Vlinder Effect
08 juli 2020. Vandaag zou Mila* 2 jaar kunnen geworden zijn… als en slechts als…
Als mama van een ster zijn dit wat ik noem “de dagen van What ifs” -naast andere specifieke dagen zoals de eigenlijke geboortedag, de dag van de begrafenis, de dag van het verdict, de dag van …
Die “Wat-als“-dagen waar voor een halve seconde het beeld in mijn hoofd op popt van een tweejarig blond meisje die hier ook zou rondhuppelen. Wat als?
Met het kirren van haar 13 weken jonge zusje op de achtergrond besef ik dat dit me regelrecht brengt naar wat men noemt “the Butterfly Effect“. Een theorie in de chaosleer die zegt dat zelfs de minste aanpassing van iets in “het verloop der dingen” een immens effect zou hebben op al de rest. Elke realiteit zou daarmee totaal anders worden.
Dus: als Mila*, mijn vlinderkindje, hier nu toch zou zijn, …zou Amelia dan wel bestaan?
Een begin
Ik wil het zelfs anders stellen:
Amelia bestaat. Amelia is.
En Mila* was hét begin.
Hét begin van dit verhaal gaat dus terug naar hét begin van mijn verhaal met Mila. Het is net doordát ik mijn eerste dochtertje Mila* verloor, dat de afgelopen twee jaren mij tot dit punt mét Amelia hebben gebracht.
Vandaag, 08 juli 2020, voelt als een juist begin voor dit volgende verhaal. Het einde van wat men noemt “het vierde trimester” valt ongeveer samen met de “uitgerekende geboortedag” van Mila*. Een cyclus van bijna drie intense jaren, komt tot zijn einde. Ik heb mijn handen vuil gemaakt in het vuur en heb vlinders gekust in de wind.
Een einde is altijd een interessant moment om te beginnen.
Een “anders”
Ik heb me meermaals afgevraagd of dit wel een relevante reeks zou kunnen worden. Wat wil ik eigenlijk vertellen?
Ik ben één van miljoenen vrouwen die een kindje heeft”gekregen”.
Ik ben één van miljoenen vrouwen die een kindje heeft gekregen na een Sterrenkindje en een miskraam.
Ik ben één van miljoenen vrouwen die een zwangerschap aanging, volgend op een getraumatiseerde en traumatiserende zwangerschap.
Ik ben één van miljoenen vrouwen die in de prille weken van een pandemie bevallen is. (Of wacht even… dat zouden er misschien toch ietsje minder kunnen zijn… kuch*).
Ik ben één van miljoenen vrouwen die na mijn eerste zwangerschaps- en bevallingservaring vanuit het diepste van mijn hart vragend was naar: “ánders“.
Met doula’s en mondmaskers
Net zoals ik erin geslaagd ben in verbinding afscheid te nemen van mijn eerste dochter, en er soms de zwartste lessen uit heb kunnen leren, leek het mij nogal evident dat ik mijn tweede dochter, de grote kleine zus van mijn eerstgeborene, wilde welkom heten… in verbinding.
Maar nergens vond ik één miljoen verhalen over hoe “ánders” er dan kon uitzien?
Meer zelfs. Er blíjken bitter weinig trauma-geïnformeerde wegen te bewandelen in de professionele context van zwangerschap en bevalling in ons landje.
Daarom schrijf ik dit. Om te delen wat ik mocht leren, voelen en ervaren en tot waar het me zeker gelukt is om dit bevallingsverhaal “ánders” te schrijven. Samen met die paar ongelooflijke empathische alsook trauma-geïnformeerde individuen in deze sector.
Met doula’s en mondmaskers.
Voor die moeders dus die op zoek zijn, vanuit het diepste van hun hart, naar hun “anders”.
En niet in het minst voor de vele professionele medische hulpverleners in de zwangerschaps- en bevallingssector.
Veel leesplezier.
Wie zich herkent in deze verhalen en zoekende is om in verbinding te blijven met de vele complexiteiten omtrent kinderwens, zwangerschap, bevalling en moeder/ouderschap, is zeker welkom een kijkje te nemen op www.systemsofthesoul.be
Sinds het artikel over faalangst als “masker” voor schaamte, bevind ik mij al twee weken metaforisch gezien in mijn schaamtebad. Ik omschreef deze dagen eerder als “pittig”… zoals je een bad met salpeterzuur cynisch “pittig” zou noemen. Fysiek begon deze hele reeks inzichten echter met … een voetbadje.
