Uitgelicht

Mijn Facade

Ik ben mijn “facade” kwijt

En dat mag je behoorlijk letterlijk begrijpen.

Negen maanden geleden werd mijn rechtse eerste snijtand definitief getrokken. Tand “nummer 11”, zo blijkt in tandarts-termen.

Mijntand” in míjn termen. Want, deze tand en ik: we go way back.

Het volwassen gebit

Een stille dood

Deze tand vond namelijk reeds zijn dood in mijn negende levensjaar. Bij de toenmalige buren, na een mislukte lolobal-sprong en een tandheelkundige ingreep van een totaal ándere tand dan waar het bloed en mijn verhaal om gingen.

Gevolg was dus dat deze tand – misschien onnodig –een eenzame stille dood stierf.

Een jammere voorbode, zo bleek, voor een decennia lange lijdensweg van mijn gebit. Een tand zo zichtbaar als die rechtse eerste snijtand trekt namelijk de aandacht “om te repareren”.

De maakbare glimlach

Je moet een stralende glimlach hebben. Het is je ticket voor betere jobs en schonere liefde!

Puberteit kwam nog maar net om de hoek loeren of de misgroei en lelijkheid van mijn facade door dat problematische gebit trok voor menigeen een streep door bovenstaande overtuiging. Een abonnement bij een orthodontist diende zich aan.

De problemen waren zichtbaar en zwaar: een dwangbeet, een vooruitstekende onderkaak en een dermate plaatstekort in mijn mond dat mijn hoektanden hun weg baanden in een tweede rij tanden, over mijn snijtanden heen.

Algemene conclusie:

Een zekerheid voor lelijkheid en falen in het leven… zeker als meisje.

Als oplossing werd alles op alles gezet om die facade niet alleen te redden, maar naar perfectie en eenlijnigheid te construeren. Een ode aan de maakbaarheid van de glimlach.

De Werken

Concreet vertaalde dit zich in een vastberaden plan die ettelijke jaren in uitvoering werd gebracht. Te beginnen met de extractie van de vier achterste kiezen in elke hoek van mijn mond om plaats te maken.

Gevolgd door het permanent dragen van een (losse) beugel tussen mijn elf en dertien jaar om de dwangbeet met een nog koppiger dwang recht te zetten.

Gevolgd door het dragen van een permanente blokjesbeugel tussen mijn dertien en zeventien jaar om succesvol twee rijden tanden terug één in-het-gelid geheel te maken.

Als kers op de taart was het eigenlijk ook mijn plicht om van dan af elke nacht mijn tanden in bedwang en orde te houden met een nachtbeugel, maar ik moet eerlijk bekennen dat mijn ziel die er nooit heeft in gelaten.

Elk tandartsbezoek was mijn dode tand duidelijk een zielskrakende doorn in het oog van de professionele man: “die mòet vervangen worden voor de mensen aan de verkleuring zien dat ie dood is”.

Op mijn vijfentwintigste was het laatste geschenk van de rijkelijke dental care-clausule in het werkcontract van mijn vader een prinsesselijke “kroon”: een witte. Die over mijn dode tand geschoven werd. Terug stralend wit!

De facade was af! Hun werk zat erop.

De factuur komt later.

Nu had ik tenminste een kans op dat leven met die betere job en de schonere liefde.

Maar waar een facade of een kroon ergens over wordt geschoven, zo bleef wat eronder zat wel “van zich horen”.

Rond mijn vijfendertigste bleef mijn gebit echter nog steeds iets vertellen want zo een twintigtal jaren na dermate invasieve ingrepen blijkt dit een enorme impact te hebben op de botstructuur van het gebit en de kaken.

Een “zwaar geval” van paradontitis (terugtrekkend tandvlees) in combinatie met afbrekend bot, blijft duidelijk maken dat de tandpasta-smile aan een kostprijs komt. Maar je ziet de destructie (nog) niet. De factuur komt later.

Zoals dat gaat, besef ik nu pas, op mijn tweeënveertigste, welke betekenislagen van alles voor de tandpasta-smile me in mijn leven zijn voorgeschoteld. En welke prijs ik ook heb betaald.

In jobs.

In de liefde.

In mijn moederschap.

De kostprijs van die glimlach.

Gaande van “schoon blond meisje met de glimlach” met al zijn lichte en zeer donkere betekenissen van die gelaagde zin. Tot jobs en liefde in de media met zijn dogma “the show must go on” in al zijn lichte en extreem donkere betekenissen. Tot de intussen collectief ontkende zegswijze “elke zwangerschap kost je een tand”, en wat ik wil aanvullen met … “en een verloren zwangerschap kost je je wil om te lachen”.

De gouden handen en het zacht krachtige menselijke verstand van mijn paradontist liet me toen reeds begrijpen dat mijn tand nummer 11, na het verlies van mijn meisje Mila een finale klap had gekregen en dat het slechts een kwestie van tijd was voor er een ingreep nodig zou blijken.

Het duurde nog een voldragen zwangerschap en een vol postpartum jaar.

Tijd om te luisteren.

Nu mijn facade simpelweg gestript is en het één gapend gat is, neem ik waar dat het tijd is om dit verhaal te eren. In al wat mijn facade gebracht heeft én al wat het mij gekost heeft. Het is tijd om te luisteren.

meridianen en het gebit

Wanneer ik het westerse tandheelkundige discours heel even aanvul met oosterse integrale informatie, dan vind ik dit.

Ik was niet ouder dan elf jaar wanneer al mijn tanden & issues gelinkt aan mijn hart zonder verdere omhaal ge-extraheerd.

De lever/gal tanden & issues werden in het gareel gebracht. Met kracht, dwang en pijn. Elke vorm van woede en frustratie gezien als een buitensporigheid, die moet teruggeduwd worden.

De dode tand mocht geen verkleuring laten zien. Het afgestorvene ongezien blijven. Blijken nier/blaas tanden & issues tot op het bot en tot in de ziel over het opslaan van (levens)essence te gaan. Een aangeboren essence en een verworven essence. Aan mij om even te doorademen welke betekenis het kan hebben dat de rechterkant “dood” was sinds mijn negende.

De Finale extractie

Wat negen maanden geleden begon met een tweede tandwortelontsteking in die wortelloze tand 11 met de finale extractie tot gevolg, resulteerde dit jaar ook in een energetische leegloop, en actief strippen van essence, wat ik poog te vertalen als levensenergie (qi).

Elke functie die in relatie staat tot deze tand en de nier-meridiaan, met impact op de voortplantingsorganen (de schoot), waterstofuitwisselingsorganen en blaas en het aanvaarden van qi (wat zich ook vertaalt op je bankrekening: wat kan je ontvangen?). Welnu, ik ben afgelopen zomer anderhalve maand out geweest met aandoeningen gelinkt aan al wat ik hierboven omschrijf.

In deze afgelopen negen maanden ben ik letterlijk tot op het bot (en verder) gegaan in het afleggen van “mijn facade”.

Datgene wat mij werd (mee) gegeven en wat het mij allemaal gebracht heeft op vlak van onder andere jobs en de liefde. Ook hoe ik mijn leven en mezelf ervan gestript heb.

Tijd om te eren

Mijn tand is helaas met medisch afval verdwenen. En ik besef het ook nu pas, negen maanden later, welke reis wij samen gemaakt hebben. Welke avonturen, overtuigingen, kwetsuren, geschenken, inzichten, lasten en lusten mee komen met die “dode elementen”. Deze dagen houd ik dit ongelooflijke verhaal nog even heel dicht bij mijn hart. Bij volle maan geef ik het aan het vuur.

En ik nodig een nieuwe glimlach uit.

Geen idee hoe die mij zal bereiken en dat heb ik los te laten.

Eentje die mag vertrekken vanuit mijn hart.

Een glimlach die mag knipogen naar zogenaamde buitensporige woede en frustratie om de fluisteringen ervan te vertalen met een open gezicht.

Ik eer de komst van een nieuwe facade om het Leven terug met een lach tegemoet te treden en “Ja” te zeggen op wat komen zal.

Foto door Pixabay op Pexels.com
Advertentie
Uitgelicht

Spiegelingen van Licht

De diepte in

En zo vraag ik na maanden gebrek aan inspiratie, op een vakantiedag in Lanzarote, aan mijn man “is het goed als ik even ga schrijven?”

Het doet me goed. Niet enkel het terug schrijven. Bovenal doet het me goed dat ik terug de inspiratie in mijn inwendige oor hoorde fluisteren “jaaaaa, hier gaat het ommmmmm”.

Tijdens een lang dutje van mijn achttien maanden jonge dochtertje kon ik mij voor het eerst sinds… nou ja, drie jaar… begeven in en mij overgeven aan het NU. Met de camera in de hand, zoals lang geleden, stelde ik mezelf de vraag: kan je zien?

Kan. Je. Zíen.

En ineens zág ik de diepte terug. Ineens zag ik ín die diepte. Ineens gíng ik terug die diepte in.

