Een weekend van twee (trauma)dynamieken

De nasleep

2012 was het eerste jaar in mijn leven waarin ik zoiets als “de nasleep” van een trauma(tiserende) ervaring kon ervaren. Ik zat daarmee in een zeer moeilijk lopende relatiebreuk waarin heel veel omschrijvingen van een narcistische relatie te onderzoeken waren. Toen benoemde ik het, net als iedereen anders, als “de nasleep van een break-up” of … “de nasleep van hartenpijn” of “de nasleep van mijn onbewustzijn”, of “de nasleep van mijn gebrek aan inzichten”, of … kortom: “de nasleep”. Wat zijn de effecten van de kwetsuur, voorbij die eerste impact? Ik had alvast mijn handen vol om het te onderzoeken op persoonlijk niveau.

In 2018 herhaalde de ervaring zich nog eens van zoiets als “een nasleep”. Maar deze keer “wist” ik al dat zoiets komt. Bleek achteraf dat ik het toen mocht onderzoeken op persoonlijk en voorouderlijk niveau. Toen ik het aan de start van mijn “Mila*-proces” ook voorspelde, kreeg ik een niet-begrijpende blik van de toenmalige therapeut als reactie op mijn uitspraak:

Wat zal de nasleep hiervan zijn?

Afgelopen weekend – 2022 dus- kwamen in mijn leven zo klaar en helder als nooit tevoren de emoties, de situaties, de gesprekken kortom “de dynamieken” aan de oppervlakte die zo eigen zijn aan wat ik “de nasleep” noem. Driemaal een patroon dus dat qua timing iets gemeenschappelijk schijnt te hebben. Tijd dus om dieper te delven wat zich laat zien. En deze keer: op persoonlijk, voorouderlijk en collectief niveau.

Twee (trauma)dynamieken

Laat me dan maar ineens een open deur intrappen.

Want waar men vaak met “vragende blikken” opkijkt naar die metaforische, beschrijvende benamingen (zoals “de nasleep”), is de kans gewoon gigantisch groot dat het om “trauma gerelateerde dingen” gaat. Er lijkt een gigantische “vraagfrons” te bestaan op het voorhoofd ‘des menschens’ wanneer het om trauma gaat.

In 2012 hield ik het nog op typische kenmerken waar je je van bewust leert worden in een narcistische context. Vandáág zie ik het zodanig op wereldvlak én terug in mijn woonkamer verschijnen dat het volgens mij om die harde “trauma”noten gaat die niet willen gekraakt worden: “de miraculeuze verdwijning” enerzijds en anderzijds”Het GrootProbleem”. En die twee dynamieken schijnen tegelijkertijd te bestaan. Co-existentie.

De Miraculeuze Verdwijning

De twee dynamieken die voor mij zo glashelder zichtbaar werden -niet zomaar op en tijdens mijn verjaardag- zijn enerzijds de “Is er überhaupt iets gebeurd?”-dynamiek.

De waarlijk “Miraculeuze verdwijningen” van traumatische en traumatiserende gedragingen, situaties, gesprekken. Het ene moment doet iemand nog een psychose, het volgende moment moet iedereen aan tafel en gaat het over het dessert. Het ene moment spreek je je niet ingevulde noden uit in je relatie waarop je in het volgende moment met het woordenboek der Nederlandse Taal het woord “nood” uitlegt wegens de miraculeuze spraakverwarring. Het ene moment herstel je nog van een honderdste (her)opstart tijdens Covid, het andere moment is het er gewoon niet meer.

Deze “miraculeuze verdwijningen” van situaties, woorden, realiteiten met diepgaande effecten op fysiek, emotioneel en mentaal vlak hakken zeer effectief in op ieders “realiteitszin”. Ga zelf maar na of dit herstellend of extra traumatiserend werkt?

Het ene moment heb je te dealen met vanalles en nog wat. Het volgende moment ben jij diegene die “overreageert”. Waar zijn de berichten over de afbouw van Covid-realiteiten? Waar is Covid tout court?

Het GrootProbleem

De andere dynamiek, die in elke “nasleep” in mijn ervaring zichtbaar wordt, is die van INEENSE ACUUTHEID van “iets anders”. Een ziekte, een allergie, een oorlog, een ramp, een escalatie van om het even welke soort, een immens pijn, kortom: HetGrootProbleem en het is altijd zeer ACUUT.

Zo acuut dat het echt niet (altijd) mogelijk is dat zomaar opzij te schuiven, zoals wél in menig “zelfhulp”- of “lichtwerkers” -theorieën over slachtofferschap aan de kant wordt gewuifd.

Zo zijn de mensen in Ukraïne nu echt geen “slachtofferrollen” die hun verantwoordelijkheid niet nemen of zoiets verwrongen. Idem wanneer je kind naar het ziekenhuis moet, een van je ouders bij de politie zit, iets gestolen wordt, een dodelijke diagnose wordt gesteld en ga zo maar door. Het is écht en het is acuut.