Mijn lichaam werd een week lang een flipperkast aan “wakker wordende” pijntjes en ongemakken. Na maanden zwangerschap… of moet ik eerder toegeven jaren zwangerschappen, bevalling(en) en de prille start van ontzwangering leek het alsof mijn lichaam een inhaalbeweging moest maken wat boodschappen betreft.
Van zodra ik de fysieke oorzaak en tegelijk de “verstopper” van deze aandoendingen (namelijk eelt) begon weg te vijlen (fysiek en metaforisch), begon “de flipperkast”. In verbinding met de drukpunten waar deze voetpijnen mee gelinkt zijn, kwamen de pijnen in mijn schouders, nek, onderrug en als absolute jackpot die me slapeloze nachten bezorgde: de midden bovenrug en lever.
Het zal misschien vreemd lijken als ik dit een dialoog noem, maar het is niets anders dan een toepassen van 
Het gesprek met mijn lichaam, of eerder met de pijnen in mijn lichaam, wordt gestuurd door wat ik kan vinden over de 
De lever -als ontgifter van je lichaam- staat voor het kunnen loslaten van je woede en frustratie. Mijn lichaam toont me dus dat ik “vast” houd en hang aan mijn ervaringen van verraad en dat ik daar behoorlijk pissed om ben ook. Zou het kunnen?
Hmm… in het verlengde van de faalangst en het dieper inzoomen op het falen (
Aanvullend daarop, kennen velen van ons ook zeker het gevoel van verraad door iemand/de ander. Of groter gezien ook God of het Universum of het Leven. Ultieme momenten waarop het diepste vertrouwen werd be-schaamd. 
Die siamese tweeling van schaamte komt ook hier om de hoek kijken: schuld. Telkens we vertrouwen schonken en deze “verraden” werd, beseffen we zeker boos te zijn op de “dader-van-dienst”. Wat we echter vaak niet beseffen is dat we in onze diepste ziel heel erg teleurgesteld en kwaad zijn… op onszelf. Want het verraad kon slechts komen doordat wij vertrouwen schonken. Klaarblijkelijk aan de “verkeerde” persoon of situatie. Om het even welk verraad is ook deels “onze eigen schuld“. Waarvoor we ons dan ook weer schamen. De “fout” die we maakten was “de ander vertrouwen”.
Wil ik mij kunnen overgeven aan een eventuele nieuwe beweging in mijn leven, mijn nieuwe ik-binnen-mijn-gezin waardig, dan moet ik elk concept van ik-alleen loslaten. Elk concept van alleen-zijn en “het alleen moeten doen” dat ik ontwikkeld heb na elke mes dat ik in mijn rug gekregen heb. Schuld en schaamte doen je muren bouwen waarmee je denkt die pijn buiten te houden. Maar eigenlijk sluit je jezelf op.
Is er een andere mogelijkheid om met dat gevoel van verraad om te gaan? Is er een mogelijkheid om die de muren van schuld en schaamte om mijn hart, mijn zaak en mijn leven toch neer te halen en/of neer te laten? Hoe kan ik op dit diepste niveau, mijn leven terug laten stromen?
Dit ging eigenlijk een eerste video worden sinds mijn youtube kanaal omgedoopt werd tot 
Veel klanten komen in een van de eerste gesprekken met deze conclusie over zichzelf. Ze worstelen met faalangst, waarbij het thema kan variëren van relationeel tot werkgerelateerd, tot hun rol als ouder, tot hun hobbykeuze en noem maar op. Dit was nog in de zogeheten pré-Coronatijden. Laat staan wat deze emotie betekent in de komende “post-Coronatijden”?
Met alle uitdagingen die deze pandemie bood, en met de dreigende onzekerheid omtrent een eventuele tweede golf in het najaar worden zowel ondernemingen als freelancers als relaties meedogenloos geconfronteerd met een reëler geworden kans op falen.
