Be Careful what you wish for
In aanloop naar de Verdiepende Vrijdag rond Creëren, voelde ik mij twee weken geleden als aan de ingang van een vruchtbare jungle vol lianen, rivieren, bossen en mossen. Uitkijkend om mij te laten mee stromen op de wispelturige lentewind en om mijn groep te begeleiden over die brug om ten volle in de Creatie-energie te gaan staan.
Laat mij deze zin, dit voornemen, deze nogal losjes geformuleerde intentie even herhalen:
Ik wil mij laten mee stromen (1) ….. Op de wispelturige lentewind (2)…. om een groep te (bege)leiden over een brug (3)….. om ten volle in de Creatie-energie te gaan staan(4).
Nog geen week geleden begreep ik nietmaar waarom het oorspronkelijke enthousiasme bij de inschrijvingen heel snel taande. Deze intentie, wat vertaald werd als “doel van de workshop” werd als “beetje te veel” aangevoeld, waardoor ik bij mezelf goed moest voelen:
Katrientje, ben je zéker dat je dit wilt?
Intuïtief voelt het voor mij wél nog steeds als de juiste volgende stap en dus zal ik morgen die Creatie-energie exploreren.
Alleen… ik zal daar helemaal alléén zijn.
Sinds ik uitgesproken heb dat ik mijn vleugels wil uitslaan, misschien zelfs voor het eerst in mijn leven, moet ik hier nederig meedelen dat ik opnieuw het lesje leer:
Be Careful what you wish for.
Om te vliegen moet je vrij zijn
Ik blijf eerlijk en deel hier met jullie: ik had bij dit voornemen écht wel een bepaalde verwachting! Een beeld. Een model. Een mooi, rustig, evenwichtig modelbeeld van een perfecte lentedag met een zacht windje, felle kleuren, rijke bronnen, enfin: een paradijs op aarde met een explosie aan vibraties. Als beloning en als antwoord op mijn fantastisch grote stap voorwaarts. Ik wil Vrijheid om te vliegen. Vanuit dit beeld begrijp ik enig negatieve houding tegenover creëren niet.
En dus krijg ik als antwoord dat wat voor mij deze gewenste vrijheid in de weg staat: mijn Ketenen.
Op een minimum van tijd krijg ik vanuit alle windrichtingen (wispelturige lentewind?) álles voorgeschoteld wat mij op dit moment in mijn leven bindt en waaraan ik een betekenis toe schrijf om verbinding met mezelf te voelen.
Net daarom is er -zoals gewoonlijk- één keten die ik het langste vast houd en dat is het gevecht. Want naar mijn idee “zoals altijd” zijn dit zaken die toch de moeite waard zijn om te mogen verdedigd worden. Toch?
Maar wanneer de vermoeidheid na een paar dagen inslaat en zich vertaalt in mijn wens om mij meer en meer af te zonderen om tot rust te kunnen komen, moet ik deze “wilskracht” zien voor wat het is: weerstand.
De ketenen die mij vasthouden…
Om even kort te schetsen kan ik zeer concrete voorbeelden geven wat op minder dan twee dagen zichtbaar werd. Over minder dan een maand gaan wij verhuizen, waardoor we noch hier noch daar zijn en al onze spullen in dozen verdwijnt. De gestegen gevoeligheid in onszelf eist als vanzelf een geheel ander voedingsstijl, die wij nu vertalen in een keto-dieet . Daarnaast mediteer ik tegenwoordig dagelijks, terwijl de verkeers- en verkiezingsdrukte voor heel veel lawaai zorgen.
Vriendschappen zijn niet eens op de radar. Familiebanden waarvan ik jaren of maanden niets meer gehoord heb eísen een verklaring én een plan-van-aanpak om mezelf zwanger te ivf’en.. Zakelijke samenwerkingen die ooit steek hielden lopen strop. En mijn bestaande kliënteel herplant de gemaakte afspraken bij de vleet.
Het enige wat ik als essentie kan voelen, als rode draad in de veelheid van verschuivingen, oordelen, onduidelijkheden en stiltes is dat ik ergens moet wringen om deze verbindingen te doen laten kloppen. Of -wat nog erger is- dat mensen ik weet niet waar voelen dat ze mij in “een gelijk” moeten krijgen. Ik laat hier zelfs los in wiens gelijk. Een manier van denken en leven, wat ik sinds “de Kvinders” ontgroeid ben.
Of houd ik zelf de ketenen vast?
Ineens begrijp ik mijn oververmoeidheid. Hoe lang al doe ik mijn best om te onderhandelen.
Hiermee bedoel ik een van de meest typische fases in een rouwproces. Na een rouwproces door overlijden blijven zeer veel “verbindingscontracten” bij het oude. Maar die contracten kloppen niet meer. En zo probeer ik te onderhandelen om een plaats te mogen behouden die er eigenlijk al lang niet meer is, en waarvan ik zeg die niet meer te willen.
