Mijn baarmoeder in arbeid.
Als ik terugkijk in mijn eigen teksten, zie ik nu dat er na die eerste verschroeiende fase van puur trauma en verlies (wat ik verhalend bundelde onder “Mandala’s & Lava”) een fase volgde die ik met de titel doopte: Talking Womb.
Inhoudelijk voelde het aan als een nieuwe fase. Weliswaar in wat aanvoelde als miljoenen fases in het rouw-werk na het verlies van je kindje tijdens de zwangerschap. Elke fase in het proces erend, besef ik nu dat ik in deze tweede fase in relatie trad met de plaats waar ik een eventueel kind te ontvangen had: mijn baarmoeder.
Het vuur verbrandde me nu minder, maar terwijl ik fysiek nog te ontzwangeren had van zowel Mila* als Manousch leek het alsof mijn baarmoeder in Arbeid was.
Rouwarbeid, welteverstaan.
De baarmoeder als de plaats … voor transformatie
Na opleiding in systemisch werk, besef ik nu pas wat er in die volgende fase zichtbaar werd.
De baarmoeder is de fysieke plaats in de Vrouw, waar leven en dood elkaar zo dicht ont-moeten. Als de plaats waar leven getransformeerd kan worden naar de dood. Als vrouw had ik aan den lijve ervaren dat ik de dood kan baren en daarmee zelfs de dood een begin, een geboorte, makend. In de vrouwelijke energie is daarmee de dood geen eindpunt, maar een beginpunt. Maar dat begreep ik toen nog niet. Laat staan de consequenties hiervan.
Wat ik toen wél begreep was dat er iets in beweging werd gezet. Op zijn minst worden een moeder en een vader geboren. Ook al is er géén kind door het blote oog te zien. Maar niet alleen dát!
Ik had ook te leren hoe de baarmoeder de plaats is waar de dood getransformeerd kan worden naar Leven. En het is wel degelijk díe transformatie die de ontvankelijkheid voor nieuwe leven bepaalt. Besef ik nu, zoveel later.
Dit is ook het stuk waar de vrouw in haar proces niet kan vergezeld worden door de/haar man.
Van intuïtieve volgzaamheid naar leidend initiatief.
Waar de eerste rouwfase mij “afgeleverd” had op een punt waar ik in volledige overgave had geleerd te eren, was het eenzelfde soort onvoorwaardelijke en volgzame overgave die de voorwaarde was om de volgende fase door te gaan.
De mama van Mila was een 38-jarige vrouw die zeker gestopt was met roken voor haar zwangerschap, haar hele vruchtbare leven de controle over haar baarmoeder hield met de pil en ook deze voor bekeken hield, en haar intuïtie als een leuk maar inherent onbetrouwbaar accessoire in haar privé- en professionele leven behandelde.
Waar de dokters mij na Mila 6 maanden gaven om mijn fysieke baarmoeder te laten herstellen, gaf ik mijn fysieke, emotionele en energetische baarmoeder carte blanche qua tijd en qua initiatief.
Zó een vrouw.
Eens ik trouw had gezworen aan de boodschappen van mijn baarmoeder en ik haar veiligheid, heiligheid en eerbaarheid ten diepste aanhoorde, begreep en respecteerde werd ik… nou ja,… zó een vrouw.
Zó een vrouw die iedere dag tijd en ruimte maakt voor haar introspectieve meditatie bij haar buddhabeeld. Al dan niet begeleid via koptelefoon en opgeleukt en opgesmukt met wierook, edelstenen en de oh zo leuke kaartjes-trekken.
Zó een vrouw die in plaats van het willen controleren en interpreteren van haar maandstonden, de energie van de maanstanden gaat volgen met de bijhorende readings.
Zó een vrouw die daardoor ook diepgaand begrip kreeg van vrouwelijkheid en meer nog, vrouwelijk leiderschap. Daardoor mocht niet alleen mijn relatie met mijn man diepgaand veranderen, maar vertaalden deze transformaties zich ook in zowel het cliënteel als in de samenwerkingen van mijn onderneming. Niet in het minst beseffend dat het gegeven van een tribe een voorwaarde is voor een vrouw om leiderschap te vertalen.
Zó een vrouw die pre-corona al inzag waarom de rol van vrouwen in leiderschap op maatschappelijk niveau aan belang zal winnen, aangezien wij inherent weten wat we met de dood moeten doen om het alsnog tot een beginpunt te maken. Ik noemde het eerder losjes weg al regeneratief leiderschap.
Zó een vrouw die bij elke nieuwe vraag zowel te rade gaat in haar eigen diepste weten, als bij haar voorouderlijke bronnen, als bij de meer wetenschappelijke bronnen die in het verraderlijke google-land te vinden zijn. Ook nog eens aangevuld met systemische input. Kortom, zó een vrouw die voor zichzelf wil denken, voelen en beslissen.
Zó een vrouw die luisterend naar haar evoluerende fysieke gezondheid, daarbij zelfs overschakelt op een totaal nieuw dieet, een nieuw huis helpt verbouwen met haar man midden in de natuur en bijhorende eco-vriendelijke keuzes maakt.
Zó een vrouw die, pas verhuisd en in een totaal andere realiteit staat dan een jaar eerder, haar kind “simpelweg” wenst bij nieuwe maan.
In 1,5 jaar tijd… kuch*
Zó een moeder
Wanneer je dan als zó een vrouw op zo een controle-stickje mag plassen en dat plusje zichtbaar wordt en je dus als zó een vrouw je kind krijgt?
Dan zwéér ik het je: dan word je zeer zeker… zó een moeder!
En zó een moeder legt vanzelfsprekend contact…
met een doula.
Of in het Nederlands: een geboorte/bevallingscoach. Míjn doula werd Anke.
Wordt vervolgd.
Systemen van de Ziel 