Wanneer we het hebben over faalangst, zit het diepere probleem bij dat “falen” waartegen die angst ons doet vechten, weglopen of volgen. Falen is voor ons, Westerse mensen, hét probleem. Er zit dus iets in dat falen dat zó erg is dat we nog liever leven met de angst voor dat falen dan dat we falen. Natuurlijk ben ikzelf daar geen uitzondering op, hoewel ik zal roepen hoezeer we dit cultureel zouden moeten promoten onder zelfstandigen… zoiets als een “recht” om te falen als leerschool. Eerder in de hoop dat ik het zelf ook ga geloven. Want hoezeer ik hier wel achter sta als idee van meerwaarde, ik voel vandaag dat ik zelf hierin een paar stappen oversla.
In onze huidige maatschappij is er zeker veel te zeggen over de enorme druk die er is op het “halen van succes”. Je “haalt” dus je succes, wat op zich gebaseerd is op de premisse dat die maakbaar is. Een overtuiging trouwens volgens mij waar wij Westerlingen enorm aan lijden. Op zeker niveau is je succes zeker “maakbaar” door succes eerst te gaan definiëren in “haalbare” en liefst “meetbare” doelstellingen/verwachtingen waarna deze te behalen zijn met de eerder omschreven traumareactie: vechten (heel hard ervoor te werken, ‘to fight for it”). Wanneer falen om de hoek komt kijken, komen de andere traumareacties als opties naar boven: je kan bijvoorbeeld je doelstellingen aanpassen of verkleinen (vluchten) of je kan nóg harder je best doen (vechten) tot er niets anders in je leven overblijft. Of je kan jezelf ook in de semantiek verliezen en filosoferen over hoe verwachtingen of doelstellingen fout zijn in the first place en daarmee elke ambitie veroordelen als bron van alle kwaad (vluchten/vervriezen).
Falen is de tegenpool van Succes. En zoals altijd wanneer we slechts te kiezen hebben tussen twee opties mogen we beseffen dat we in het oordeel zitten. Ofwel is iets goed, ofwel is iets slecht. Succes is goed. Falen is slecht. Wanneer wij succes hebben zijn we dus goed. Wanneer we falen zijn we slecht!
Wanneer wij ons veroordeeld voelen, is dat een van de meest passieve en machteloze posities waarin wij kunnen terecht komen. Wie mijn filmpje gezien heeft 
Bij schaamte gaan wij onszelf integraal of delen van onszelf veroordelen en dus afwijzen en daarmee zeggen we eigenlijk voor onszelf of voor dat stukje dat het niet graag te zien is. Deze stukjes van onszelf die wij veroordelen willen wij dan ook verstoppen. Een van de bekendste lichaamsbewegingen die wij als mens maken bij schaamte is de hand voor het gezicht houden. Als vertaling van “kijk me niet aan”. Je isoleert je zelf van de ander.
Onlosmakelijk daarmee verbonden is dan dat schaamte EENZAAMHEID bewerkstelligt en versterkt. Want het is er net op gericht om delen van onszelf in de donkerste hoek van onze ziel te plaatsen zodat noch jijzelf, noch iemand anders het kan zien. Wie ook ooit pretendeert jou graag te zien, kan je op deze manier onmogelijk geloven omdat je maar al te goed weet dat die persoon jou niet volledig kan zien of te zien zal krijgen.
Schaamte werkt op die manier ook nog eens schuld in de hand omdat jij ook de veroordelaar bent. Het zijn zogenaamd “jouw eigen” standaarden waartegen jij faalt. Schuld en schaamte zijn in emo-land ook zo vaak die Siamese tweeling. Faalangst zorgt ervoor dat we ogenschijnlijk die schaamte te slim af zijn. Ik zeg wel, ogenschijnlijk… want als je gewoon je eindresultaat bijschaaft of zelfs alle verwachtingen loslaat, dan nog is het te laat. Je zit met die schaamte dat jij niet slaagt in waar je zou willen in slagen.
Eens je je schaamtes durft voelen, krijg je zicht op allerhande overtuigingen en oordelen die jij je eigen hebt gemaakt en waarmee jij jezelf intussen in een miljoen stukjes hebt opgesplitst.
Weken! Maanden zelfs. 