Ik word er mij van bewust dat sinds het afscheid van mijn dochter, ik onderhandel met vrienden, familie, collega’s, klanten, situaties, mijn zaak, ja zelfs met mijn eten (Mag er niet een beetje suiker aub?) en locaties waar ik woon en ga wonen! Ik doe mijn best om één been te houden waar alles altijd was en met één been ga ik workshops aan om iets totaal nieuws te creëren. Die twee wensen werken elkaar tegen. Natuurlijk blijf ik terplaatse trappelen en natuurlijk word ik daar moe van. Dat is weerstand.
Alles is veranderd. Doordat ík ben veranderd.
Bijgevolg veranderen ook alle contractvoorwaarden. Beginnen corrigeren en bijschrijven zorgt altijd voor rommel, onduidelijkheid, oordelen, over-en-weer geschuif… enfin, exact voor die zaken die mij deze blog doen schrijven. Er is maar één manier om dit zuiver te herschrijven en dat is na de ontbinding van het oude.
En ineens komt het besef binnen hoe vanuit de hartsverbinding ik reeds eerder door die verbindingen werd losgelaten. Zij lieten mij al vrij om te worden wie ik zal worden. Ik houd mij nog vast aan hén. Het is aan míj om hén los te laten.
Ik laat de ketenen los en stap de brug over
Stapje per stapje voel ik zoveel liefde voor de verbindingen die ik ontbind. En ik laat mij meestromen in deze flow van ont-binding, ont-moeten.
Ik laat het huisje vrij waar ik zes jaar heb kunnen proberen, ontmoeten, zoeken en helen. Waar ik mijn eerste stappen als zelfstandige zette. Ik laat het vrij voor nieuwe bewoners zodat ik naar het nieuwe huis-van-ons kan gaan waar wij een nieuw veilig nestje kunnen bouwen.
Ik laat mijn vriendinnen vrij in hun eigen fantastische leven met hun uitdagingen en zoektochten en vertrouw er volledig op dat het goed gaat met hen. Ik zie jullie graag en wil jullie danken voor zo zo veel. Zodat ook ik nieuwe verbindingen kan aangaan en nieuwe vriendshappen in mijn hart kan sluiten.
Ik laat mijn familiebanden vrij om hun eigen thema’s in de ancestor-lijnen te erkennen en toekomstige zonen en dochters graag te zien. Zodat ik vrij op eigen en nieuw verbonden lijnen met mijn partner onze toekomstige zonen/dochters kunnen ontvangen.
Ik laat de laatste ongezonde stukjes in mijn levensstijl vrij, zodat mijn lichaam nog meer draagvlak kan bieden voor de verdiepende en verruimende groei die er zit aan te komen. En waar zelfliefde een complete evidentie is.
Ik laat mijn zaak zoals die is gestart ook vrij. Ik laat de eerste samenwerkingen vrij die het ontstaan van Froggy mogelijk hebben gemaakt. Zodat uit de symbiose van de kikker die ik ben en de vlinder die mijn dochter is iets nieuws kan groeien en bloeien naar een hoger doel. Ik laat mijn eerste leraars vrij zodat ik vrij ben naar mijn nieuwe mentors te gaan. Een bedrijf waar de wijsheid uit de pijn, de intentie om te helen en bovenal de onvoorwaardelijke liefde als taal veel meer leiders zal aantrekken om hen te inspireren naar hun grootste leidende impact. Ook al zal daardoor alle nieuwe merchandise de vuilbak in mogen…
Ik laat mezelf vrij om mij te ontbinden van alles wat mij ketent en omarm de woestijn.
En ik kijk uit naar morgen om te creëren. Mijn eigen Paradijs. AHO!
Het vorige artikel lees je hier.
Met een licht gevoel van irritatie wegens de organisatorische consequenties, grijp ik mijn sleutels en zoek de zon en zuurstof op. Even een frisse neus op deze lentedag kan dit weerkerend patroon omtrent de agenda enerzijds en de workshop over creëren anderzijds misschien in een nieuw daglicht brengen. En op het ritme van mijn voetstappen geef ik mij over aan de stroom gedachten die komt.
Waarom? Waarom “lukt” die agenda maar niet deze maand? Waarom verschuift de geldenergie naar volgende maand? Waarom nú, net in die laatste maanden van verbouwing? Waarom die excuses om geen prioriteit te maken van zichzelf? En vooral… Wat maakt dat creativiteit als “te véél” ervaren wordt? En zo razen een aantal vragen door mijn hoofd met die lichte toets van zelfmedelijden en verwarring tot ik eindig met die ene onvermijdelijke vraag die altijd de sleutel is tot het antwoord:
Deze week, met name op zaterdag 18 mei 2019, is het daarenboven 
We zijn deze week ook volop in de piekdagen van de Lente. Hét seizoen waar groei en bloei ons dagelijks in ons gezicht gesmeten worden met al die “groenheid” in de natuur. Dit is dus hét Creatieve Seizoen bij uitstek waar de creatie-energie ons triggert en uitnodigt om mee te doen.
