Katrien is mama van een Ster, Mila* en sinds vier april 2020 mama van Amelia. Van oktober 2017 tot juni 2020 raakt haar leven zovele existentiële vragen en onderwerpen aan die zij op fenomenologische wijze bekijkt. Haar twee dochters (bege)leiden haar in lessen over vrouwelijkheid, fertiliteit, kinderwens, zwangerschap, bevalling, moederschap, relatie en gezin. En deze toetst ze aan Systemische Gedachten. Na de reeks “Mandala’s & Lava” schrijft ze nu het vervolg. Veel leesplezier!
Een Kinderwens?
Nu ik erop terugkijk, merk ik bij het zoeken naar een “concreter” begin van dit verhaal dat ik toch terug gevoerd wordt naar maanden, zelfs een jaar vóór de conceptie van Amelia.
Als ik dan toch een lijn wil trekken in functie van deze reeks, dan is het wel een moment waarop mijn “kinderwens” zoals ik die kende, heb moeten loslaten. Bedenk hierbij natuurlijk dat we nog steeds ons kindje bezochten op de begraafplaats. Dus de betekenis van deze intentie gaat diep. Of ik wil eerder zeggen: mijn kinderplan.
Een Kinderplan
Amper twee maanden na mijn afscheid van Mila*, heb ik een miskraam gekregen. Een harde les voor me. Wel een noodzakelijke les. Weliswaar pas nadat mijn emoties het toelieten er zonder oordeel “als les” naar te kijken.
Deze conceptie was er namelijk extreem snel na het verlies van Mila… Na de laatste controle in die gynaecologische stoel werden we huiswaarts gestuurd met de boodschap:
Probeer het nu binnen de komende zes maanden. En als het dan nog niet gelukt is, dan bekijken we stappen naar fertiliteitsklinieken, ok?
Deze “planmatige aanpak” werd thuis dan ook door deze plan-lover consciëntieus versterkt met de nodige ovulatiesticks (al dan niet cadeau gekregen), kruisjes in een kalender en geplande afspraken tussen de lakens.
Dat plan lukte ook. Ik werd terug zwanger. 11,5 weken liep ik met “het geslaagde plan” rond. Totdat het mij kwam leren: een kinderwens, wat me ook relatief nieuw was om “last” van te hebben, is géén plan, noch te plannen.
Die kinderwens liet me ook dat vruchtje 6 weken langer in mijn lichaam dragen dan dat het wilde… Bewijst zeker de kracht van een wens. Bewijst óók de nood aan meer verbinding met mijn lichaam.
Als Meester-planner, als Controlefreak on high heels, had ik mij voor het eerst in vraag te stellen: klopt deze benadering wel? Was een kinderwens te plannen?
En eens ik hierover begon te twijfelen, werden ook zovele van mijn “andere plannen” in vraag gesteld. Wat meestal het irritante goed signaal is dat je de juiste vragen stelt…
Een paar vragen
De intensiteit en complexiteit van perinataal verlies brachten mij uiteindelijk wel tot deze essentiële en existentiële vragen: in hoeverre láát hét leven zich controleren/plannen? En indien dat zo zou zijn, zou dat wel een goede zaak zijn?
Een “plan” was op dat moment in mijn leven geëvolueerd tot dé tool bij uitstek, “mijn sterkte” in competentie-taal, solide voortbouwend op de overtuiging van Maakbaarheid-van-Alles als absolute fundament.
Een kindje zal wel komen wanneer ik stop met roken, de juiste partner heb, een job heb die combineerbaar is met een kind en op de vruchtbare dagen vrij.
Mila* werd, na het afvinken van deze relatief “makkelijk” te halen voorwaarden, inderdaad geconcipieerd. Echter moest ik haar loslaten bij 22 weken zwangerschap. Dit, samen met het miskraam (wie ik trouwens Manousch noem) hebben me tot in het diepste van mijn ziel (en mijn hart) geleerd dat een plan ook hét coping mechanisme is voor de zogenaamde controlefreaks. Een poging om alles te controleren… tot hét Leven toe.
“Hét Leven” wordt ten diepste gewantrouwd. Verhalen genoeg althans om dit als “de slimme zet” te zien. En “het volwassen worden” kwam dan met “Het Plan”. Als een poging om mijn hart en ziel te beschermen… De vraag is dan of “het plan” je wel echt kan beschermen?
Vele overtuigingen kwamen aan het licht en ik besefte: ook deze heb ik te verbranden. Ook deze geef ik terug aan het Vuur.
Ik nam dus mijn tijd om het “Kinder-stappenplan” meer onder de loep te nemen. Welke overtuigingen had ik zo nog?
Wens je een kind? Welnu, dan dóen we dat gewoon. Eerst “natuurlijk” proberen, en indien dat niet lukt dan is er altijd nog IVF. En als dat niet lukt, kunnen we nog steeds adopteren.