Alle kleuren van de regenboog

Ik zág terug het zonlicht op de bodem van het zwambad. Ik zág terug de mildheid in de constante beweging van water in zo een zwambad. Ik zág terug hoe licht zelf, zij het super subtiel “uiteen gehaald” wordt op die bodem in de vele kleuren van een regenboog.

En ik besef ineens dat ik al zolang vecht. Wééral. Of beter verwoord en wat milder voor mezelf: ik heb hiervoor al een tijd lang weerstand. Even subtiel als de bewegingen onder de oppervlakte in het tropische zwembad, maar zeker weerstand.

Weerstand om al mijn kleuren te laten zien. Weerstand om in die vele verschillende kleuren te gaan staan. Weerstand om die kleuren “te moeten gaan verdedigen“. Niet wetend hóe.

Ahaaaa. Hier is em. Van op de bodem van het zwembad.

Bundeling als verdediging

Laat duidelijk zijn: ik heb nog steeds géén idee “hoe”. Maar zo kan het niet langer. Ik merk dat ik ben blijven hangen. Zoals ik al eerder in mijn leven ben blijven hangen op een heel gekend moment, post-trauma.

In alle mildheid die ik in mij heb benoem ik dat T-woord toch even. Trauma. Want ik érken, en heb te erkennen, dat het verlies van mijn eerste dochtertje Mila* zeker en vast traumatisch was. Een verlies en een verdriet zo groot, waarbij ik alles wat ik in mij had aan het werk heb gezet om het licht in mijn hart en in mijn ziel niet te laten doven.

Nu, drie jaar later, mag ik beseffen: dat is gelukt. Maar, het is nu ook tijd om dat licht, die vaste straal met één kleur terug te mogen uiteenhalen in de vele kleuren. Na de con-tractie, mag de dis-tractie komen. Na de INspanning, de ONTspanning dus.

Contracterende kleuren

En laat nu heel toevallig het Engelse woord voor “samentrekken” ook de betekenis dragen van weeën tijdens de bevalling van een kind: contractions.

Waar traumawerk zeker lijkt op de arbeid tijdens een bevalling, mag ik ook niet uit het oog verliezen dat ik letterlijk mijn tweede dochtertje gebaard heb. De échte fysieke barenspijnen en barenskrachten heb ervaren.

Wie vertrouwd is met pré-, peri- en postnataal verlies, weet dat een kindje dat ná een verloren kindje geboren wordt ook “regenboogkindje” genoemd wordt.

En laat mij nu écht eens kleur bekennen: nog van vóór mijn zwangerschap van kleine zus wíst ik met elke vezel in mijn lijf dat ik hierover in weerstand ga. Want, ik stel me hier voor het eerst luidop de vraag: “wie zijn wij om een kindje dat nog moet komen hiermee te belasten?” Met welke verantwoordelijkheid zadelen we het kindje niet op met deze ogenschijnlijk onschuldige termen?

Regenboogouder

Ik besef nu dat ik vanuit die contractie bleef denken en voelen en het hield me aan de oppervlakte. De oppervlakte waar ik behoor tot de gigantische groep ouders die een kindje verloren hebben tijdens de zwangerschap, maar niet de diepte in durfde om mijn kleuren hierin te erkennen.

Maar het is net doordat ik mama ben van een sterrenkindje, dat ik zoveel meer kleuren in mezelf heb leren kennen. Niet in het minst als mama.

Ik zal er alles aan doen om een trauma-geïnformeerde ouder te zijn. Al van in de trauma-geïnformeerde zwangerschap van grote kleine zus beken ik kleur. Ik weerhield alle traumatiserende patronen, ik stapte ineens uit systemische en systematische herhalingen, ik ging op mijn plek staan in mijn zoektocht naar een gynaecoloog en medisch team die intuïtief bevallen ondersteunt. Als vanzelf komen er dan samenwerkingen met doula‘s, vroedvrouwen en empathische dokters uit voort. Schitterende langdurige en diepgaande (innate)postpartum behandelingen met bijvoorbeeld Closing of the Bones Rituelen en massages.

Maar daar stopt het dus niet. Ik voorvoel dat “trauma-geïnformeerd” zoveel breder en dieper reikt in zijn consequenties dan “slechts” in rouw-arbeid. Dit maakt dat mijn boek “Mandala’s & Lava. Het systemische werkboek bij pré-, peri- en postnataal trauma en verlies” slechts het begin is.

Ik stel me al veel langer de vraag: “wat is nu precies de verantwoordelijkheid van een mama van een ster?”

Steeds meer krijg ik het antwoord dat ik al mijn eigen kleuren te (be)kennen heb zodat grote kleine zus in al háár authentieke kleuren zal gaan staan. Dat mag een regenboog zijn, dat kan, mag en zal ook fases van donkere kleurenpaletten zijn. Mama (of ouder) zijn van een Ster (gebundeld licht) vraagt om datgene te doen waardoor dat gebundelde licht opnieuw mag uiteenvallen tot je zelf “Regenboogouder” wordt.

Bestaat zoiets als Regenboogwerker?

Ik vond tot hiertoe ook echt mijn draai nog niet helemaal in mijn werk. Ik ben géén rouwbegeleider, hoewel rouw vaak onbewust stuurt. Ik ben géén traumawerker, maar trauma hoort bij het leven en krijgt zeker zijn plek in je proces. Ik ben géén lichtwerker, omdat ik vooral licht laat schijnen op het duister. Ik ben niet éénkleurig in mijn methodieken, maar gebruik één kleur uit de regenboog passend bij de vraag.

Door dit te schrijven stel ik me de vraag: Bestaat zoiets als “Regenboogwerker”?

Iemand die twee dochtertjes heeft die haar leren Regenboogmama zijn, to hold space for any colour that life has to offer.

Wat kan het betekenen in de context van coaching? Wat kan het betekenen in de context van training? Wat kan het betekenen in de context van gezinnen waar nog kinderen de wereld zijn ingekomen als kinderen van regenboogouders? Wat kan het betekenen in de context van een wereld waar licht en donker in de diepte uiteenvallen in alle kleuren van de regenboog?

Daar ben ik elke dag mee bezig, maar nu even niet. Nu even een duikje in het zwembad.

Uitgelicht

En zo werd Mandala’s & Lava mijn eerste boek

8 juli 2021

Een datum waar ik niet echt meer verwacht had te kunnen en willen vieren in mijn leven: 8 juli. Amper drie jaar geleden was 8 juli 2018 namelijk de uitgerekende geboortedatum van mijn eerste dochtertje, Mila.

Haar echte geboortedatum werd 5 maart, waarmee deze ooit-naartoe-geleefde-datum in een zwangerschapskalender nog een vage herinnering dreigde te worden.

Niet dus.

Want alsof Mila een knipoogje stuurde mocht op 8 juli 2021 de gebundelde artikels van de blogreeks Mandala’s & Lava op deze site omgevormd worden in hoofdstukken en bestaat Mila’s verhaal nu in de wereld in boekvorm!

Een boek? Ik heb een boek geschreven!

Echt waar! Nooit gedacht dat het echt zou gebeuren!

Let op, als kind altijd al over gedroomd. Altijd al gevoeld dat ik zeker nog zou schrijven.

Natuurlijk had ik nooit gedacht,… NOOIT (!!!), dat het verlies van mijn eerste dochtertje na tweeëntwintig weken zwangerschap mijn niet te stoppen “trigger” zou worden. Laat staan dat het verhaal mijn verhaal zou zijn.

Een boek over pré-, peri- en postnataal trauma en verlies?

Je leest het goed… Dit is het thema van het boek, maar dan heel concreet hoe een vrouw, een nieuwe mama in verbinding met haar dochtertje, Mila, haar verliesproces aankijkt en aangaat. Als vrouw, als mama en als coach.

Laat wel wezen: die “zij”, “haar”, die moeder, dat ben ik. Dat dochtertje? Dat is mijn dochtertje. Het werd dus zeker en vast een persoonlijk verhaal waar de moeilijke, tegenstrijdige en ronduit lelijke momenten mochten zijn. En op welke manier deze vrouw er in die momenten soms in slaagde die toch door te komen.

Ik ben beginnen schrijven van het moment dat ik één maand in mijn rouwproces was. Coach zijnde, systemische coach zijnde, vond ik namelijk geen literatuur die aansloot bij de veelheid aan rouw en niet te vergeten, de vele traumalagen die aangeboord worden bij dit thema.

Een eerste systemische werkboek

Dus ben ik beginnen schrijven. Dit boek is het boek dat ik had willen vinden toen ik daar zat, op dat moment: één maand ver in mijn rouw- en traumaverwerkingsproces.

Als systeemcoach kon het generationele vraagstuk mij niet ontgaan, want “ineens” herkende ik dit thema bij mijn moeder en mijn beide grootmoeders. Tantes, nichten, … was dit toeval?

Ik heb bij dit schrijven en in mijn proces vooral duizenden vragen gesteld. Die zelfs nog diepere lagen aansneden dankzij de systemische “Rake Vragen” van de Nederlandse systeemcoach Siets Bakker. Deze komen natuurlijk ook aan bod na elk hoofdstuk in het boek.