Voelen de jonge groene blaadjes schuldgevoel of schaamte dat zij nu kunnen zíjn dankzij het afsterven van hun voorgangers in het vorige seizoen? Dienen deze blaadjes zich klein te houden als eerbetoon aan die vorige generatie of aan vorige ervaringen? Is het de bedoeling dat deze blaadjes slechts vale kleuren tonen, om zich nu al voor te bereiden op wat komen gaat? Of is er geen groter eerbetoon te bedenken dan je over te geven aan wat zij bedoeld zijn… te zijn? Is er iets respectvoller dan anderen de laten genieten van je groei?
Laat zéér duidelijk zijn dat ik hiermee geen enkele uitspraak wil doen over welke keuze “juist” of “fout” is! Dat is in geen geval de bedoeling! Het enige wat ik kan respecteren is dat vele individuen nu in een fase zitten waar de keuze op dit moment niet past om in het feest van de Creativiteit te stappen. Ook die beslissing is juist op bepaalde momenten in ons leven. Op die manier was voor mij vorig jaar (
Is dit dan wat ík wil? Wil ik nog een jaartje overslaan? Heb ik het nódig om nog een jaartje over te slaan? Is dit mijn spiegel? Want eerder deze maand vond ik de noodzakelijke 
Het bloed raast door mijn aderen met dit inzicht en het besef komt binnen als een donderslag. Ik weet dat ik al een pittig parcours heb afgelegd sinds het verdict van mijn kleine meisje en dankzij mijn 
Het ís tijd voor mij om te zíjn wie ik ben. In alle kleuren van de Regenboog. Om te zíjn zonder angst zoals ik mijn dochter beloofd heb. Het léven te léven zonder verontschuldiging! Het léven te víeren zonder spijt! Het leven te creëren zonder angst!
Wanneer ik mijn intuïtie aanspreek welke vogel mij kracht kan geven bij dit inzicht, komt het beeld van de Chinese kraanvogel op mijn netvlies. Een grote vogel, met grote brede vleugels die traag klapwieken bij het opstijgen. Mijn schouders kraken er bij. Bij het opzoeken naar de symbolische betekenis lach ik luid bij de boodschap: VRIJHEID!
Ik begin mij stilletjes aan voor te bereiden op mijn volgende 
In plaats van die theoretische veelheid aan energie die mijn vreugdes mij “horen te geven“, voel ik zenuwen. Wat zou moeten zijn, is niet zo. Ik stop zelfs met ademen. En stilletjes aan daagt het mij, dik tegen mijn zin:
Deze vraag stel ik mij ineens met een zekere angst om mezelf op fakeness te betrappen. Maar in mijn hart voel ik opnieuw de vreugde bij vele herinneringen waar ik oprecht terug een glimlach belééf. Met enige opluchting concludeer ik dan ook dat er op zich niet noodzakelijk trauma zit op mijn “Vreugde” in de algemene zin van het woord.
Stilletjes aan begin ik een verband te zien en inzicht te krijgen in deze ogenschijnlijke tegenstrijdigheid. De vreugdes die wél goed voelen zijn reactief van aard. Ze zijn reacties op resultaten, situaties die er zíjn. De kriebels in de buik bij een heftige golf. Die golf ís er. Een grappig woord van een vriendin ís er. Of de evolutie zien bij een verbouwing ís er. Dat ik vreugde voel, is gegrond. Er is een zalig wetenschappelijk oorzakelijk verband. Dit zijn Veilige Vreugdes!
Maar wanneer het gaat om het Spel an sich. Wanneer ik met andere woorden aan de slag wil met Vreugde, óm de vreugde. Gewoon spelen, óm te spelen. Creëren, óm het creëren. Dan. Is. Het. NIET. Veilig.
Deze vraag en verwarring houden mij best wel een paar dagen bezig tot ik de lezing “
Kortom: ik ervaar de afgelopen dagen lichte paniekaanvallen en mijn euro valt wel zeer hard. Ik panikéér bij deze nieuwe ervaring. Deze voor mij “nieuwe emotie”. Ik ben mij voor het eerst in mijn leven bewúst van mijn kwetsbaarheid.
Met 
Wanneer je creëert, start je een proces waar je per definitie niet kan weten hoe de uitkomst zal zijn. Het is zelfs een proces waarbij je in een non-stop rollercoaster terecht wil komen waarbij het ene idee al het andere voortbrengt. Het is eindeloos, onvoorspelbaar, onduidelijk, niet te temmen, allesomvattend. Meerdere resultaten zijn mogelijk. Zo ook wat wij percipiëren als “negatieve” resultaten. Planeten, kosmossen en zwarte gaten incluis. Met mijn hoofd snap ik dit en verkondig ik al jaren. Maar ineens vóel ik deze woorden ook en de grootsheid, de enormheid overvalt me. Want, dit ís on-controleer-baar.