Op een globaal niveau nemen we deze woorden toch zo makkelijk in de mond in deze Corona-werkelijkheid. Pré-Corona en post-Corona roepen bij elk individu een duidelijk “Punt 0” op. Het soort “Punt 0” dat ik in 2018 beschreef als een onmiskenbaar 
Het “Punt 0” vraagt om onszelf te herdefiniëren. Er is een realiteit met alle bijhorende vanzelfsprekendheden vóór dat moment. En er moet een nieuwe realiteit gevormd worden met nieuwe bijhorende vanzelfsprekendheden ná dat moment. Maar ín dat moment, trouwens een tijd waar wij Westerlingen moeite mee hebben om er te zijn, valt alles even weg. Al die “vanzelfsprekendheden” kunnen bevraagd worden en hun intrinsieke relativiteit wordt pijnlijk zichtbaar. Niets is gewéten, niets is gekénd, niet is gedefinieerd, niets is “zoals het altijd was”. Dat niet-weten? Dat wat ons zo misselijk doet voelen? Dat wat ons doet vasthouden aan “zoals het was”? Dat is 
Dat niet-weten toch toelaten en ermee leren zijn om dat nu-moment zelfs te verlengen? Dat is trauma-wérk. Elk “Punt 0” is een breekpunt of soms zelfs breuklijn, waar al wat was en vast was, los staat. Punt 0 is per definitie dan ook telkens de start voor Transformatie. Want pas waar iets los komt, kan er terug beweging in komen. En beweging ís Leven.
Wanneer ik deze kaart en deze woorden laat bezinken wekken de woorden beweging en nieuwe start dit beeld op. Een startbaan met een duidelijke lijn vanwaar ik nu kan vertrekken vanuit de erkenning en aanvaarding dat ik mezelf in een proces bevind.
Als ik er op deze manier stil bij durf staan, dan bevind ik mij op dit moment in een “Punten-0-Cluster”. Ik ben voltijds vrouwelijke zelfstandige die post-Corona, post-moederschapsrust, post-sterrenkindje, post-nieuwe praktijk, post-verhuis opnieuw op te starten heb. Qua losheid van wat was kan dit tellen! Qua beginpunt kan ik niet meer spreken van één startplaats waar nog een lineariteit lukt… De véélheid plaatst mij in een epicentrum met talloze “nieuwe starten”, talloze “nieuwe opportuniteiten” en op dit moment misschien niet meer dan “nieuw potentieel”. Té talrijk om op dit moment te vertalen in evenzovele actieplannen.
Is dit niet net een minimalistische verschuiving van op mijn plaats naar in mijn plaats? Is dit niet net een positie die mij bevrijdt van enkelvoudigheid van een resultaat?
Wegens bekkeninstabiliteit in het laatste trimester van mijn zwangerschap, had ik reeds alle werkzaamheden als life- & systeemcoach stilgelegd. Daarom had ik geen reactieve beslissingen te nemen omtrent mijn dagelijkse werking als coach op de evidente maatregelen om besmetting door CORONA in te dijken.
Toch is het mijn en mijn kind haar realiteit dat ik voor de geboorte midden in Corona-tijden mezelf naar een ziekenhuis te begeven heb… daar waar de meest pijnlijke realiteiten van Corona zullen plaatsvinden.
Corona echter heeft al aangetoond dat indien deze “IK”-reactietjes op angst, net de garantie bieden voor net dat waar iedereen zo bang voor is. De eeuwenoude, min of meer werkende copings tov angst werken nu niet meer. Meer zelfs, wie hierin blijft steken wordt dader in de selffulfilling prophecy van deze pandemie. Want, wij zijn globaal met zijn allen, met elkaar verbonden en blijkbaar is er een bacterie nodig om dit duidelijk te maken.
Corona toont dat wie zichzelf wil redden vanuit de “als IK mezelf maar veilig kan stellen” dat die persoon net anderen in gevaar brengt en daarmee nog meer zichzelf. Wat een GELUK dat er dus al individuen zijn die al jaren bezig zijn om op een andere manier met angst om te gaan en zichzelf alen beetje hebben leren trainen om nu op zijn minst te begrijpen dat dit een WIJ-redenering en een WIJ-oplossing vergt.