Mandala’s & Lava

Om die diepere vragen te laten “inwerken” heb ik -toen- vooral de innerlijke stilte en een dieper niveau van een soort “rustpunt” kunnen bereiken om te verbinden met een intuïtief antwoord door het inkleuren van Mandala’s.

Uren kleurwerk. Prachtige en vele creaties brachten mij prachtige “antwoorden” ook. Dus laat ik nu elk hoofdstuk beginnen met door de lezer in te kleuren mandala’s.

Maar trauma en rouw snijden vaak. Trauma en rouw gaan over loslaten. En transformeren. Laat het element vuur daar het uitgelezen element voor zijn. Niet in het minst om de schroeiende pijnen ook eens uitwendig te maken. Twee jaar lang heb ik veel verbrand wat niet (meer) werkte. Ik kan achteraf alleen maar het vuur bij anderen aanwakkeren met de “Brandende Vragen” die bij deze ervaringen horen.

MIjn eerste ingekleurde mandala

Integratie

Waar het vuur mag integreren met de liefde, daar mag iets gebeuren wat bedoeld kan worden met “helen”.

Ik hoop alvast uit het diepste van mijn hart en mijn ziel dat dit boek daartoe kan bijdragen.

Mandala’s & Lava. Het systemische werkboek bij pré-, peri- en postnataal trauma en verlies. – 22,99€ – 255 pagina’s

Uitgelicht

Doula’s & Mondmaskers (VI) – Intro Doula

Mijn baarmoeder in arbeid.

Als ik terugkijk in mijn eigen teksten, zie ik nu dat er na die eerste verschroeiende fase van puur trauma en verlies (wat ik verhalend bundelde onder “Mandala’s & Lava”) een fase volgde die ik met de titel doopte: Talking Womb.

Inhoudelijk voelde het aan als een nieuwe fase. Weliswaar in wat aanvoelde als miljoenen fases in het rouw-werk na het verlies van je kindje tijdens de zwangerschap. Elke fase in het proces erend, besef ik nu dat ik in deze tweede fase in relatie trad met de plaats waar ik een eventueel kind te ontvangen had: mijn baarmoeder.

Moed

Het vuur verbrandde me nu minder, maar terwijl ik fysiek nog te ontzwangeren had van zowel Mila* als Manousch leek het alsof mijn baarmoeder in Arbeid was.

Rouwarbeid, welteverstaan.

De baarmoeder als de plaats … voor transformatie

Na opleiding in systemisch werk, besef ik nu pas wat er in die volgende fase zichtbaar werd.

baarmoeder

De baarmoeder is de fysieke plaats in de Vrouw, waar leven en dood elkaar zo dicht ont-moeten. Als de plaats waar leven getransformeerd kan worden naar de dood. Als vrouw had ik aan den lijve ervaren dat ik de dood kan baren en daarmee zelfs de dood een begin, een geboorte, makend. In de vrouwelijke energie is daarmee de dood geen eindpunt, maar een beginpunt. Maar dat begreep ik toen nog niet. Laat staan de consequenties hiervan.

Wat ik toen wél begreep was dat er iets in beweging werd gezet. Op zijn minst worden een moeder en een vader geboren. Ook al is er géén kind door het blote oog te zien. Maar niet alleen dát!

walking alone

Ik had ook te leren hoe de baarmoeder de plaats is waar de dood getransformeerd kan worden naar Leven. En het is wel degelijk díe transformatie die de ontvankelijkheid voor nieuwe leven bepaalt. Besef ik nu, zoveel later.

Dit is ook het stuk waar de vrouw in haar proces niet kan vergezeld worden door de/haar man.

Van intuïtieve volgzaamheid naar leidend initiatief.

Waar de eerste rouwfase mij “afgeleverd” had op een punt waar ik in volledige overgave had geleerd te eren, was het eenzelfde soort onvoorwaardelijke en volgzame overgave die de voorwaarde was om de volgende fase door te gaan.

De mama van Mila was een 38-jarige vrouw die zeker gestopt was met roken voor haar zwangerschap, haar hele vruchtbare leven de controle over haar baarmoeder hield met de pil en ook deze voor bekeken hield, en haar intuïtie als een leuk maar inherent onbetrouwbaar accessoire in haar privé- en professionele leven behandelde.

Waar de dokters mij na Mila 6 maanden gaven om mijn fysieke baarmoeder te laten herstellen, gaf ik mijn fysieke, emotionele en energetische baarmoeder carte blanche qua tijd en qua initiatief.

Zó een vrouw.

Eens ik trouw had gezworen aan de boodschappen van mijn baarmoeder en ik haar veiligheid, heiligheid en eerbaarheid ten diepste aanhoorde, begreep en respecteerde werd ik… nou ja,… zó een vrouw.

buddha in garden

Zó een vrouw die iedere dag tijd en ruimte maakt voor haar introspectieve meditatie bij haar buddhabeeld. Al dan niet begeleid via koptelefoon en opgeleukt en opgesmukt met wierook, edelstenen en de oh zo leuke kaartjes-trekken.

volle maan

Zó een vrouw die in plaats van het willen controleren en interpreteren van haar maandstonden, de energie van de maanstanden gaat volgen met de bijhorende readings.

Zó een vrouw die daardoor ook diepgaand begrip kreeg van vrouwelijkheid en meer nog, vrouwelijk leiderschap. Daardoor mocht niet alleen mijn relatie met mijn man diepgaand veranderen, maar vertaalden deze transformaties zich ook in zowel het cliënteel als in de samenwerkingen van mijn onderneming. Niet in het minst beseffend dat het gegeven van een tribe een voorwaarde is voor een vrouw om leiderschap te vertalen.

vrouwencirkels

Zó een vrouw die pre-corona al inzag waarom de rol van vrouwen in leiderschap op maatschappelijk niveau aan belang zal winnen, aangezien wij inherent weten wat we met de dood moeten doen om het alsnog tot een beginpunt te maken. Ik noemde het eerder losjes weg al regeneratief leiderschap.

onderzoek

Zó een vrouw die bij elke nieuwe vraag zowel te rade gaat in haar eigen diepste weten, als bij haar voorouderlijke bronnen, als bij de meer wetenschappelijke bronnen die in het verraderlijke google-land te vinden zijn. Ook nog eens aangevuld met systemische input. Kortom, zó een vrouw die voor zichzelf wil denken, voelen en beslissen.

moeder aarde

Zó een vrouw die luisterend naar haar evoluerende fysieke gezondheid, daarbij zelfs overschakelt op een totaal nieuw dieet, een nieuw huis helpt verbouwen met haar man midden in de natuur en bijhorende eco-vriendelijke keuzes maakt.

Zó een vrouw die, pas verhuisd en in een totaal andere realiteit staat dan een jaar eerder, haar kind “simpelweg” wenst bij nieuwe maan.

In 1,5 jaar tijd… kuch*

Zó een moeder

zwangerschapstest

Wanneer je dan als zó een vrouw op zo een controle-stickje mag plassen en dat plusje zichtbaar wordt en je dus als zó een vrouw je kind krijgt?

Dan zwéér ik het je: dan word je zeer zeker… zó een moeder!

En zó een moeder legt vanzelfsprekend contact…

met een doula.

Of in het Nederlands: een geboorte/bevallingscoach. Míjn doula werd Anke.

Wordt vervolgd.

Het vorige artikel lees je hier.

Een weekend van twee (trauma)dynamieken

De nasleep

2012 was het eerste jaar in mijn leven waarin ik zoiets als “de nasleep” van een trauma(tiserende) ervaring kon ervaren. Ik zat daarmee in een zeer moeilijk lopende relatiebreuk waarin heel veel omschrijvingen van een narcistische relatie te onderzoeken waren. Toen benoemde ik het, net als iedereen anders, als “de nasleep van een break-up” of … “de nasleep van hartenpijn” of “de nasleep van mijn onbewustzijn”, of “de nasleep van mijn gebrek aan inzichten”, of … kortom: “de nasleep”. Wat zijn de effecten van de kwetsuur, voorbij die eerste impact? Ik had alvast mijn handen vol om het te onderzoeken op persoonlijk niveau.

In 2018 herhaalde de ervaring zich nog eens van zoiets als “een nasleep”. Maar deze keer “wist” ik al dat zoiets komt. Bleek achteraf dat ik het toen mocht onderzoeken op persoonlijk en voorouderlijk niveau. Toen ik het aan de start van mijn “Mila*-proces” ook voorspelde, kreeg ik een niet-begrijpende blik van de toenmalige therapeut als reactie op mijn uitspraak:

Wat zal de nasleep hiervan zijn?

Afgelopen weekend – 2022 dus- kwamen in mijn leven zo klaar en helder als nooit tevoren de emoties, de situaties, de gesprekken kortom “de dynamieken” aan de oppervlakte die zo eigen zijn aan wat ik “de nasleep” noem. Driemaal een patroon dus dat qua timing iets gemeenschappelijk schijnt te hebben. Tijd dus om dieper te delven wat zich laat zien. En deze keer: op persoonlijk, voorouderlijk en collectief niveau.

