geen ruimte kon gegeven worden aan het littekenweefsel om te kunnen helen. Voor het eerst na 387 dagen kwam de vraag:
Kan het zijn dat er iets gebeurd is bij je bevalling?
Mijn baarmoeder had écht wel iets te zeggen. Ze was al die tijd al duidelijk dat er toch nog een stukje in het verhaal… kapot was. Dus wáár komt deze zelf-twijfel, deze laag van schaamte zelfs, toch vandaan?
Aan de vraag te merken ligt de sleutel bij mijn bevalling. Dus, driehonderd zevenentachtig dagen na die feiten duik ik in een “vergeten stukje” van mijn eigen verhaal.
Een noodzakelijk kwaad
Mijn adem stopt. Want tja, míjn bevalling. Hét verhaal dat vrouwen tot krijgers maakt in hun onlosmakelijke band met hun kind, wordt mij nooit gevraagd. De bevalling wordt meer “geplaatst” in het lineaire verloop bij het verlies van mijn dochter als “het noodzakelijke kwaad” waar ik door moest om tot het afscheid te kunnen komen.
Daarmee mijn lichaam en de fysieke inspanning van een bevalling tot een machinale stap makend in het 1089 stappen tellende stappenplan bij perinataal verlies.
In mijn blogreeks “Mandala’s & Lava” heb ik mijn eigen ervaringen en sensaties tijdens de bevalling zélf omschreven als “trivialiteiten“. Waarom heb ik dat gedaan? Mijn eerste antwoord op die vraag is :
Omdat, bij een bevalling van een dood kindje de aandacht op dát moment en die eerste maanden daarna opgeëist wordt door andere lagen van een trauma- en rouwproces.
Er komt inderdaad zoveel op je af, dat je toch moet kíezen waar je je aandacht en dus je energie op richt. Maar is het werkelijk dit dat maakt dat een vrouw die van haar eerste kindje bevalt, die bevalling als een trivialiteit omschrijft? Is niet elk bevallingsverhaal bijna hét verhaal dat een vrouw tot krijger maakt? Een verhaal dat net graag gedeeld wordt?
Gesmoord
Zoals elke vrouw herinner ik mij natuurlijk élk detail van mijn allereerste bevalling van mijn allereerste kindje.
Maar in plaats van een uitnodiging tot het delen van mijn krijgersverhaal, wordt deze mogelijkheid tot vertellen ingekapseld in die éne zin bij het eerstvolgende gynaecologisch onderzoek na de bevalling:
Ik heb al een mailtje ontvangen van het ziekenhuis om me te laten weten dat je waarschijnlijk niet zo … content zal zijn, maar ze hopen dat je … over je verdriet geraakt…
Met die ene zin werd het recht op mijn beleving van mijn bevallingsverhaal overkapt met een voile van schaamte. Nog vóór ik mijn ervaringen kon beginnen delen, wordt alles in de zone van het verdriet geplaatst. En de suggestie van een onkunde bij mij om daarmee om te gaan, als kader waarbinnen dat verhaal dan kan verteld worden. Uiterst subtiel, maar écht nog overal aanwezig: Hysteria. 
Zoals het in de negentiende eeuw werd gediagnosticeerd bij zovele vrouwen die angst of kwaadheid voelden, als een herschrijving van wat het was. Een emotionele beleving als reactie op macheloosheid, dat als een “mentale stoornis” werd herschreven. Emoties, die in het kort tonen wat iemands persoonlijke waarheid is, wordt indien die persoon een vrouw is, bestempeld als “een zichzelf aangeprate waarheid”. Kortom : she needs crazy pills!
En nóg steeds: enige verwijzing naar een emotie bij een vrouw is een latent geworden suggestie van Hysteria die nog stééds door elke vrouw minstens één maal in haar leven ervaren wordt. En even een belangrijke noot: niet in het minst door andere vrouwen.
Met die ene zin is de insinuatie compleet: enige vermelding van wat er gebeurd is, kan en zal herschreven worden naar iets wat niet in de buurt van mijn ervaring komt. Wat ik ook zou vertellen, het zou de bevestiging van “hysterische vrouw” alleen maar versterken. En laat duidelijk zijn dat dit het laatste was waar ik energie voor kon opbrengen of kon naar kijken op dát moment.
Mijn stem werd gesmoord.