Als “spel” of “vreugde” gaandeweg in het leven synoniem geworden zijn voor “goede resultaten” of “winnen” of “slagen” en niet meer mogen bestaan omwille van zichzelf, dan krijg je dit. Pure paniek wanneer je creativiteit wil toelaten. Want het winnen houdt het risico in van verliezen. Slagen houdt het risico in van falen? En er is geen manier om te wéten wat de uitkomst zal zijn. Er is géén manier om zekerheid te bekomen op voorhand. Er is géén manier om veiligheid te verzekeren.
Hoe vaak wordt een creatief proces niet gereduceerd tot een “business plan” om de risico’s tot falen zo minimaal mogelijk te houden? Hoe vaak wordt een zwangerschap niet gereduceerd tot een medische opvolging van de risico’s en gevaren? Hoe vaak wordt een idee niet onmiddellijk getoetst aan controle-organen zoals er zijn: de geldelijke fondsen, de haalbaarheid, de gewenste deadlines, de potentiële klanten, enzovoort?
Ik heb nog tijd nodig om de code te kraken vooraleer ik de Creatieve Energie in haar nodige vrijheid kan teachen. Maar voorlopig weet ik wel dat ik met mijn wapens van weleer, mijn talent om zaken onder controle te brengen, aan de muur mag hangen. Het symbool voor controle is de hamer. Intuïtief hoort deze inderdaad niet thuis in de buurt van scheppende creaties.
Een jaar na het afscheid van ons meisje laat 
Ik besef dat ik een afspraak dien te maken om ook fysiek naar mijn baarmoeder te laten kijken. Gynaecologisch apparatuur maakte eerder niets duidelijk zichtbaar, dus ik moet verder zoeken wie mij wel verder kan helpen. En met een vage overgave aan het idee dat ik misschien een hypochonder ben, durf ik een afspraak boeken bij mijn Westers opgeleide Osteopaat, die zijn visie en kunde verreikt heeft met de meer holistische Cranio-Sacraal Therapie.
Er wordt een “knik” gevoeld in mijn baarmoeder. Een draai in de leiding om het even zeer plastisch uit te drukken waar nog geen ruimte kon gegeven worden aan het littekenweefsel om te kunnen helen. Voor het eerst na 387 dagen kwam de vraag:
Mijn adem stopt. Want tja, míjn bevalling. Hét verhaal dat vrouwen tot krijgers maakt in hun onlosmakelijke band met hun kind, wordt mij nooit gevraagd. De bevalling wordt meer “geplaatst” in het lineaire verloop bij het verlies van mijn dochter als “het noodzakelijke kwaad” waar ik door moest om tot het afscheid te kunnen komen.
In mijn blogreeks “
Zoals het in de negentiende eeuw werd gediagnosticeerd bij zovele vrouwen die angst of kwaadheid voelden, als een herschrijving van wat het was. Een emotionele beleving als reactie op macheloosheid, dat als een “mentale stoornis” werd herschreven. Emoties, die in het kort tonen wat iemands persoonlijke waarheid is, wordt indien die persoon een vrouw is, bestempeld als “een zichzelf aangeprate waarheid”. Kortom : she needs crazy pills!
Met die ene zin is de insinuatie compleet: enige vermelding van wat er gebeurd is, kan en zal herschreven worden naar iets wat niet in de buurt van mijn ervaring komt. Wat ik ook zou vertellen, het zou de bevestiging van “hysterische vrouw” alleen maar versterken. En laat duidelijk zijn dat dit het laatste was waar ik energie voor kon opbrengen of kon naar kijken op dát moment.
Die ene vraag bij de osteopaat doet een vlaag oplaaien. Een nieuw vuur verschroeit die voile van schaamte en eindelijk… éindelijk kan dit stukje in beweging komen.
Bij perinataal verlies start het eigenlijk al bij de verandering in keuze van ziekenhuis. De oorspronkelijke keuze is natuurlijk niet afgestemd op de expertise in deze scenario’s. Je kijkt naar de stijl van bevallingskamers en een gevoel van “cultuur” in een ziekenhuis waar je je het veiligst voelt om je krijgersverhaal te schrijven. Maar van zodra er sprake is van die moeilijke diagnoses, komt het ziekenhuis met de meeste wetenschappelijke apparatuur en geschiedenis naar voor. De jarenlange ervaring met het gesuggereerde grotere professionalisme en sereniteit zijn de antwoorden die je zoekt op de nieuwe vragen omtrent deze bevalling.
Met de uitdrukkelijke vermelding van de “zo weinig mogelijk pijn-policy” en dat er geen overdreven groepen stagiairs en assistenten thuis hoorden in “de vlinderkamer” om het sereen te houden, maakten dat ik dan in die hele mallemolen aan beslissingen koos voor dat andere ziekenhuis.