Foto door Pixabay op Pexels.com

Twee (trauma)dynamieken

Laat me dan maar ineens een open deur intrappen.

Want waar men vaak met “vragende blikken” opkijkt naar die metaforische, beschrijvende benamingen (zoals “de nasleep”), is de kans gewoon gigantisch groot dat het om “trauma gerelateerde dingen” gaat. Er lijkt een gigantische “vraagfrons” te bestaan op het voorhoofd ‘des menschens’ wanneer het om trauma gaat.

In 2012 hield ik het nog op typische kenmerken waar je je van bewust leert worden in een narcistische context. Vandáág zie ik het zodanig op wereldvlak én terug in mijn woonkamer verschijnen dat het volgens mij om die harde “trauma”noten gaat die niet willen gekraakt worden: “de miraculeuze verdwijning” enerzijds en anderzijds”Het GrootProbleem”. En die twee dynamieken schijnen tegelijkertijd te bestaan. Co-existentie.

De Miraculeuze Verdwijning

De twee dynamieken die voor mij zo glashelder zichtbaar werden -niet zomaar op en tijdens mijn verjaardag- zijn enerzijds de “Is er überhaupt iets gebeurd?”-dynamiek.

Foto door Kat Smith op Pexels.com

De waarlijk “Miraculeuze verdwijningen” van traumatische en traumatiserende gedragingen, situaties, gesprekken. Het ene moment doet iemand nog een psychose, het volgende moment moet iedereen aan tafel en gaat het over het dessert. Het ene moment spreek je je niet ingevulde noden uit in je relatie waarop je in het volgende moment met het woordenboek der Nederlandse Taal het woord “nood” uitlegt wegens de miraculeuze spraakverwarring. Het ene moment herstel je nog van een honderdste (her)opstart tijdens Covid, het andere moment is het er gewoon niet meer.

Deze “miraculeuze verdwijningen” van situaties, woorden, realiteiten met diepgaande effecten op fysiek, emotioneel en mentaal vlak hakken zeer effectief in op ieders “realiteitszin”. Ga zelf maar na of dit herstellend of extra traumatiserend werkt?

Het ene moment heb je te dealen met vanalles en nog wat. Het volgende moment ben jij diegene die “overreageert”. Waar zijn de berichten over de afbouw van Covid-realiteiten? Waar is Covid tout court?

Het GrootProbleem

Foto door Pavel Danilyuk op Pexels.com

De andere dynamiek, die in elke “nasleep” in mijn ervaring zichtbaar wordt, is die van INEENSE ACUUTHEID van “iets anders”. Een ziekte, een allergie, een oorlog, een ramp, een escalatie van om het even welke soort, een immens pijn, kortom: HetGrootProbleem en het is altijd zeer ACUUT.

Zo acuut dat het echt niet (altijd) mogelijk is dat zomaar opzij te schuiven, zoals wél in menig “zelfhulp”- of “lichtwerkers” -theorieën over slachtofferschap aan de kant wordt gewuifd.

Zo zijn de mensen in Ukraïne nu echt geen “slachtofferrollen” die hun verantwoordelijkheid niet nemen of zoiets verwrongen. Idem wanneer je kind naar het ziekenhuis moet, een van je ouders bij de politie zit, iets gestolen wordt, een dodelijke diagnose wordt gesteld en ga zo maar door. Het is écht en het is acuut.

Overal trauma

Zo kreeg ik ook de lichtjes blinde-vlek-vraag een tijdje geleden :

Katrien, wat maakt dat jouw “trauma”invalshoek rond perinataal verlies “zo een meerwaarde” zou zijn in plaats van het diepste verdriet ooit?

Wel, net deze nasleep-houdende bijkomende traumatiserende elementen die erbij komen kijken.

Ineens ook precies de reden waarom mijn verjaardag sinds 2018 niet meer “lukt”. Omdat exact zes dagen na de geboorte van mijn gestorven meisje, twee dagen na haar begrafenis, zes dagen voor haar herdenkingsritueel ik bestookt werd met über happy berichtjes “dat iemand als ik er toch zeker en vast in slaagt er een schitterende dag van te maken”.

Exact die boodschap van “miraculeuze verdwijning” van wat zelfs nog moest gevoeld worden.

Ik noemde het, toen, “een weerhaak”. Ik omschreef het, toen, als een van de vele tegelijkertijden in de nasleep. Vandaag kies ik ervoor dit te benoemen als wat het was: de dynamiek van “de miraculeuze verdwijning”. De hele (helse) realiteit had te verdwijnen op miraculeuze wijze zodat de leukheid van een verjaardag kon “gered” worden.

De acuutheid toen was -net zoals nu- te kiezen: er was een ziekte bij zeer nabije familie. Er was een verbouwing die bij wet dringend moest gebeuren. Er was een onderneming ook die niet mocht failliet gaan. Er was een dringend medisch slaaponderzoek. Acuut. Dringend. Nu. En écht.

De inzet van deze dynamieken?

De relatie

Trauma ontstaat niet zozeer uit de moeilijkheden waar je voor staat, alswel is het het gevolg van het diepe gevoel dat je er alleen voor staat.

Gabor Maté

De inzet van deze dynamieken is of jij nog mag meedoen of niet: de inzet is de relatie met wie deze dynamieken toepast. Of het nu je ouders zijn, je broers of zussen, je familie in brede zin, je romantische partner, vrienden of gemeenschappen in brede zin? Jouw “behoren bij die relatie” staat op het spel in dit spel. En uit relatie gaan met wie jij als “veilig” te beschouwen hebt, is levensbedreigend. Niets minder dan dat wordt dus gegijzeld. Dat je je daar niet goed bij voelt, is wel het minste effect dat dit heeft.

Spreek aan die tafel bij het dessert maar even over de psychose tijdens wat het vieruurtjes “zou moeten zijn”…

Post nu maar berichten over welke maatregelen we nu te volgen hebben en wat nu te doen met zovele getraumatiseerde beschuldigde niet-gevaccineerden die bovenal mochten voelen hoe “het spel van iemand is de schuld van alles” nog steeds perfect kan gespeeld worden.

Spreek maar uit, na jaren therapie, welke inzichten je ook hebt over dramadriehoek, deflectie, co-dependency, het al dan niet opnemen van verantwoordelijkheden, je eigen kwetsuren in relaties en ga zo maar door. Doodleuk komen deze twee dynamieken als siamese tweelingen op je bord. Als je denkt dat dit uitleggen iets bijbrengt?

Doe maar eens en kijk wat er gebeurt?

Dan sta je alleen

Als jij je niet aan die simpele spelregels houdt, van deze twee heel concrete dynamieken dan zal jij uit relatie moeten gaan. In 2012 dacht ik nog dat je dan alleen uit relatie gaat met die ene persoon maar deze dynamieken spelen in de ruime groepen rondom jou. En nu, in 2022, spelen ze zichtbaar ook op collectief niveau.

Foto door Wicliff Thadeu op Pexels.com

In 2012 koos ik er toch voor, om uit relatie te gaan. Of anders gezegd: de consequentie te dragen dat de relatie wordt gestopt als je bij jouw realiteitsvragen blijft.

Toen “op de vlucht”, acuut dus. Want ja, deze dynamieken kunnen in narcistische context zeer gevaarlijke gevolgen hebben als je je er niet aan houdt. Nu mag ik trots terug kijken op een lange weg van soul searching en ja hoor van “traumawerk” waardoor ik weet dat ik heb te blijven staan.

Als volwassene is investeren in persoonlijke groei volgens mij steeds minder dat er nooit mag gezegd worden “wat zou moeten/mogen zijn”. Niet om vanuit een drang naar gerechtigheid te eisen dat dat moet komen.

Steeds meer lijkt mij volwassenheid te gaan om die vrijheid en het kunnen blijven staan bij wat er is. Hoe lelijk ook. Hoe gijzelend ook. Hoe manipulatief ook. En tegelijkertijd hoe kinderachtig ook. Als volwassene weet ik: oke, dan is het niet in deze relatie(s).

De rust na afgelopen escalerende dagen keert weer nu ik uit te spreken heb:

Ik blijf uit dienst van deze dynamieken en neem de realiteit die erbij hoort. Ik had graag deze relatie in stand gehouden, maar de relatie met mijn realiteitszin gaat voor. Ten voordele van mezelf, ten voordele van mijn nageslacht en ten voordele van het collectief.

Katrien

Wat wordt in stand gehouden?

Trauma, dear Watson. It is all in favor of TRAUMA.

Ik zal haar voor altijd blijven (mee)dragen.

65 kilogram

Zoveel schijn ik te moeten blijven wegen, ook al is mijn “ideaal gewicht” met gemak een tiental kilootjes lichter.

65 kilogram
Foto door SHVETS production op Pexels.com

Dit wordt natuurlijk geen schrijfsel over vermeende “ideale gewichten”, ware het maar “slechts dat”. Wat mij vandaag daagt, vier jaar na het verdict van 21 februari 2018, is een soort “ontdooien” van een pijn die ik tot nu toe nog niet echt kon voelen.