En héél graag deel ik via deze weg al een paar CONCRETE ideeën die getuigen van verantwoord persoonlijk leiderschap met het belang van het collectief als voorwaarde voor individuele veiligheid:
❤️
Een Nieuw! Elk “nieuw” spreekt zo tot de verbeelding. Hoop, verwachting en nieuwsgierigheid zijn emoties die dit kunnen vergezellen. Ook zenuwachtigheid, beetje angst voor wat komen gaat of zelfs wantrouwen. Als in het moment vóór je jouw pakje open maakt.
Deze start is duidelijk ook een eindpunt. Een eindmeet zelfs. Van talloze bewegingen, verdraaiingen en turbulenties. En vandaag laat ik mezelf toe te voelen: we hebben het gehaald. En voor iemand dit leest als een misplaatst koninklijk meervoud, kan ik alleen maar dolgelukkig laten weten dat het biologisch klopt dat ik intussen voor 26 weken mag spreken in naam van “Wij”.
2020 wordt dus ook het jaar dat wij in dit nieuwe huis ook dat nieuw leventje een eigen plekje willen geven. Hoe klein ze ook zal zijn, wat een meubilair blijkt ze nodig te hebben!
Geen transformatie, rotatie of integratie is mogelijk zonder dat bepaalde verbindingen doorknipt, doorprikt of doorbroken worden. Soms dien je nu eenmaal te ont-binden vooraleer je terug kunt ver-binden.
Ik mocht fantastische medestudenten ontmoeten bij de jaaropleiding aan 
Last but not least.
Deze drie eigenschappen zijn eigenlijk dankzij mijn oudste dochter volledig geïntegreerd in mijn lichaam en in mijn leven. Een symbool om mij hieraan te herinneren, zou ik niet meer nodig hebben.
Mijn missie als mens én als coach is om met een steeds evoluerend begrip van intuïtie en 
In mijn leven bood hét Leven tot vorig jaar een aantal ervaringen met Dé Dood. Natuurlijk heb ik een aantal familieleden verloren en zag ik ook een aantal schoolgenootjes verdwijnen. Persoonlijk heb ik zelf ook een 
Ik zag leven en dood als onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar als een soort “contract” waar je als individu (hoofdzakelijk onbewust) kiest tussen óf hét Leven, óf dé Dood. Het overlijden is dan een soort “grijze zone” waar beide uiteenlopende werelden even overlappen. Een soort grens-land waar zowel “overstekers” als “achterblijvers” nog even eenzelfde taal spreken. Rouwen kan dan een proces zijn van het vasthouden aan die grijze zone om dan uiteindelijk los te laten aan de “definitief-heid” van de dood. Met Loslaten als een soort eindpunt. Een overdracht. Een stop. Een definitieve stop. 
Bij het 
Na maanden voelden mijn partner en ik dat we “klaar waren”. Klaar om haar los te laten en over te geven aan die definitieve wereld. Dat we dankbaar waren voor die lange periode in dat Grens-Land. Met een waterceremonie 
Maar gaandeweg, na die prachtige waterceremonie, werd zichtbaar hoezeer ik Loslaten definieerde als een punt of een moment, op het snijpunt tussen de grijze zone en de Wereld van de Dood, van uit-verbinding gaan. Mijn “leiding” in talloze rituelen was tot stand gekomen vanuit mijn wens om het “definitief moeten loslaten” om te buigen naar een “definitief kunnen/willen loslaten”. Van loslaten in een zeer gespannen en traumatische betekenis naar loslaten in een ontspannen en vertrouwende betekenis. 
Er ís niet noodzakelijk een leven-óf-dood. Het blijkt eerder een Leven-én-Dood te zijn. In de Wereld van hét Leven toont de Wereld van dé Dood zich. Dagelijks. In alle mogelijke vormen, en op die momenten die synchroon lopen met gedachten van gemis of andere emoties. Meermaals vliegt een onverwachte vlinder rond mijn hoofd wanneer ik aan Mila denk. Dit is waarschijnlijk het mooiste geschenk aan inzichten dat ik mocht ontvangen. 
