Ik mag zeggen dat ik momenteel een heel fascinerende periode beleef waarin ik vele zaken “voor het eerst” doe en het schrijven van deze blog is daar één van. Het is bijna een maand nu dat ik mezelf “zelfstandige coach” mag noemen. Een eigen zaak dus, zo vers dat ik zeker moet toegeven dat de spanning en de rush nog dagelijks door mijn lichaam gieren. Maar ik geniet.
Mensen coachen als idee, als concept, is iets wat organisch gegroeid is en nog volop aan het groeien is. Ik coach intussen al een tijdje en het talent dat ik in mijn praktijk over de vloer krijg, heeft me heel vaak gemotiveerd om die mensen bij te staan in hun evolutie richting authenticiteit en vaak wordt dat uiteindelijk vertaald naar een of andere vorm van statutaire zelfstandigheid (in bij- of hoofdberoep). Maar hoe kan je het als coach écht doorvoelen en ervaren wat het inhoudt, tenzij je het gewoon ook zelf doet? Et voila!
Welke obstakels en uitdagingen zorgen er toch zo voor dat een uitspraak als “ik geef mijn voltijdse goedbetaalde zekere job op om mijn eigen ding te doen” toch vaak zorgt voor reacties met opengesperde ogen en ingehouden adem? Wat betekent dat eigenlijk? Gaat het om gefundeerde voorkennis dat het product (in dit geval mentale coaching) écht door niemand zal gewenst worden? Of gaat het eerder om plaatsvervangende (faal)angst? Wat het ook moge zijn, denk niet dat deze onzekerheden er geen deel van uitmaken. Maar gewapend met business plans, de vele steunmaatregelen, de vele instanties die starters bijstaan voor alle administratie, krijg je alvast alle mogelijke antwoorden op de concrete vragen.
Voor enige feedback en aftoetsing bij het omgaan met de emoties die erbij komen kijken, het maken van de vele keuzes die de waarden uitstralen waarwoor je wil staan en het niet kunnen wachten tot je nog meer mensen/klanten kunt begeleiden en inspireren op basis van ervaring… Tja, daarvoor kan ik zeker eens een goed gesprek met een coach gebruiken!
Systemen van de Ziel 