Beseffen wel, begrijpen zeker, verwachten des te meer. Maar het vóelen, het lichamelijk, fysieke waarneembare vóelen van een van de miljoen laagjes pijn bij traumatische kwetsuren.

of 5 maanden zwanger?

vijf maanden zwanger
Foto door Ilzy Sousa op Pexels.com

65 kilogram woog ik ‘toevallig” ook in beide zwangerschappen van mijn meisjes bij vijf maanden.

Na jaren een schijnbare aanvaarding te vinden waarbij ik bovenal geen prioriteit schenk aan zoiets als “gewicht” durf ik vandaag toch even stil staan bij deze vraag.

Wil iets in mij vijf maanden zwanger blijven?

Een gekende warmte stroomt over mijn wangen. Tranen vloeien sinds lang rijkelijk in een ontdooiende beweging van een laagje verdriet dat tot nu toe bevroren bleef.

Met een snik voel ik in elke vezel van mijn lichaam dat ik niets liever wil dan “voor altijd” vijf maanden zwanger blijven… Moest ik daarmee mijn eerst geboren sterrenmeisje Mila* voor altijd kunnen dragen en beschermen van om het even welke “volgende stap”.

De permafrost in trauma

permafrost of trauma
Foto door Andrea Schettino op Pexels.com

Met opnieuw een diepe diepe buiging voor hoe intelligent het beschermingsmechanisme wat trauma eigenlijk is, telkens weer laat zien begrijp ik een nieuwe laag die bij mij bevroren was.

Vier jaar lang werd deze vraag/laag in mijn verlies van Mila als het ware opgeslagen in diepe dikke ijslagen. Geduldig wachtend op het moment dat de ogenschijnlijke permafrost toch tot ontdooiing kon komen.

Tranen in ontdooiende liefde

kind dragen
Foto door Ethan Brooke op Pexels.com

Vandaag, op 21 februari, vóel ik pas na vier jaar hoezeer ik het mís om Mila’tje* te dragen. Ik herinner me, schijnbaar ‘opeens’, hoe het vóelde om haar in mijn schoot te dragen. En mijn god, wat mís ik haar zo. Niet enkel als de baby die ze was op haar geboortedag. Vandaag, dit jaar, her-inner ik me die veilige periode, die niet-wetende maanden dat zij en ik één waren.

Ik her-inner me hoe gráág ik in verwachting was van haar, “mijn liefste mooiste meisje mijn”.

Het Her-Inneren

Foto door Karolina Grabowska op Pexels.com

Ik her-inner mij haar lichte energie, haar “roze” verbinding waarbij ik van het prille begin mijn verwachtende lichaam in masseerde met rozenolie. Om haar via alle zintuigen mee te geven dat ik haar met en in mijn hart droeg, wiegde, verwachtte en bemoederde.

Ik her-inner me de talloze paniekmomenten, nog vóór het échte verdicht op die eenentwintigste februari, waarbij ik haar zo belóófde dat ik zo hard ging véchten om haar te beschermen, het goed te doen, oplossingen te vinden. Als zij maar in orde was.

Ik her-inner me mezelf die al zó mama was, en ook dat ik nog niet wíst hoe “mama” ik al was. Ik her-inner me ook mezelf als niet wétende wat het onvermijdbare zou zijn.

Ik her-inner me hoe ik echt niet wist hoe diep verbonden wij al waren in onze voor eeuwige rol als liefevolle mama en fantastische dochter.

Maar vandaag? Vandaag mag ik her-inneren hoe het toen wél in alle zintuigen, in elke cel werd opgeslagen. Als een versleutelde code, die door de warme tranen als het ware geactiveerd wordt en in beweging komt doorheen mijn aderen.

Ontsleutelde Code

Een code, als het ware ont-sleuteld, die onze voor-eeuwige verbinding in beweging brengt. Een code van onze voor-eeuwige liefde. Een code die de permafrost in mijn schoot toelaat om smeltend te verdwijnen, in een nóg dieper begrijpen dat het misschien niet de bedoeling is dat ik Mila* in mijn schoot blijf dragen in een vastgevroren momentum. Maar des te meer dat ik haar zeker voor altijd zal meedragen in mijn hart, door mijn aderen en in mijn leven.

En op een nog diepere laag her-inner ik mij de overgeleverde “vergeten” moederschootwijsheid en herhaal deze als een mantra voor mezelf, mijn twee dochters en mijn voormoederlijke lijn:

The womb is not a place to store fear and pain.

The womb is to create and to birth new life.

(rite of the womb)

Doula’s & Mondmaskers (V) -Ik als mama?

Systeemcoach Katrien is mama van Mila* en van Amelia.  Van oktober 2017 tot juni 2020 raakt haar leven zovele existentiële vragen en onderwerpen aan die zij op fenomenologische wijze bekijkt. Haar twee dochters (bege)leiden haar in lessen over vrouwelijkheid, fertiliteit, kinderwens, zwangerschap, bevalling, moederschap, relatie en gezin.  En deze toetst ze aan Systemische Gedachten.  Zij begeleidt ook mama’s en papa’s om hun zware verlies systemisch te verlichten. Veel leesplezier!

Ben ik een mama?

vraagteken

Ben ik een mama? Het is alleszins een heel vreemde vraag om mij nu pas te stellen. Om niet te zeggen: zelfs een beetje laat.

Ik ben natuurlijk al mama! Weliswaar mama van een Ster en toch -en net daarom- blijft dit soms voor die vraag zorgen.

stopteken

Daar ging mijn meest diepgaande transformatie net over die ik beschrijf in de reeks Mandala’s & Lava. Wanneer de tijd, de maatschappij, de omgeving maar dus bovenal ikzelf het gegeven van “moederschap” betwijfel, door hetzij het kind niet te erkennen, of daarmee samenhangend mezelf als mama niet te erkennen, wordt het rouwproces bij pré-, peri en postnataal verlies tot een stilstand gedwongen.

En een “stop” in een (verwerkings)proces betekent “Trauma”. Daarom dat het eren van mijn dochter een conditio sine qua non was om nieuwe bewegingen als mogelijkheid te bewaren (en bewaken).

Het leren eren was het begin, niet het einde

Ik begin te beseffen dat ik pas in beweging kan blijven in mijn proces naar mezelf-als-mama-van-een-levend kindje als en slechts als ik onwrikbaar word in het zien van mezelf-als-mama-in-de-dood. Net door Mila* als vanzelfsprekend te blijven eren, eer ik tegelijkertijd mijzelf als mama.

rituelen

Hoezeer ik te helen heb in mijn kwetsuren rond mijn eigen “mama-trauma“, ik besef des te harder dat mijn eerstgeborene – “mijn” Mila – mij dit mooiste geschenk gaf: zij gaf mij vertrouwen in mezelf als mama.

Méér nog! De systemische wetmatigheden volgend, deed Mila* zoveel als mij uitnodigen mijn plaats in te nemen.

In systemisch opzicht heb ik er heel lang over gedaan vooraleer ik het diepste belang begreep, dat alles altijd begínt bij … je plek.

Mama van Mila als het begin

Mila bood mij de sleutel tot mijn plek

En zo bood mijn meisje mij niets minder dan de sleutel tot dit proces. Het proces van het innemen van “mijn plek”.

Ondanks het zware trauma van “een sterrenkindje” zorgde zij er als dochter die vanuit haar onvoorwaardelijke liefde naar haar mama toe, voor dat het eigenlijk géén proces meer was die begon vanuit trauma, maar dat ik mocht beginnen vanuit mijn eigen mama-plaats. In Liefde. Want eens mijn vele -vurige- processen door ploeterd was dát wat bleef. De onvoorwaardelijke Liefde in mijn moederhart.

boom hart

Mila* had op haar eigen manier gezorgd voor heel veel heling voor haar mama’s grootste angst:

Kan ik een mama zijn die ik kan eren?

In de vanzelfsprekendheid waarmee ik mij vanuit mijn hart kon verbinden met Mila, begreep ik nu ook dat ik vanzelfsprekend kon verbinden met mijn toekomstig-kind-dat-er-nog-niet-was.

Mijn nieuwe plek als mama

Zoals het gaat in systemisch werk: eens je op je plek gaat staan, voel je al ineens mogelijke bewegingen komen.

Moeder Aarde

En zo ging het ook voor mijn moederschapswens. Ik kon lijfelijk voelen hoe de focus zich nu verlegde van een schoorvoetende vraag of ik wel (een goede) mama kon zijn naar hoe ik mama ga zijn voor het broertje of zusje van Mila?

En dat opende wel degelijk nieuwe registers waarmee ik als mama onmiddellijk aan de slag móest…

Voetje voor

Dat voetje heb je voor als mama van een ster. Je bent het gewoon om te moederen voor het kind dat niemand ziet.

ik als mama
voetjes in hart

Wordt vervolgd

Lees het vorige artikel hier.