Een bloemlezing van grensoverschrijdende ervaringen deel ik hier even voor wie dit wenst: vergetelheid bij het aanzetten van de epidurale verdoving; het ongeloof bij de verpleegster toen ik het uitschreeuwde van de pijn bij het “opsteken van de vaginale pil”; hetzelfde ongeloof toen ik vroeg naar een bedpan en die pas heel laat kreeg; een team van 4 mensen bij de perinatale ingreep (waaronder een assistente-aan-haar-gsm en een overbodige stagiaire); een mislukte poging van foeticide; geen communicatie bij het zenuwachtige geschuifel bij de tweede poging; het ongeloof bij het team dat ik die naald voelde; de onwil van de verpleegster om het doktersteam van de epidurale verdoving te laten komen “want je weet hoe dokters zijn“; de beschaamde maar dan ontwijkende blikken toen ze wel zagen dat ze het knopje van de epidurale vergeten aan zetten waren; de stempel als “moeilijke” omdat ik op dat moment luisterde naar mijn woede en hen erop aan sprak dat het toch de bedoeling niet kon zijn dat ik niet geloofd werd? De afspraak dat de assistente nog ging langs komen om te checken of het dan uiteindelijk gelukt was maar die ik in de komende 5 uur niet meer zag.
Nu, vanaf dag 387, is er eindelijk ruimte en is er eindelijk tijd om mijn kwaadheid over mijn bevalling te laten zijn. Met deze bloemlezing aan hoe ik behandeld werd, geef ik mezelf toestemming.
Dus wat zorgt misschien voor het grootste litteken? Misschien zijn het wel al die momenten in mijn krijgersverhaal dat ik behandeld werd als “hysterische” vrouw. Als hypochonder, niet geloofwaardig over wat ik zei te voelen. Als “moeilijke” bij het benoemen van mijn grenzen. Misschien is het wel het besef dat wanneer het er op aan komt, en ik als vrouw op mijn fysiek, emotioneel en mentaal meest behoeftige moment ben, ik niet geloofd wordt. Niet gezien. Niet gehoord. Actief gesmoord zelfs. Dát snijdt diep en laat littekens achter. Op de ziel, zeker! En ook in het lichaam!
Zolang de baarmoeder, en in haar verlengde eigenlijk het hele lichaam, als slechts een machine wordt behandeld en ingeschakeld, zal de Woede in haar blijven woeden. Punt.
Als ik de medische context had gevolgd, zou ik vanaf 6 maanden – vanaf dag 178- na de bevalling bij niet-zwangerschap, geïntroduceerd zijn in het parcours van de fertiliteit. De zwangerschapskwestie zit in een discours waarbij baarmoeder en lichaam als die “vessels“, “productie-couveuses” gezien worden. Door toch te durven wachten tot dag 387, is er een missing link gevonden. Een stukje van mijn ziel kan hersteld worden als ik luister naar mijn woede.
Oh heilige woede, ik eer je boodschap en je les. Ik beloof in naam van mijn voormoeders, mijzelf, en onze dochters die nog mogen komen, dat ik mijn stem laat horen in plaats van smoren. Ik laat niet meer toe om bestempeld en behandeld te worden als hypochonder of hysterische vrouw. Ik laat enkel nog een omgeving en medisch team toe die de veiligheid ziet in de heiligheid.
Sinds mijn vakantie waar 
Sinds mijn baarmoeder “zich laat horen” (
Niet enkel de krachtige symbolen en tradities kennen eigenschappen en magie van de maan toe aan het vrouwelijke. Ook in minder romantische vorm, maar niet minder magisch, heeft elke vrouw een persoonlijke, unieke afstemming op die maan via haar maan(dstonden).
Nu, ik heb mezelf heel lang als “gelukzak” bestempeld met mijn zeer lange cyclus die de bal constant missloeg wat die maan betrof. Mijn persoonlijke cycli wisselden zich pas tussen 30 tot 40 dagen af. Wat een gewéldige luxe was om te beantwoorden aan die maatschappelijke constante productie-vraag. Ik was blíj geen duidelijke verbinding met die maan te hebben. Want productiviteit vereist stabiliteit, toch?
Totdat ik halverwege mijn eerste zwangerschap afscheid moest nemen van mijn dochtertje. Waarna ik twee maanden later opnieuw bleek zwanger te zijn, maar 
Ik tik voor het eerst in mijn leven mee op het ritme van De Vrouw. Die energiegolven die meer lijken op de golven van de zee in relatie tot de maanstanden. En wetende wat ik geleerd heb in de afgelopen 365 dagen, geef ik mezelf toestemming mij over te geven aan dat nieuwe levensritme. Het énige ritme dat nieuw leven kan maken, dragen en baren.