Een noodzakelijke kwaadheid
Die ene vraag bij de osteopaat doet een vlaag oplaaien. Een nieuw vuur verschroeit die voile van schaamte en eindelijk… éindelijk kan dit stukje in beweging komen.
Het was slechts een kwestie van time management. Geen prioriteit op dag 0, maar wel een noodzakelijkheid op dag 387!
“Kan het zijn dat er een kink in de kabel kwam tijdens de bevalling?” HELL YEAH!
En ik laat even mijn kwaadheid, mijn intussen gekende vuur, als madam Magma rázen. Want eens die schaamte verschroeid, komt de WOEDE terug. En voor wie de negentiende eeuw vol Hysteria durft achterwege laten, is woede de emotie die ons duidelijk maakt dat er iets niet ok is. Dat er over onze grenzen wordt gegaan.
En het is dringend tijd dat die woede mag vlammen over míjn bevallingsverhaal. Mijn bevalling van míjn eerste kindje, míjn sterrendochtertje.
Mijn krijgersverhaal
Bij perinataal verlies start het eigenlijk al bij de verandering in keuze van ziekenhuis. De oorspronkelijke keuze is natuurlijk niet afgestemd op de expertise in deze scenario’s. Je kijkt naar de stijl van bevallingskamers en een gevoel van “cultuur” in een ziekenhuis waar je je het veiligst voelt om je krijgersverhaal te schrijven. Maar van zodra er sprake is van die moeilijke diagnoses, komt het ziekenhuis met de meeste wetenschappelijke apparatuur en geschiedenis naar voor. De jarenlange ervaring met het gesuggereerde grotere professionalisme en sereniteit zijn de antwoorden die je zoekt op de nieuwe vragen omtrent deze bevalling.
Met de uitdrukkelijke vermelding van de “zo weinig mogelijk pijn-policy” en dat er geen overdreven groepen stagiairs en assistenten thuis hoorden in “de vlinderkamer” om het sereen te houden, maakten dat ik dan in die hele mallemolen aan beslissingen koos voor dat andere ziekenhuis.
Wanneer ik dan in mijn krijgersverhaal wil duiken, wordt de ervaring van de werkelijkheid afgetoetst met deze intenties.
Voor Woede-voor-beginners blijkt dan dat waar de daden niet overeen komen met de woorden, zal die woede in lichtere of zwaardere mate oplaaien. Afgestemd op de grootte van tegenstrijdigheid. Bijna wiskunde dus. Ben je mee?
Ik zou bijna willen zeggen dat woede de bewaker is van integriteit. Wanneer woord en daad niet op dezelfde lijn zitten, worden er bij iemand vanzelfsprekend grenzen overschreden.
Een bloemlezing van grensoverschrijdende ervaringen deel ik hier even voor wie dit wenst: vergetelheid bij het aanzetten van de epidurale verdoving; het ongeloof bij de verpleegster toen ik het uitschreeuwde van de pijn bij het “opsteken van de vaginale pil”; hetzelfde ongeloof toen ik vroeg naar een bedpan en die pas heel laat kreeg; een team van 4 mensen bij de perinatale ingreep (waaronder een assistente-aan-haar-gsm en een overbodige stagiaire); een mislukte poging van foeticide; geen communicatie bij het zenuwachtige geschuifel bij de tweede poging; het ongeloof bij het team dat ik die naald voelde; de onwil van de verpleegster om het doktersteam van de epidurale verdoving te laten komen “want je weet hoe dokters zijn“; de beschaamde maar dan ontwijkende blikken toen ze wel zagen dat ze het knopje van de epidurale vergeten aan zetten waren; de stempel als “moeilijke” omdat ik op dat moment luisterde naar mijn woede en hen erop aan sprak dat het toch de bedoeling niet kon zijn dat ik niet geloofd werd? De afspraak dat de assistente nog ging langs komen om te checken of het dan uiteindelijk gelukt was maar die ik in de komende 5 uur niet meer zag.
Met als uiteindelijke gevolg dat op het moment dat mijn dochter daar echt kwam en ik haar voelde in mijn vagina, ik volledig in paniek schoot overweldigd door het schrikbeeld dat de ingreep misschien mislukt was en ik haar in mijn armen zou moeten zien stikken.
Bij dat laatste heb ik in de onoverwinnelijke beweging van de geboorte alles toegeknepen om het tegen te houden. Het is in dít moment dat ik mijn antwoord zou zoeken op de vraag wat eventueel voor een “knik” kon gezorgd hebben.