Voor een tweede keer in dezelfde maand worden we getrakteerd op een 
Als dit idee je nog geen onophoudelijk lachsalvo heeft opgeleverd, is het ongetwijfeld een aanrader voor elke vrouw die in contact wenst te komen met haar voormoederlijke en 
Voor “beginnende 
Velen luisteren deze 2 avonden op met een bijhorende 
In die eerste reactieseconde wuif ik die vraag bijna verveeld weg met een beeld van een boodschappenlijstje op mijn netvlies. En wanneer ik mezelf een eerder cynische melding hoor maken dat ik zeker en vast een vollere bankrekening wens, besef ik ineens dat ik eigenlijk behoorlijk geconfronteerd word met een inspiratieloosheid.
Bij mij roept deze vraag alvast herinneringen op van Sinterklaaslijstjes in de vorm van collages, waar zo ongeveer twee maanden op voorhand aan geknipt werd. Met als bron van inspiratie de talloze speelgoedboekjes.
Om mezelf van ontgoocheling te sparen, schaafde ik mijn grote wensen op voorhand al bij. Met het inzicht van vorige blog over het 
En toch! Eén keer! Eén keer bracht Sinterklaas iets wat ik diep vanbinnen altijd al wénste maar wegens gebrek aan “de juiste reclameboekjes” was dat nooit op de wishlist terecht gekomen. Toen ik die ochtend de woonkamer binnen stormde en níets vond van mijn eigen saaie lijstje, maar … Een winkeltje, met een toog, een rekje met doosjes om te sorteren achter de toog, een winkelmandje… en een klinkende kassa!!!
Wat ik een paar maanden geleden 
Hier gaan we dan.
Na jaren verbouwen. Na maanden voorbereiden. Na weken inpakken. Na dagen kuisen en afscheid nemen. Na uren mankracht en kilometers rijden. Na alle mogelijk denkbare manifestaties die tijd, energie en geld vragen, zijn wij eindelijk verhuisd naar een eigen (t)huis waar de natuur en de natuurlijke flow tot aan onze voordeur rijkt!
Ik ben iemand die geniet van het Aanleveren.
Ik voel en bovenal, gelóóf, in die aanlever-fase met overgave dat mijn geleverde werk dat resultaat waard is. Met andere woorden, zolang ik veel tijd, energie en geld lever, en zolang het eindresultaat (nog) niet behaald is, voel ik mij … op mijn gemak. En dus ook goed natuurlijk.
Maar… van zodra het eindpunt bereikt wordt… Van zodra het nagestreefde rustpunt komt, word ik onrustig. Hoe hard, veel en graag ik ook naar iets toe werk, wanneer het moment zich aandient tussen het net behalen van het doel en het plukken van de vruchten ervan, dán komt de onrust. Of simpel gesteld: eens op de bestemming, loop ik verloren. Anders gesteld: de onrust komt, wanneer er rust “dreigt”. Rust an sich is een trigger voor mij. Rust an sich voelt als onveilig aan voor mij.
Aha! Een patroon! Ik neem de tijd om dit in mezelf te onderzoeken. Want, zoals ik het afgelopen jaar over die patroontjes in mijn systeem zeg: Ik heb het ermee gehad! Ik heb in mijn leven genoeg rust ingeleverd!
Waar ik tijdens het “aanleveren” geloof in de toekomstige manifestatie(s), lijkt het alsof mijn lichaam op celniveau op het moment dat het komt, zijn kar keert. Tegen mijzelf. En op manieren die ik bewust niet eens kan (be)grijpen, begint die te 
Zoals altijd manifesteert dat wat zich emotioneel en mentaal beweegt, ook fysiek. Sinds er echt momenten van rust kunnen genomen worden, laat mijn lever zich voelen.
Wanneer je aan het Universum laat weten dat je iets wenst te leren, krijg je de nodige inzichten op een plateautje. Dus zeer korte tijd later mocht ik een subtiele ervaring herbeleven, waarmee mijn eerste levensjaren gespeend waren. De blauwdruk waar deze hardnekkige overtuiging vandaan komt.
