Spiegelingen van Licht

De diepte in

En zo vraag ik na maanden gebrek aan inspiratie, op een vakantiedag in Lanzarote, aan mijn man “is het goed als ik even ga schrijven?”

Het doet me goed. Niet enkel het terug schrijven. Bovenal doet het me goed dat ik terug de inspiratie in mijn inwendige oor hoorde fluisteren “jaaaaa, hier gaat het ommmmmm”.

Tijdens een lang dutje van mijn achttien maanden jonge dochtertje kon ik mij voor het eerst sinds… nou ja, drie jaar… begeven in en mij overgeven aan het NU. Met de camera in de hand, zoals lang geleden, stelde ik mezelf de vraag: kan je zien?

Kan. Je. Zíen.

En ineens zág ik de diepte terug. Ineens zag ik ín die diepte. Ineens gíng ik terug die diepte in.

Alle kleuren van de regenboog

Ik zág terug het zonlicht op de bodem van het zwambad. Ik zág terug de mildheid in de constante beweging van water in zo een zwambad. Ik zág terug hoe licht zelf, zij het super subtiel “uiteen gehaald” wordt op die bodem in de vele kleuren van een regenboog.

• 

En ik besef ineens dat ik al zolang vecht. Wééral. Of beter verwoord en wat milder voor mezelf: ik heb hiervoor al een tijd lang weerstand. Even subtiel als de bewegingen onder de oppervlakte in het tropische zwembad, maar zeker weerstand.

Weerstand om al mijn kleuren te laten zien. Weerstand om in die vele verschillende kleuren te gaan staan. Weerstand om die kleuren “te moeten gaan verdedigen“. Niet wetend hóe.

Ahaaaa. Hier is em. Van op de bodem van het zwembad.

Bundeling als verdediging

Laat duidelijk zijn: ik heb nog steeds géén idee “hoe”. Maar zo kan het niet langer. Ik merk dat ik ben blijven hangen. Zoals ik al eerder in mijn leven ben blijven hangen op een heel gekend moment, post-trauma.

In alle mildheid die ik in mij heb benoem ik dat T-woord toch even. Trauma. Want ik érken, en heb te erkennen, dat het verlies van mijn eerste dochtertje Mila* zeker en vast traumatisch was. Een verlies en een verdriet zo groot, waarbij ik alles wat ik in mij had aan het werk heb gezet om het licht in mijn hart en in mijn ziel niet te laten doven.

Nu, drie jaar later, mag ik beseffen: dat is gelukt. Maar, het is nu ook tijd om dat licht, die vaste straal met één kleur terug te mogen uiteenhalen in de vele kleuren. Na de con-tractie, mag de dis-tractie komen. Na de INspanning, de ONTspanning dus.

Contracterende kleuren

En laat nu heel toevallig het Engelse woord voor “samentrekken” ook de betekenis dragen van weeën tijdens de bevalling van een kind: contractions.

Waar traumawerk zeker lijkt op de arbeid tijdens een bevalling, mag ik ook niet uit het oog verliezen dat ik letterlijk mijn tweede dochtertje gebaard heb. De échte fysieke barenspijnen en barenskrachten heb ervaren.

Wie vertrouwd is met pré-, peri- en postnataal verlies, weet dat een kindje dat ná een verloren kindje geboren wordt ook “regenboogkindje” genoemd wordt.

En laat mij nu écht eens kleur bekennen: nog van vóór mijn zwangerschap van kleine zus wíst ik met elke vezel in mijn lijf dat ik hierover in weerstand ga. Want, ik stel me hier voor het eerst luidop de vraag: “wie zijn wij om een kindje dat nog moet komen hiermee te belasten?” Met welke verantwoordelijkheid zadelen we het kindje niet op met deze ogenschijnlijk onschuldige termen?

Regenboogouder

Ik besef nu dat ik vanuit die contractie bleef denken en voelen en het hield me aan de oppervlakte. De oppervlakte waar ik behoor tot de gigantische groep ouders die een kindje verloren hebben tijdens de zwangerschap, maar niet de diepte in durfde om mijn kleuren hierin te erkennen.

Maar het is net doordat ik mama ben van een sterrenkindje, dat ik zoveel meer kleuren in mezelf heb leren kennen. Niet in het minst als mama.

Ik zal er alles aan doen om een trauma-geïnformeerde ouder te zijn. Al van in de trauma-geïnformeerde zwangerschap van grote kleine zus beken ik kleur. Ik weerhield alle traumatiserende patronen, ik stapte ineens uit systemische en systematische herhalingen, ik ging op mijn plek staan in mijn zoektocht naar een gynaecoloog en medisch team die intuïtief bevallen ondersteunt. Als vanzelf komen er dan samenwerkingen met doula‘s, vroedvrouwen en empathische dokters uit voort. Schitterende langdurige en diepgaande (innate)postpartum behandelingen met bijvoorbeeld Closing of the Bones Rituelen en massages.

Maar daar stopt het dus niet. Ik voorvoel dat “trauma-geïnformeerd” zoveel breder en dieper reikt in zijn consequenties dan “slechts” in rouw-arbeid. Dit maakt dat mijn boek “Mandala’s & Lava. Het systemische werkboek bij pré-, peri- en postnataal trauma en verlies” slechts het begin is.

Ik stel me al veel langer de vraag: “wat is nu precies de verantwoordelijkheid van een mama van een ster?”

Steeds meer krijg ik het antwoord dat ik al mijn eigen kleuren te (be)kennen heb zodat grote kleine zus in al háár authentieke kleuren zal gaan staan. Dat mag een regenboog zijn, dat kan, mag en zal ook fases van donkere kleurenpaletten zijn. Mama (of ouder) zijn van een Ster (gebundeld licht) vraagt om datgene te doen waardoor dat gebundelde licht opnieuw mag uiteenvallen tot je zelf “Regenboogouder” wordt.

Bestaat zoiets als Regenboogwerker?

Ik vond tot hiertoe ook echt mijn draai nog niet helemaal in mijn werk. Ik ben géén rouwbegeleider, hoewel rouw vaak onbewust stuurt. Ik ben géén traumawerker, maar trauma hoort bij het leven en krijgt zeker zijn plek in je proces. Ik ben géén lichtwerker, omdat ik vooral licht laat schijnen op het duister. Ik ben niet éénkleurig in mijn methodieken, maar gebruik één kleur uit de regenboog passend bij de vraag.

Door dit te schrijven stel ik me de vraag: Bestaat zoiets als “Regenboogwerker”?

Iemand die twee dochtertjes heeft die haar leren Regenboogmama zijn, to hold space for any colour that life has to offer.

Wat kan het betekenen in de context van coaching? Wat kan het betekenen in de context van training? Wat kan het betekenen in de context van gezinnen waar nog kinderen de wereld zijn ingekomen als kinderen van regenboogouders? Wat kan het betekenen in de context van een wereld waar licht en donker in de diepte uiteenvallen in alle kleuren van de regenboog?

Daar ben ik elke dag mee bezig, maar nu even niet. Nu even een duikje in het zwembad.