Negentien februari geef ik mij over aan de roep van mijn baarmoeder en gun haar háár tijd met die prachtige volle maan. Zittend in kleermakerszit bij het raam, steek ik mijn oortjes in en druk op “start”. Let the 
Pas wanneer ik druppeltjes op mijn armen voelde, besefte ik dat de tranen stroomden. Overvloedig. Want er zijn een overvloed aan beelden, associaties, herinneringen van mijn leven en van andere levens in mijn 
Seksuele contacten die niet resoneren met een veiligheid of heiligheid. Zovele vormen van manipulatie. Een miskraam. Het verlies van een kind. Dit gebeurt in zovele levens van vrouwen wat opgeslagen wordt op celniveau in de baarmoeder. En deze celniveau-herinneringen worden tot 17 generaties ver van moeder op dochter doorgegeven. Van de ene overlever (survivor) tot de andere. Dat alles zit opgeslagen op die ene plaats… de Baarmoeder.
Zoals bijna áltijd zit het hem in het tegengestelde. Want waaróm zouden díe behoorlijk existentiële heilige pijnen net dáár opgeslagen worden? Is de baarmoeder niet tegelijkertijd dé plaats voor de vrouwelijke energie, zijnde: 
Ondanks zovele kwetsuren en pijnen hebben mijn voormoeders die moed en die kracht gehad om het Leven door te geven. Tot aan: mij. De vraag is dus misschien niet hoe ik de angsten en de pijnen moet overleven -maar toch meedragen- om toch mijn moederhart een kindje in Leven toe te wensen? Dat hebben mijn voormoeders misschien meer dan genoeg gedaan.
Jaa! Bij veertien graden warmte en de winterse zonnestralen op mijn snoet wandel ik de afgelopen dagen tussen twee sessies door dat blauwe buiten in.
Dit is hét moment bij uitstek om al wat je wenst te creëren in het komende jaar mee in het zonlicht te brengen en de zuurstof, de wind zijn werk te laten doen. Eerdere ideeën, misschien té vastgeroeste plannen of vertalingen mogen even dansen, schudden, vervliegen tot ze tot hun stamcel-essentie komen.
Wanneer je al in de fase van het zaaien zit, is de belofte van het zaadje reeds gekend. Het zaadje heeft al in zich wat de stamcellen nog niet wisten: het zaadje is de concrete vertaling van een bloem, een gewas, een boom of wat ook. Je zaait intentioneel een druivelaar of een appelboom of een roos. Daar zit eigenlijk al een beslissing achter van de stamcel. Die besliste op een gegeven moment: “ik word een roos” of “ik word een appelboom”. Dus die tijd komt zeker nog. Waar dient de lente anders voor?
Dus wat bedoel ik met die “incubatietijd” vóór het zaaien? Je kan het vergelijken met het laboratoriumwerk van de alchemisten. Je werkt met die ene cel, de essentie van de celenergie. Je bent als het ware de creator van … de zaadjes.
In de huidige hoogdagen van het performatief leiderschap vergt het voor elke creërende entiteit (zowel individu, als team, als bedrijf) een onnoemelijke hoeveelheid moed, karakter en visie om ruimte te maken voor deze fase. Het is normáál dat je hiervoor coaching kunt gebruiken. Het vraagt oefening om zo geconcentreerd ogenschijnlijk niets te doen. Terwijl je dus zaadjes creëert!
Want, wanneer je deze onmetelijke en bijgevolg onmeetbaar vacuüm kunt respecteren is het in principe de wind die het grote werk doet. Met de aangeleverde inspiratie kan de noeste werkmens zich stilletjes aan beginnen opwarmen voor de zeer creatieve, productieve en manifesterende tijden van het zaaien, het verzorgen en het oogsten van de nog-te-worden-zaadjes.
Het vorige artikel verlaat ik op een punt van eerbiedige aanvaarding en misschien zelfs verwonderde nieuwsgierigheid over het vernuft in de natuur. Alsof het nut van de nutteloosheid eindelijk, na zovele “lentes” begint te dagen. En alsof dit seizoen mij iets wil leren, houdt de 
Willens nillens verkrampen de spieren in mijn nek, schouders, heupen, armen, benen, reagerend op die winterse kou, die ongure wind en op geregelde tijdstippen die grijze regenvlaag. Na mijn neiging om deze witte lakens in ons…
Het vorige artikel verlaat ik op een punt van eerbiedige aanvaarding en misschien zelfs verwonderde nieuwsgierigheid over het vernuft in de natuur. Alsof het nut van de nutteloosheid eindelijk, na zovele “lentes” begint te dagen. En alsof dit seizoen mij iets wil leren, houdt de 
Willens nillens verkrampen de spieren in mijn nek, schouders, heupen, armen, benen, reagerend op die winterse kou, die ongure wind en op geregelde tijdstippen die grijze regenvlaag. Na mijn neiging om deze witte lakens in ons stadsbeeld of landschap in een moment van verwondering te aanschouwen, daagt deze realiteit ook best wel. De ijzigheid, de vries. De… freeze.