Overal trauma

Zo kreeg ik ook de lichtjes blinde-vlek-vraag een tijdje geleden :

Katrien, wat maakt dat jouw “trauma”invalshoek rond perinataal verlies “zo een meerwaarde” zou zijn in plaats van het diepste verdriet ooit?

Wel, net deze nasleep-houdende bijkomende traumatiserende elementen die erbij komen kijken.

Ineens ook precies de reden waarom mijn verjaardag sinds 2018 niet meer “lukt”. Omdat exact zes dagen na de geboorte van mijn gestorven meisje, twee dagen na haar begrafenis, zes dagen voor haar herdenkingsritueel ik bestookt werd met über happy berichtjes “dat iemand als ik er toch zeker en vast in slaagt er een schitterende dag van te maken”.

Exact die boodschap van “miraculeuze verdwijning” van wat zelfs nog moest gevoeld worden.

Ik noemde het, toen, “een weerhaak”. Ik omschreef het, toen, als een van de vele tegelijkertijden in de nasleep. Vandaag kies ik ervoor dit te benoemen als wat het was: de dynamiek van “de miraculeuze verdwijning”. De hele (helse) realiteit had te verdwijnen op miraculeuze wijze zodat de leukheid van een verjaardag kon “gered” worden.

De acuutheid toen was -net zoals nu- te kiezen: er was een ziekte bij zeer nabije familie. Er was een verbouwing die bij wet dringend moest gebeuren. Er was een onderneming ook die niet mocht failliet gaan. Er was een dringend medisch slaaponderzoek. Acuut. Dringend. Nu. En écht.

De inzet van deze dynamieken?

De relatie

Trauma ontstaat niet zozeer uit de moeilijkheden waar je voor staat, alswel is het het gevolg van het diepe gevoel dat je er alleen voor staat.

Gabor Maté

De inzet van deze dynamieken is of jij nog mag meedoen of niet: de inzet is de relatie met wie deze dynamieken toepast. Of het nu je ouders zijn, je broers of zussen, je familie in brede zin, je romantische partner, vrienden of gemeenschappen in brede zin? Jouw “behoren bij die relatie” staat op het spel in dit spel. En uit relatie gaan met wie jij als “veilig” te beschouwen hebt, is levensbedreigend. Niets minder dan dat wordt dus gegijzeld. Dat je je daar niet goed bij voelt, is wel het minste effect dat dit heeft.

Spreek aan die tafel bij het dessert maar even over de psychose tijdens wat het vieruurtjes “zou moeten zijn”…

Post nu maar berichten over welke maatregelen we nu te volgen hebben en wat nu te doen met zovele getraumatiseerde beschuldigde niet-gevaccineerden die bovenal mochten voelen hoe “het spel van iemand is de schuld van alles” nog steeds perfect kan gespeeld worden.

Spreek maar uit, na jaren therapie, welke inzichten je ook hebt over dramadriehoek, deflectie, co-dependency, het al dan niet opnemen van verantwoordelijkheden, je eigen kwetsuren in relaties en ga zo maar door. Doodleuk komen deze twee dynamieken als siamese tweelingen op je bord. Als je denkt dat dit uitleggen iets bijbrengt?

Doe maar eens en kijk wat er gebeurt?

Dan sta je alleen

Als jij je niet aan die simpele spelregels houdt, van deze twee heel concrete dynamieken dan zal jij uit relatie moeten gaan. In 2012 dacht ik nog dat je dan alleen uit relatie gaat met die ene persoon maar deze dynamieken spelen in de ruime groepen rondom jou. En nu, in 2022, spelen ze zichtbaar ook op collectief niveau.

In 2012 koos ik er toch voor, om uit relatie te gaan. Of anders gezegd: de consequentie te dragen dat de relatie wordt gestopt als je bij jouw realiteitsvragen blijft.

Toen “op de vlucht”, acuut dus. Want ja, deze dynamieken kunnen in narcistische context zeer gevaarlijke gevolgen hebben als je je er niet aan houdt. Nu mag ik trots terug kijken op een lange weg van soul searching en ja hoor van “traumawerk” waardoor ik weet dat ik heb te blijven staan.

Als volwassene is investeren in persoonlijke groei volgens mij steeds minder dat er nooit mag gezegd worden “wat zou moeten/mogen zijn”. Niet om vanuit een drang naar gerechtigheid te eisen dat dat moet komen.

Steeds meer lijkt mij volwassenheid te gaan om die vrijheid en het kunnen blijven staan bij wat er is. Hoe lelijk ook. Hoe gijzelend ook. Hoe manipulatief ook. En tegelijkertijd hoe kinderachtig ook. Als volwassene weet ik: oke, dan is het niet in deze relatie(s).

De rust na afgelopen escalerende dagen keert weer nu ik uit te spreken heb:

Ik blijf uit dienst van deze dynamieken en neem de realiteit die erbij hoort. Ik had graag deze relatie in stand gehouden, maar de relatie met mijn realiteitszin gaat voor. Ten voordele van mezelf, ten voordele van mijn nageslacht en ten voordele van het collectief.

Katrien

Wat wordt in stand gehouden?

Trauma, dear Watson. It is all in favor of TRAUMA.