Wie graag zelf zijn vaderschapswens en/of moederschapswens systemisch wil bekijken, is zeker welkom een kijkje te nemen op de website of ineens een gratis kennismaking te boeken door een mail te sturen naar hallo@systemsofthesoul.be

Op zondag 10 januari 2021 ben je ook welkom op het infomoment voor de opleiding “Het Verloren Kind in je systeem”.  Voor meer info, stuur je mailtje naar hallo@systemsofthesoul.be

Doula’s & Mondmaskers (IV) – Moeder(schaps)wens 2.0

Systeemcoach Katrien is mama van Mila* en van Amelia.  Van oktober 2017 tot juni 2020 raakt haar leven zovele existentiële vragen en onderwerpen aan die zij op fenomenologische wijze bekijkt. Haar twee dochters (bege)leiden haar in lessen over vrouwelijkheid, fertiliteit, kinderwens, zwangerschap, bevalling, moederschap, relatie en gezin.  En deze toetst ze aan Systemische Gedachten.  Zij begeleidt ook mama’s en papa’s om hun zware verlies systemisch te verlichten. Veel leesplezier!

Intuïtieve Kansberekening

childs drawingWanneer ik erop terug kijk, kan ik zien dat ik eigenlijk een nieuwe innerlijke beweging ben gestart in mijn heling en groei de dag dat ik mijn “kinderwens/-plan” inruilde voor een relatie met dat conceptuele kind (zie artikel Waar is het Kind?).  Dat was ook de dag dat ik begon te spreken over “mijn moederschapswens”.  Het kind is op dat moment slechts een idee, een verlangd beeld, een concept.  Zoals de kindstekeningen kop-voeters: het idee is er wel, maar er mist ook nog het een en ander.

Het fertiliteitsplan laten staan heeft wel een niet geringe consequentie, want je ruilt op eigen houtje de geneeskundige kansberekening voor een intuïtive kansberekening.

Gij zijt goed zot!

op doktersvoorschrift

Maar eens ik erin kon slagen de (angst)emoties die hiermee als een tsunami komen, slechts te aanschouwen,  vond ik toch een soort rust waardoor er ruimte werd gecreëerd voor die andere laag vragen (zie artikel: Wil het kind jou?).  Die vragen die me leidden naar het Systemische Veld.

Picture Perfect Baby

pexels-pixabay-235554Ik vertrok vanuit die relatie.  Dus dan gaat het om 2 partijen.  In geval van een gewenst ouder-kindrelatie krijg je dan het kind (als concept) enerzijds.  Jij als ouder anderzijds.  Nog voor conceptie kan plaatsvinden.

Bij de term “kinderwens” staat het gewenste kind centraal. Nogmaals: dat kind is nog maar slechts een idee, een concept. Iets wat sowieso tot onze verbeelding spreekt.

pexels-pixabay-34763En toch… elke reclame op televisie, elke baby- en peuterwinkel focust dus op dat kind.  Wat dat kindje zou willen, wat het zou dragen, in welk bedje het liefst zou slapen, uit welk flesje het zou willen drinken, of het borst- of flesvoeding zou willen, … Ook al heeft iedereen er hoogstens het gissen naar.

In elk geval wordt het beeld, het idee van de baby, in een vorm gegoten. Liefst resonerend met wat de meeste mensen zouden aanzien als “de picture perfect baby“.  De ver-beelding wordt heel fijn maar zeker een verwachting wat men hebben wil.

Maar het is en blijft on-geweten.

Moederschapswens 1.0

pexels-tasha-kamrowski-987627Niemand komt erop om eens stil te staan bij die ene partij die wel hoort gekend te zijn.  Die wel zijn en haar noden en voorkeuren kan invoelen en uitspreken: de mama en de papa. Want, indien je je niet bewust bent van jouw voorkeuren en noden, kan het snel gebeuren dat dit zijn vertaling vindt in “het kind zal dat willen of nodig hebben“.

Toch twee verschillende dingen.   Waarmee nog van voor de start de deur wagenwijd open wordt gezet voor wat men in Systemisch Werk “verstrikkingen” noemt.

En zo zag ik alvast een tweede betekenis opdoemen bij de verschuiving van kinderwens naar moederschapswens.  We hebben misschien minder vat op het definiëren en “het plannen” van het kind-dat-we-wensen, als dat we vat kunnen hebben op “de moeder(of vader)-die-we-wensen-te zijn“. Met andere woorden: wat wil ik (mee)geven aan mijn kind?

Met deze vraag verwijs ik niet naar deze of gene filmisch beeld van een kerstavond met een dankbare peuter voor zijn/haar speelgoedje. Wat dan wel?

Mijn “droom”moederschapsbeeld toont mij een dochter in haar jong volwassenheid, die met een gezonde portie  vertrouwen in het leven opgroeit.  Zelfrespect kent en die liefdevolle relaties kan aangaan.  Een dochter die warm mag uitkijken naar haar moederschap en bovenal in vrijheid háár leven draagt.

pexels-andrea-piacquadio-3768131

Moeder(schaps)wens 2.0

pexels-pixabay-60582De lastigste betekenis echter die me daagt wanneer ik deze formulering uitspreek: eigenlijk wil ik aan mijn dochter meegeven wat ik zelf nog niet ten diepste begrepen heb. En dus zelf, kind zijnde, niet heb “meegekregen”.  De moeder is de dochter is de moeder is de dochter.  Een constante beweging … als een perpetuum mobile.

Wanneer we ten diepste kijken naar onze meest persoonlijke definiëring van wie we willen zijn als mama, kijken we dan ook niet naar onze eigen diepste “moederwens”? Wie wij als kind zelf wensten/nodig hadden als “mama”? En zij op haar beurt re-ageerde als mama op haar diepste “moederwens”, wie op haar beurt ook re-ageerde vanuit haar diepste “moederwens… tot aan het begin der tijden?

stained-glass-spiral-circle-pattern-161154En voor je het weet zit je in transgenerationele patronen.  En ja hoor, transgenerationele trauma’s.  Met Mila leerde ik alvast een van de grootste transgenerationele patronen: het “vergeten/verloren” kind (naast heel wat kwetsuren gerelateerd aan de baarmoeder) wat zeker en vast een thema was dat terug te vinden was in mijn voormoederlijke lijn.

Wil ik de perpetuum mobile doorbreken, dan gaat het niet om het ontlopen van die thema’s, en ook zeker niet om in een tegenreactie te gaan.  Die pendule zwengelt al generaties lang. Soms is het tijd.  Tijd om deze trauma’s, hoe zwaar ook, dermate te verwerken tot er weer zuurstof komt en het zich niet hoeft te herhalen in de volgende generatie.

Spiegeltje Spiegeltje…

pexels-daria-shevtsova-1257099Deze inzichten komen  helaas met één groot besef: wanneer het om kinderen gaat brengt een inzicht alleen je helemaal niets.  Een van de mooiste lessen die kinderen mij al geleerd hebben is dat ze enkel van je leren door jou te kopiëren.

Kinderen leren niet uit wat jij zegt… wel uit wat jij hen voordoet. Hoe jij lééft, zo zullen zij leven.

In dit geval betekent dat niet minder dan:

Katrien, je hebt ten diepste te helen van je moedertrauma als mama van Mila en Manousch zodat je toekomstige kind dat niet moet dragen. Alsook heb je te helen van je eigen mama-trauma als (((((achter- achter- achter-….))))))(klein)-dochter.  Enkel zo zal je dochter jouw moederschapswens niet hoeven dragen, maar draag jij die zelf met alle consequenties.

Een van de sterkste manieren waarop je dít kan doen, bleek met opstellingen.

close-up-photography-of-yellow-green-red-and-brown-plastic-163064

wordt vervolgd.

Lees hier het vorige artikel.

Wie graag zelf zijn vaderschapswens en/of moederschapswens systemisch wil bekijken, is zeker welkom een kijkje te nemen op de website of ineens een gratis kennismaking te boeken door een mail te sturen naar hallo@systemsofthesoul.be

Op zondag 10 januari 2021 ben je ook welkom op het infomoment voor de opleiding “Het Verloren Kind in je systeem”.  Voor meer info, stuur je mailtje naar hallo@systemsofthesoul.be

Doula’s & Mondmaskers (III) – Wil een kind Jou?

Katrien is mama van een Ster Mila* en sinds vier april 2020 mama van Amelia.  Van oktober 2017 tot juni 2020 raakt haar leven zovele existentiële vragen en onderwerpen aan die zij op fenomenologische wijze bekijkt. Haar twee dochters (bege)leiden haar in lessen over vrouwelijkheid, fertiliteit, kinderwens, zwangerschap, bevalling, moederschap, relatie en gezin.  En deze toetst ze aan Systemische Gedachten. Na de reeks “Mandala’s & Lava” schrijft ze nu het vervolg.  Veel leesplezier!

Uitblazen of wegblazen?

blur-close-up-coffee-coffee-cup-236699Voor heel even mag ik een ongelooflijke opluchting ervaren.  Op basis van een vaag inzicht, niets meer dan een voorgevoel eigenlijk, verlaat ik het medische discours met zijn one way ticket richting fertiliteitsklinieken.  Ondanks álle onzekerheden en angsten die  met deze eigen keuze komen, betekent het wel dít voor mijn lichaam: rust.