Hopla! En we zijn terug bij een term die aan deze winterse freeze is ontleend, maar die ik bijna een heel jaar lang tegen kom in de context van 
Laat me even in deze metafoor blijven voor de duidelijkheid. Onze lichamelijke verkramping kan best wel vergeleken worden met wat er gebeurt met een ondergesneeuwde tak. Ik herinner me mijn oprechte 
Dan besef ik dat ik in 
Wat mij daagt, is dat de winter een drie maanden durend eerbetoon is aan de verkramping van de overlever. Die takken hebben echt groots en indrukwekkend werk geleverd bij het loslaten van die bladeren. Onze lichamen leveren echt groots en indrukwekkend werk bij het loslaten. De winter gééft dat vermoeide lichaam de tijd, de koude en de kramp om dat te beseffen.
Eens we erkennen dat die verkramping er is, laat dan vooral het eren van de overlevende beginnen! Met dezelfde kracht als waarmee we eren en buigen voor wat voorbij is, wat of wie we moesten loslaten, mogen we nu onzelf eren. Wij mogen buigen voor onszelf. Als overlevers. Als de levenden. Als die met de belofte dat terug voluit leven eraan komt. Als we zalven, baden, masseren.
De winterse beloften zijn zo rijk en eindeloos. Als we willen kijken naar die beloften natuurlijk.
Vorig jaar mochten we wachten tot in maart voor we getrakteerd werden op winterse duidelijkheid. Dit jaar krijgen we reeds een witte bui op 22 januari. Om ons duidelijk te maken: val stil, lig stil, zwijg stil. De veelheid wordt witheid. Geluid wordt gedempt. Sneeuw en ijs zijn de beelden waarmee de natuur zegt: wij zijn terug na onze pauze!
Knap lastig! Hoe is het nu toch in godsnaam mogelijk dat dit áltijd zo moeilijk blijft? Wat maakt toch, in godsnaam, dat het élke keer zo lástig is om stilte, traagheid, pauze, dood toe te laten? Hoe leert men natuurlijke rust te ervaren wanneer pauze en dood er gewoon zíjn. Want ja, ook al wéét ik dat de winter een vast seizoen is in onze contreien, blijf ik élk jaar verschieten van die “ineense” stop.
Ik laat mezelf toe hier even mee te worstelen en probeer te voelen. Is winter effectief gelijk aan een dood, zoals we onze verduidelijking vaak in een metafoor zoeken? Is de natuur dood in de winter? Gaat dit effectief wéér over dood? Heb ik een overdosis aan “dood” gehad (
De weerstand, die sneeuw, die stop zit niet op de dood, maar net op het leven. Valt mij dan ineens te binnen.
In de afgelopen week word ik enorm geconfronteerd met mensen die míj uitgekozen hebben om hen te coachen, die míj willen betalen voor míjn talent en kénnis om wat ze zelf niet kunnen zien te benoemen en om een beweging voor te stellen in de richting van “anders” en soms zelfs “heling”. Maar net die mensen die hiervoor tijd, energie en financiën investeren, nét zij komen mij afgelopen week … uit mijn mandaat ontslaan. Hiermee bedoel ik dat men (indien de afspraak al niet last-minute uitgesteld wordt) na binnenkomst in mijn praktijk onomwonden vraagt dat ik níet doe wat ik “te doen heb”.
Maar het voelt écht aan alsof je als vogeltje tegen een raam aanvliegt! Hoe duidelijk “hét inzicht”, “dé oplossing”, “hét plan van aanpak”, “dé helpende beweging” zich ook ontvouwt in míjn systeem, in míjn mandaat als coach, NU wordt die PAUZE-knop ingedrukt. Ik zat klaar in mijn praktijk om de gas in te duwen, de klant zegt: rem erop.
Dit gaat om “het álles (wat potentieel is, wat léven is)”, waar je dan alsnog níets mee doet.
Ik kijk -ter onderzoek- terug naar de bron, de natuur. De ondergesneeuwde “bron” intussen. En ik vraag mij af: is deze boom nu dood? Of is deze boom nu lévend, mét álle potentieel, zonder dat er iets mee gedaan wordt?
Als ik naar die ondergesneeuwde tak kijk, dan besef ik dat ik níet twijfel aan het idee dat die niet-dode takken vol nieuwe knoppen, blaadjes, bloesems en vruchten gaan hangen. Dat is zelfs een zekerheid. Ik heb ook de zekerheid in mijn besef dat indien deze takken niet hun tijd zouden nemen om zich te laten ondersneeuwen in de winter, zij amper twee of drie seizoensjaren zouden volhouden voor ze integraal uitputten. Winter wordt op deze manier een fase van zelfliefde en zelfzorg.
Sinds december 2018 slaap ik nog amper. Weken functioneer ik intussen – goed zelfs- op basis van 4 uur – of als ik echt geluk had 6-uur – durende nachten. Ik heb in mijn leven natuurlijk méér dan genoeg periodes gekend waarbij de slapeloosheid overnam, maar waarbij die qua beleving ook gewoon overeen komt met het beeld dat we ervan hebben: een leegloop aan energie, wallen onder de ogen en aanleiding is bijna altijd stress (angst), een depressieve nervositeit. Slapeloosheid als gevolg van “iets niet leuk”.