Dergelijke analyses, die als “waarheid” verpakt werden -vaak met een gefluister van beschermende geheimhouding, waarmee 
Toch roept dit inzicht niet echt pijnlijke emoties op en mijn lever blijft steken. Mijn sabotage hangt misschien niet echt samen met “wat anderen van mij zouden denken” (men mag mij gerust niet lief/fijn/goed/… vinden). Dus ik moet verder gaan. Om tot een dieper begrip te komen van deze zelfsabotage, komt ineens mijn aandacht op het laatste stukje: … “als wat ík dacht“.
Zodus, telkens wanneer ik de werkelijkheid percipieer als positief/fijn/liefdevol/rustig, dan wantrouw ik mijn eigen perceptie en houd ik het bewerkstelligde rapport in stand door om het even welke negatieve invulling van mezelf als waar aan te nemen en de woede te richten op mezelf omwille van mijn domme, onnozele, foutieve perceptie dat ik nog maar dénk dat alles goed is nu. En dit op het diepste niveau in de overtuiging dat ik mezelf op deze manier graag zie en bescherm.
Deze woede is dus vooral tegen mijzelf. Op het diepste niveau bedoeld om mezelf vanuit liefde te beschermen. Ik kan zelfs geloven dat wie het mij overgedragen heeft, dit nog steeds als zodanig ziet en vooral zelf deze boodschap kreeg overgeleverd.
Maar ik zie in en leer dat dit natuurlijk geen liefde is zoals liefde bedoeld is.
Díe dagen waarvan je altijd droomde hoe je deze kon vieren, zonder dat je ooit stil stond bij de mogelijkheid dat je die dag te vieren hebt, maar zonder je kind. Ik moet eerlijk bekennen dat het mij een jaar gekost heeft om al die dagen door te komen in het nieuwe kleedje van “mama-van-een-Ster”. In dat eerste jaar voelde ik niet echt ruimte om mijn blik te verleggen naar die Lotgenoot-naast-mij. Dat wordt dus tijd.
Deze les was voor mij waarschijnlijk een van de meest verruimende en tegelijk verwarrende. Enerzijds voelde ik mij “ontslaan” uit de zelf aangeprate job dat ik mijn partner te begeleiden had in “het leren voelen” … of zoiets. (Hoe denigrerend eigenlijk) Anderzijds voelde ik voor het eerst dat ik nu pas iets kon leren over “de man”. De papa. En dit vanuit een besef in elke vezel van mijn lichaam dat ik het niet kan weten. Ik, als vrouw, kan niet weten hoe het is als man.
Praten, praten, praten, analyseren, doornemen. Niet om hem te pésten. Wél uit angst om ook hém te verliezen.
Hoe het voelt om als man te horen dat je je kind gaat verliezen. Hoe het voelt als man om enkel toe te kijken hoe je vrouw als enige kan bevallen. Hoe het voelt om als man papa te worden. Hoe het voelt als man van een kindje dat je niet meer kan beschermen. Hoe het voelt als je vrouw breekt. Hoe het voelt als man om gaandeweg te beseffen dat je samen bent met een andere partner dan toen je met haar op date ging. Hoe het voelt als man om al die herinneringsdata écht niet te mogen vergeten. Hoe het voelt als man om de eerste buffer te zijn wanneer de woede in het rouwproces van je partner toeslaat. Hoe het voelt als man als Zij met je wil praten, praten, praten.
Wat ik tot nu toe geleerd heb als vrouw en als mama, over die Man. Over die Papa. Ik buig respectvol en eer die Man en die Papa, vanuit een plaats van niet-weten. Ik deel hier vanuit de ogen van een mama, vanuit het hart van een vrouw wat ik geleerd heb. Ik probeer.
Bij de start van een zwangerschap, is er voor de man een beweging gestart om net deze rol te verdiepen, in “afwachting” dat het kindje er is. Hij moet negen maanden wachten voor hij pas concreet weet wát te containen. De man zit zo goed als negen maanden in een niet-weten.
Om te begrijpen wat onze mede-lijden doet met je man, mag je het hem gerust eens vragen. Maar het komt ergens in de buurt van een vuistslag in zijn gezicht.
Het klinkt misschien hard, maar het is misschien wel veel eerlijker. Ik praat enkel voor mezelf tegenover mijn partner. Misschien mag ik durven aanvaarden dat hij werkloos was? In 
Systemen van de Ziel 