Pas wanneer ik de moed kan opbrengen om mijn kinderplan los te laten, kan ik eindelijk op adem komen.  Ondanks een bepaalde kennis over trauma en hoe dit zich altijd in het lichaam uit (minstens in de vorm van spanning),  blijk ik toch onbewust van de mate waarin mijn lichaam zich schrap heeft gezetMijn lichaam is moe.

woman-blowing-orange-powder-3884596Opluchting is een héérlijke emotie.  Ook vaak een interessant signaal wanneer je fundamentele keuzes maakt.  Zoals ik tweemaal mijn adem inhield om mijn “kinderloze bevalling” aan te kunnen, zo mag ik na deze keuze voor het eerst in een hele lange tijd van mezelf uitblazen.

Weliswaar zonder te weten of ik hiermee ook mijn kans op een kind weg blaas

Welkom in de overgave aan het niet-weten.

Wil een kind Jou?

Die opluchting en die rust mogen er dan wel fysiek zijn, dat doet niets af van de inwendige drive om te durven kijken naar deze vraag.

Dit werd één van de startvragen sinds ik mijn hele kinderplan herschreef naar een kinderwens (lees hier het artikel). 

Helemaal los van de officiële gang van zaken, ga ik als het ware solo met de volgende premisse.

Het is niet omdat ik een kinderwens heb, dat ik daarom het recht heb om een kind te hebben.

questions-answers-signage-208494Zo kom ik voortbouwend op de eerste vragen, en voluit in het niet-weten, op de volgende drie fundamentele en existentiële vragen uit:

  1. Wanneer het krijgen van een kind een wens is, hoe verhoudt het kind zich dan tot verlangen? En ook: hoe verhoudt een kind zich tot jouw diepste verlangen als ouder?
  2. Wanneer een plan ingeruild wordt voor een relatie, dan geldt ook een zekere wederkerigheid. Met wie jij in relatie gaat, gaat in relatie met jou. Als jij dus een kind wil… Wil een kind dan jou? 
  3. Wanneer ik “het hebben” van een kind inruil voor “het krijgen” van een kind… Wat betekent dit dan eventueel op gebied van geven en krijgen in het leven? Of misschien nog archaïscher geformuleerd: gaat het misschien bij vrouwen zelfs om het krijgen en(door)geven ván Leven?

close-up-photography-of-yellow-green-red-and-brown-plastic-163064Bon, om maar een paar vragen te stellen dus die me in het Systemische Veld brengen.

Kuch*

Een avondje Trivial Persuit (met nadruk op dat Trivial) zal voor velen als een leuker idee klinken.

Hell. No.

monochrome-photo-of-resist-signage-3141240Zoals ik al zei: het is niet omdat ik een fysieke pauze inlas dat het durven stellen van fundamentele en systemische vragen het dan makkelijker maakt. Laat staan leuker… Want in alle eerlijkheid: Hell No!!

Weerstand is zeer zeker mijn eerste reactie op zulke vragen.  Het verlies van Mila* en het krijgen van een miskraam waren ver-schrik-ke-lijke zaken om mee te maken.  Mentaal, fysiek, emotioneel en relationeel. Hoezeer in verbinding ook, het is nog een stap verder en zelfs té ver om deze ervaringen dan te moeten plaatsen in de context van een … verlángen? Hell. No.

1_X36zuRxnCeI4qppub-Gqpg@2xIk word ook onmiddellijk geconfronteerd met onbewuste overtuigingen, want onmiddellijk denk ik: Hoe kan een kind mij nog willen na die “keuze” bij Mila*? Is het miskraam dan niet overduidelijk het antwoord op die vraag met een meedogenloze: “Hell. No!

Om deze pijnlijke eerste re-actie af te maken: ik heb wel gebaard, maar niet het léven kunnen geven.  Mila kon van mij “hét leven” niet krijgen. Ik kon hét leven aan Mila niet geven.  Ook niet aan het tweede vruchtje.  Alsof ik dat niet wou…

Hell. No.

Dit is hels. Dit ís de hel.

Slechts een tussenstop

traumaDeze fundamentele vragen snijden natuurlijk als messen want deze houden in eerste instantie geen enkele rekening met emoties!

Voor wie op haar beurt ook nogal wat heeft doorvoeld en doorleefd in de baarmoeder kan dit heel veel emoties wakker maken.  Ook bij de partners natuurlijk. Waar zoveel emoties komen, daar voelen we vaak weerstand voor.  Omdat ze niet makkelijk zijn, die emoties.  Immers, die weerstand en emoties tonen namelijk net dat je gekwetst bent in die thema’s.  Diep gekwetst.  Diep getraumatiseerd.

Tot. In. Je. Ziel.

In mijn eerste jaren als coach heb ik een stappenplan ontwikkeld: “Emotie Management” en blijf ik ook volgen.   Het helpt alvast om leiding te nemen over je emoties anders kunnen ze je overspoelen als een tsunami.  Maar een emotionele re-actie is slechts een tussenstop. Ik heb geleerd dat je vérder en dieper kan gaan.

Indien je verder wil komen dat deze re-acties, zijn er twee zeer belangrijke “tools” zo je wil: OLO en RADICALITEIT!

(y)OLO

apples-aqua-beach-chairs-459570Onder het motto YOLO (You Only Live Once) heb ik mezelf meermaals naar een verlaten eiland gewenst om een nieuw leven op te bouwen. Liefst met AA – Alles Anders.

Maar ik heb al een paar jaartjes zelfbewustwording achter de kiezen.  Zo ook mijn gehele proces in liefdevolle verbinding met Mila.  Ik kon ook niet ont-leren wat zij mij net geleerd had.  Zij heeft me namelijk leren eren : mijn verdrieten, mijn woedes… dus nu mogen daar mijn diepste angsten en weerstanden ook bij.

Na een weekje mokken begin ik die vragen dan toch aan te kijken.  Ik begin dus aan mijn Systemisch Werk.  En dát is slechts mogelijk wanneer je YOLO vervangt door een andere levensstijl: OLO.

Onvoorwaardelijke Liefde Ontvangen.

artistic-blossom-bright-207962

Radicaal

Lang heb ik moeite gehad met dit woord.  Radicaal.

Het is zo….tja… radicaal.

Toch is dit hét woord dat ik een nieuwe betekenis toe ken sinds ik met systemisch werk in aanraking kom.  Want het is enkel door de radicaliteit door te trekken dat het licht in de duisterste thema’s kan doordringen.  Wat betekent “onvoorwaardelijk” anders dan deze radicaliteit?

creative-3d-painting-3441746Pas wanneer álles aanzien mag worden als een liefdevolle boodschap of een uitnodiging tot een heling.  Zo ook de lelijkste, moeilijkste, meest duistere, verworpene, afgewezen en af te wijzen gedachten, daden en gevoelens.

Pas wanneer we onze persoonlijke pijnen leren aanzien als pijn dat zó radicaal en transgenerationeel diep zit dat het het persoonlijke overstijgt (het is niet persoonlijk).

Pas wanneer we het slachtofferschap zo radicaal beu zijn, kunnen we voor de radicale heling kiezen.

En dat al die radicaliteiten slechts één doel hebben. Dat je leert dat al je coping mechanismes niet werken en naast de kwestie zijn.  Dat heling radicaal is.  De wíl om te helen moet bijgevolg ook radicaal zijn.  Net zoals hét leven en dé dood.

Misschien leren wij dan pas ons eigen gekregen leven te ontvangen en te eren zoals het bedoeld is? Misschien dan pas kunnen we beginnen denken of we leven kunnen geven?

Hoe RADICAAL is dát?

Lees hier het vervolg.

Vorige artikel.

 

Wie zelf worstelt met zijn/haar kinderwens of ook pijnlijke ervaringen heeft gehad omtrent zijn/haar “KinderPlan” en een plaats zoekt om andere vragen te laten zijn? Neem zeker contact op of kijk eens op www.systemsofthesoul.be.

Doula’s & Mondmaskers (II) – Waar is het kind?

Katrien is mama van een Ster, Mila* en sinds vier april 2020 mama van Amelia.  Van oktober 2017 tot juni 2020 raakt haar leven zovele existentiële vragen en onderwerpen aan die zij op fenomenologische wijze bekijkt. Haar twee dochters (bege)leiden haar in lessen over vrouwelijkheid, fertiliteit, kinderwens, zwangerschap, bevalling, moederschap, relatie en gezin.  En deze toetst ze aan Systemische Gedachten. Na de reeks “Mandala’s & Lava” schrijft ze nu het vervolg.  Veel leesplezier!

Een Kinderwens?

above-close-up-colors-907917Nu ik erop terugkijk, merk ik bij het zoeken naar een “concreter” begin van dit verhaal dat ik toch terug gevoerd wordt naar maanden, zelfs een jaar vóór de conceptie van Amelia.

Als ik dan toch een lijn wil trekken in functie van deze reeks, dan is het wel een moment waarop mijn “kinderwens” zoals ik die kende, heb moeten loslaten. Bedenk hierbij natuurlijk dat we nog steeds ons kindje bezochten op de begraafplaats.  Dus de betekenis van deze intentie gaat diep.  Of ik wil eerder zeggen: mijn kinderplan.