De wakkere nachten echter sinds december 2018 zijn… anders! Ik word gewoon wakker door een idee of een beeld. En van zodra ik nog maar enig bewustzijn bereik, word ik overvallen door een enthousiasmerende shot aan energie. Ideeën stromen. Oren suizen. De stilte van de nacht is inspirerend. En… mijn baarmoeder laat zich voelen.
Als vrouw kan ik als “ervaringsdeskundige” wel afwegen in hoeverre deze nieuwe baarmoeder-bewegingen gekend zijn. Mentruatiepijnen, de weëe samentrekkingen van de baarmoeder, zijn misschien het beste visueel te maken door een dichtknijpende vuistbeweging. Zoals je een deeg kneedt. Zeer duidelijk een spier”kramp” die zijn mechanische min-of-meer maandelijkse lot uitvoert. Een beweging ter “kuising” zoals het met een poging tot respect benoemd wordt. De pijn zit in de baarmoederwand-spieren. In de buitenkant dus.
Maar wat ik sinds december 2018 ervaar, dagen en nachten door, zijn “nieuw”. Mijn baarmoeder laat zich voelen op een manier die ik nog niet eerder in mijn vierentwintig vruchtbare jaren ben gewaargeworden. De pijn -die wel draaglijk is- zit niet in de (buiten)wand, maar komt uit de … holte. Het lijkt de leegte zelf te zijn die verkrampt. De pijn, eerder te vergelijken met een steek van hoofdpijn, situeert zich op de plek van het oranje vruchtje. Maar er ís geen vruchtje. Wat ik hier dus simpelweg schrijf en meedeel aan de wereld, is dat ik pijn voel waar er “niets” is. Ja, ook ik vind dit vreemd! Maar na 
De naweëen respecterend van mijn verlies van mijn dochter, is mijn eerste associatie dat mijn baarmoeder, als nestje, dat geen nestje mag zijn en het nog onduidelijk is of ze het nog wordt. Kan het zijn dat mijn baarmoeder bang is? Bang om geen kindje meer voort te brengen? Een kind draagt zovele betekenissen maar qua symboliek staat een kind gegarandeerd voor “de toekomst”. Steeds meer worden wensmoeders echter geconfronteerd met overmatig stijgende cijfers van onvruchtbaarheid. Laat ons even durven dit open te trekken naar “de toekomst”. Onvruchtbaarheid betekent ook een “een stop op de toekomst”. Laat mijn baarmoeder mij misschien voelen hoe onzeker zoiets “evidents” als de toekomst geworden is?
Die onzekerheid die komt kijken bij een onvervulde kinderwens, is ook mijn realiteit. Ik begrijp zeer goed de emotionele en persoonlijke processen die erbij kunnen komen kijken. Ik nodig hierbij echter uit om vooral niet in de angst te vervallen als je stilstaat bij deze mogelijkheid van “aanvaarding-van-non-toekomst”. Want angst wekt enkel de fight- or flightrespons uit. De vechters vloeken nu bij dit artikel. De vluchters zullen blijven weglachen. Die reacties zijn er gewoon, méér dan genoeg. En stuit zelfs stilletjes aan op de verveling. Dit artikel is een uitnodiging voor wie dit als veronderstelling kan dragen zonder oordeel, op dit moment. De aanvaarding dus van een groot niets als toekomst.
Want vanuit een plaats zónder oordeel, waar er ruimte is om te aanvaarden dat er geen kind komt en dus géén toekomst meer bestaat voor mij als wezen, komt toch een roep. Vanuit die plek in een niets en er ok-mee-zijn, van daaruit komt die roep. Niet voor mij als mensje, op persoonlijk niveau. Maar een roep voor “de méns”. Een roep om een toekomst voor de mens. Mijn baarmoeder roept om dat kind, ondanks de overgave aan het afscheid. Mijn baarmoeder roept om dat kind te creëren. Want zeg, hoe mooi is die beweging niet? Die energie waarmee levens gecreëerd en geschonken worden? Toekomst als creatie-energie an sich dus. Is dat iets waard om -voorbij de angst voor het verlies van de concrete vorm- om dat na te streven?
Wat ik wél vaak hoor bij vrouwen in deze levensfase, wanneer 
Die baarmoeder roept ook om een team. De verbinding tussen vrouwen, in alle fases van hun vrouwelijkheid, is met de bewegingen van de Goddelijke Vrouwelijke energie, de 
enal dien ik mij bij mijn baarmoederroep te onderwerpen aan hem. Jaja, de Man. De goddelijke mannelijke energie, 
De ene term waar mijn baarmoeder rustig van wordt is 
Systemen van de Ziel 