Littekenweefsel
Nu, vanaf dag 387, is er eindelijk ruimte en is er eindelijk tijd om mijn kwaadheid over mijn bevalling te laten zijn. Met deze bloemlezing aan hoe ik behandeld werd, geef ik mezelf toestemming.
Is er sprake van een tegenstrijdigheid tussen woord en daad? Ja.
Is hier sprake van een situatie waarbij een context die eigenlijk hulpverlenend en ondersteunend mag zijn, net voor bijkomende stress en littekens zorgt? Ja.
Zijn er beloftes tot ondersteuning en pijnloosheid gedaan die niet zijn nagekomen? Ja.
Is woede hier op zijn plaats? Klopt deze emotie? Ja.
Is het de woede zelf die voor dit litteken zorgt? Neen. De woede doet niet meer dan tonen waar het littekenweefsel zit.
Dus wat zorgt misschien voor het grootste litteken? Misschien zijn het wel al die momenten in mijn krijgersverhaal dat ik behandeld werd als “hysterische” vrouw. Als hypochonder, niet geloofwaardig over wat ik zei te voelen. Als “moeilijke” bij het benoemen van mijn grenzen. Misschien is het wel het besef dat wanneer het er op aan komt, en ik als vrouw op mijn fysiek, emotioneel en mentaal meest behoeftige moment ben, ik niet geloofd wordt. Niet gezien. Niet gehoord. Actief gesmoord zelfs. Dát snijdt diep en laat littekens achter. Op de ziel, zeker! En ook in het lichaam!
Veiligheid in Heiligheid
Zolang de baarmoeder, en in haar verlengde eigenlijk het hele lichaam, als slechts een machine wordt behandeld en ingeschakeld, zal de Woede in haar blijven woeden. Punt.
Woede als bewaker van de integriteit, hoort thuis in de sacrale sfeer van de baarmoeder.
Deze aanvallen op de integriteit zullen nog vrouwen moeten meemaken, helaas. Incluis de verstikkende waas van schaamte om de stem te smoren. Het is de Woede die ons toont dat het “zo misschien niet hoeft te zijn of blijven“. Wat kiezen wij, als vrouw, voor onze dochters?
Als ik de medische context had gevolgd, zou ik vanaf 6 maanden – vanaf dag 178- na de bevalling bij niet-zwangerschap, geïntroduceerd zijn in het parcours van de fertiliteit. De zwangerschapskwestie zit in een discours waarbij baarmoeder en lichaam als die “vessels“, “productie-couveuses” gezien worden. Door toch te durven wachten tot dag 387, is er een missing link gevonden. Een stukje van mijn ziel kan hersteld worden als ik luister naar mijn woede.
Naast een geheelde baarmoeder heb ik als vrouw ook nog iets anders nodig om een nieuwe zwangerschap te kunnen omarmen, te kunnen ontvangen en te kunnen voldragen. Een kindje kan maar groeien in de veiligheid van een geheelde baarmoeder, net zoals een moeder die baarmoeder kan laten helen in de veiligheid van een heiligheid. We kunnen ons niet beschermen door alles alleen te dragen. Bij een bevalling introduceren we letterlijk ons vlees en bloed aan de omgeving. Misschien mag die heiligheid terugkeren in die omgeving.
De heiligheid van de baarmoeder. De heiligheid van het lichaam. De heiligheid van haar emoties en waarheid. De heiligheid van tijd. De heiligheid van heling.
Heilige Woede
Oh heilige woede, ik eer je boodschap en je les. Ik beloof in naam van mijn voormoeders, mijzelf, en onze dochters die nog mogen komen, dat ik mijn stem laat horen in plaats van smoren. Ik laat niet meer toe om bestempeld en behandeld te worden als hypochonder of hysterische vrouw. Ik laat enkel nog een omgeving en medisch team toe die de veiligheid ziet in de heiligheid.
En indien dit nog niet bestaat, is mijn stem een bijdrage tot een dag waarop onze dochters luider hún waarheid zullen spreken.
En wie weet, dit is misschien een missing link in mijn helingsproces om een nieuwe zwangerschap met een vertrouwen te kunnen aangaan.
Heilige Woede, ik dank je voor je boodschap.
En laat je los.
Het volgende artikel: Fragiliteit als voorwaarde voor Creativiteit
Het vorige artikel vind je hier.
Systemen van de Ziel 
5 gedachten over “Talking Womb – Veiligheid in Heiligheid”