Een gehoopt plan of een geplande hoop? Staan wij er nog voor open om eens grondig stil te staan bij wat een kinderwens mag betekenen? Zo ook de vraag waar die vandaan komt? In hoeverre is die authentiek en niet vanuit een “zo hoort het” of “zo een kindje brengt me wel wat”? En ook indien deze authentiek is, staan we er nog voor open dat deze misschien onvervuld kan blijven?
Bij al deze vragen werd ik zelf geconfronteerd met een andere overtuiging die mee die brandstapel op mocht, want ik voelde me als een zesjarige die haar wenslijstje maakte voor Sinterklaas:
Verwarren wij niet steeds meer een kinderWENS met een kinderRECHT?
Wat mij boven alles shockte in mijn eigen overtuigingen en zelfs tot bij het in vraag stellen hiervan is dat hier één grote afwezige was.
Waar is het kind hierin?
Zonder Plan
Het bracht ons althans op een nulpunt op dat moment.
Waar het Plan, samen met al die ingebakken overtuigingen, verbrand werden, kozen wij ervoor uit elk pad, elk contact en elk discours te stappen waar onze ervaringen ons stapsgewijs als in een trechter naartoe loodsten: de fertiliteitsklinieken, adoptiecentra en pleegcentra.
Helaas bleek een centrum voor al ónze vragen… onbestaande. Deze existentiële en fundamentele verschuivingen vanuit al deze vragen bracht ons in een eenzaamheid. In een onbegrip ook bij heel wat mensen.
Zo graag zou je je kindje dan niet gehad hebben, anders doe je die IVF of adoptie wél. En oh ps “helen” is misschien wel mooi en al, maar met jouw leeftijd moet je misschien niet te veel tijd verspillen aan die dingen…
Systemische Vragen
Dat brengt me ook zeker bij een “Tegelijkertijd” in deze hele processen. Ik was één maand zwanger van Mila toen ik op een beurs in Gent voor het eerste kennis maakte met Systemisch Werk. En met name het acupuncturistische werk van School voor Systemisch Bewustzijn.
Meer dan een ontmoeting was het in november 2017 niet, maar de Meester-Opsteller liet zeker wel een diepe indruk na. Vragen werden gesteld die ik toen niet helemaal begreep. Of simpelweg: helemaal niet.
Net daarom voelde ik met deze vragen, die door niemand anders begrepen werden: misschien kan ik hiermee wel bij hem terecht. Of beter gesteld: bij diens Systemisch Werk? Ik wist nog niet dat ik hierin veel sleutels zou vinden tot “een Anders”.
Waar is het kind?
Zonder het toen te beseffen, keek ik al naar mijn ervaringen als de fenomenen die ze zijn. Fenomenologisch leren uit zich bij mij vooral in die vragen. Een antwoord zit vaak al in de vraag en heel soms “het” antwoord.
In de dominante Westerse Kinderwens-discours – of dus eerder Kinder-Stappenplan-discours- zijn de hoofdrolspelers de ouders/moeder-die-wenst en de experts (Goden?) die op fenomenale wijze stappenplannen mogelijk maken: gynaecologen, fertiliteitsspecialisten of adoptie-ambtenaren. Hele processen en wonderen geschieden.
Maar treedt in deze íemand in relatie met het kind? Je wil een kind hébben. Het kind lijkt slechts te dienen om te worden gehád.
Wordt ooit de vraag gesteld of het kind jou wil? Of zou Ouderschap iets ánders kunnen betekenen dan “het hebben” van een kind?
Of raken we dan iets te persoonlijke en gevoelige snaren?
De vraag was dus eerder: wil ik deze vraag uit de weg gaan via het Westers Kinder-Plandiscours met alle consequenties en het lijden daarmee (want Ivf en adoptieprocessen zijn ook vaak een lijdensweg)? Of ga ik aan de slag met deze vraag? Met alle consequenties en lijden die daarmee gepaard gaan?
Wat ik merkte bij mijn keuze om te zoeken naar een antwoord op die vraag, was dat ik door dit te doen in relatie trad met “het kind”. Dat nog niet bestaat. Misschien ook nooit zou bestaan. Maar als mama van een Ster, leer je enorm hoe je een kind dat er niet is een plaats geeft. En zo ruilde ik “het Plan” in mijn leven in voor “een relatie”.
Met het kind: ja.
En onlosmakelijk daarmee verbonden: met mezelf als moeder.
Het vorig artikel lees je hier.
Wie zelf worstelt met zijn/haar kinderwens of ook pijnlijke ervaringen heeft gehad omtrent zijn/haar “KinderPlan” en een plaats zoekt om andere vragen te laten zijn? Neem zeker contact op of kijk eens op www.systemsofthesoul.be.
Systemen van de Ziel 
4 gedachten over “Doula’s & Mondmaskers (II) – Waar is het kind?”