500_F_78685098_UOXaLlCPVbqt2kGGrkjPUyeddVxpZPZtEen Kinderplan

Amper twee maanden na mijn afscheid van Mila*, heb ik  een miskraam gekregen. Een harde les voor me.  Wel een noodzakelijke les.  Weliswaar pas nadat mijn emoties het toelieten er zonder oordeel “als les” naar te kijken.

unrecognizable-crop-man-in-wristwatch-with-stethoscope-4021769Deze conceptie was er namelijk extreem snel na het verlies van Mila… Na de laatste controle in die gynaecologische stoel werden we huiswaarts gestuurd met de boodschap:

Probeer het nu binnen de komende zes maanden. En als het dan nog niet gelukt is, dan bekijken we stappen naar fertiliteitsklinieken, ok?

Deze “planmatige aanpak” werd thuis dan ook door deze plan-lover consciëntieus versterkt met de nodige ovulatiesticks (al dan niet cadeau gekregen), kruisjes in een kalender en geplande afspraken tussen de lakens.

500_F_183639671_TqngETGyn3ScgtWVwikeMmvwABovnjQ6Dat plan lukte ook. Ik werd terug zwanger. 11,5 weken liep ik met “het geslaagde plan” rond.  Totdat het mij kwam leren: een kinderwens, wat me ook relatief nieuw was om “last” van te hebben, is géén plan, noch te plannen.

Die kinderwens liet me ook dat vruchtje 6 weken langer in mijn lichaam dragen dan dat het wilde… Bewijst zeker de kracht van een wens.  Bewijst óók de nood aan meer verbinding met mijn lichaam.

alone-beautiful-boardwalk-247314Als Meester-planner, als Controlefreak on high heels, had ik mij voor het eerst in vraag te stellen: klopt deze benadering wel? Was een kinderwens te plannen?

En eens ik hierover begon te twijfelen, werden ook zovele van mijn “andere plannen” in vraag gesteld.  Wat meestal het irritante goed signaal is dat je de juiste vragen stelt…

Een paar vragen

De intensiteit en complexiteit van perinataal verlies brachten mij uiteindelijk wel tot deze essentiële en existentiële vragen: in hoeverre láát hét leven zich controleren/plannen? En indien dat zo zou zijn, zou dat wel een goede zaak zijn?

Een “plan” was op dat moment in mijn leven geëvolueerd tot dé tool bij uitstek, “mijn sterkte” in competentie-taal, solide voortbouwend op de overtuiging van Maakbaarheid-van-Alles als absolute fundament.

Een kindje zal wel komen wanneer ik stop met roken, de juiste partner heb, een job heb die combineerbaar is met een kind en op de vruchtbare dagen vrij.

46495300_591461477950628_7280670763080744960_nMila* werd, na het afvinken van deze relatief “makkelijk” te halen voorwaarden, inderdaad geconcipieerd.  Echter moest ik haar loslaten bij 22 weken zwangerschap.  Dit, samen met het miskraam (wie ik trouwens Manousch noem) hebben me tot in het diepste van mijn ziel (en mijn hart) geleerd dat een plan ook hét coping mechanisme is voor de zogenaamde controlefreaks. Een poging om alles te controleren… tot hét Leven toe.

“Hét Leven” wordt ten diepste gewantrouwd.  Verhalen genoeg althans om dit als “de slimme zet” te zien.  En “het volwassen worden” kwam dan met “Het Plan”.  Als een poging om mijn hart en ziel te beschermen… De vraag is dan of “het plan” je wel echt kan beschermen?

Vele overtuigingen kwamen aan het licht en ik besefte: ook deze heb ik te verbranden. Ook deze geef ik terug aan het Vuur.

Ik nam dus mijn tijd om het “Kinder-stappenplan” meer onder de loep te nemen.  Welke overtuigingen had ik zo nog?

Wens je een kind? Welnu, dan dóen we dat gewoon.  Eerst “natuurlijk” proberen, en indien dat niet lukt dan is er altijd nog IVF. En als dat niet lukt, kunnen we nog steeds adopteren.

ask-blackboard-356079Een gehoopt plan of een geplande hoop? Staan wij er nog voor open om eens grondig stil te staan bij wat een kinderwens mag betekenen? Zo ook de vraag waar die vandaan komt? In  hoeverre is die authentiek en niet vanuit een “zo hoort het” of “zo een kindje brengt me wel wat”? En ook indien deze authentiek is, staan we er nog voor open dat deze misschien onvervuld kan blijven?

Bij al deze vragen werd ik zelf geconfronteerd met een andere overtuiging die mee die brandstapel op mocht, want ik voelde me als een zesjarige die haar wenslijstje maakte voor Sinterklaas:

Verwarren wij niet steeds meer een kinderWENS  met een kinderRECHT?

Wat mij boven alles shockte in mijn eigen overtuigingen en zelfs tot bij het in vraag stellen hiervan is dat hier één grote afwezige was.

Waar is het kind hierin?

Zonder Plan

blur-close-up-view-couple-1667849Het bracht ons althans op een nulpunt op dat moment.

Waar het Plan, samen met al die ingebakken overtuigingen, verbrand werden, kozen wij ervoor uit elk pad, elk contact en elk discours te stappen waar onze ervaringen ons stapsgewijs als in een trechter naartoe loodsten: de fertiliteitsklinieken, adoptiecentra en pleegcentra.

Helaas bleek een centrum voor al ónze vragen… onbestaande. Deze existentiële en fundamentele verschuivingen vanuit al deze vragen bracht ons in een eenzaamheid. In een onbegrip ook bij heel wat mensen.

Zo graag zou je je kindje dan niet gehad hebben, anders doe je die IVF of adoptie wél.  En oh ps “helen” is misschien wel mooi en al, maar met jouw leeftijd moet je misschien niet te veel tijd verspillen aan die dingen

Systemische Vragen

Dat brengt me ook zeker bij een “Tegelijkertijd” in deze hele processen.  Ik was één maand zwanger van Mila toen ik op een beurs in Gent voor het eerste kennis maakte met Systemisch Werk. En met name het acupuncturistische werk van School voor Systemisch Bewustzijn.

Familieopstellingen-1600x750Meer dan een ontmoeting was het in november 2017 niet, maar de Meester-Opsteller liet zeker wel een diepe indruk na. Vragen werden gesteld die ik toen niet helemaal begreep.  Of simpelweg:  helemaal niet.

Net daarom voelde ik met deze vragen, die door niemand anders begrepen werden: misschien kan ik hiermee wel bij hem terecht. Of beter gesteld: bij diens Systemisch Werk? Ik wist nog niet dat ik hierin veel sleutels zou vinden tot “een Anders”.

Waar is het kind?

Zonder het toen te beseffen, keek ik al naar mijn ervaringen als de fenomenen die ze zijn.  Fenomenologisch leren uit zich bij mij vooral in die vragen. Een antwoord zit vaak al in de vraag en heel soms “het” antwoord.

pexels-photo-3959482In de dominante Westerse Kinderwens-discours – of dus eerder Kinder-Stappenplan-discours- zijn de hoofdrolspelers de ouders/moeder-die-wenst en de experts (Goden?) die op fenomenale wijze stappenplannen mogelijk maken: gynaecologen, fertiliteitsspecialisten of adoptie-ambtenaren. Hele processen en wonderen geschieden.

Maar treedt in deze íemand in relatie met het kind? Je wil een kind hébben. Het kind lijkt slechts te dienen om te worden gehád.

97aa7cf7217bdf1401e74c16f6267464--cute-bears-baby-bears

 

Wordt ooit de vraag gesteld of het kind jou wil? Of zou Ouderschap iets ánders kunnen betekenen dan “het hebben” van een kind?

Of raken we dan iets te persoonlijke en gevoelige snaren?

red_pill_blue_pillDe vraag was dus eerder: wil ik deze vraag uit de weg gaan via het Westers Kinder-Plandiscours met alle consequenties en het lijden daarmee (want Ivf en adoptieprocessen zijn ook vaak een lijdensweg)? Of ga ik aan de slag met deze vraag? Met alle consequenties en lijden die daarmee gepaard gaan?

Wat ik merkte bij mijn keuze om te zoeken naar een antwoord op die vraag, was dat ik door dit te doen in relatie trad met “het kind”. Dat nog niet bestaat.  Misschien ook nooit zou bestaan. Maar als mama van een Ster, leer je enorm hoe je een kind dat er niet is een plaats geeft.  En zo ruilde ik “het Plan” in mijn leven in voor “een relatie”.

Met het kind: ja.

En onlosmakelijk daarmee verbonden: met mezelf als moeder.

 

Lees hier het vervolg.

Het vorig artikel lees je hier.

Wie zelf worstelt met zijn/haar kinderwens of ook pijnlijke ervaringen heeft gehad omtrent zijn/haar “KinderPlan” en een plaats zoekt om andere vragen te laten zijn? Neem zeker contact op of kijk eens op www.systemsofthesoul.be.

 

 

 

 

 

 

%d bloggers liken dit: