Systeemcoach Katrien is mama van Mila* en van Amelia. Van oktober 2017 tot juni 2020 raakt haar leven zovele existentiële vragen en onderwerpen aan die zij op fenomenologische wijze bekijkt. Haar twee dochters (bege)leiden haar in lessen over vrouwelijkheid, fertiliteit, kinderwens, zwangerschap, bevalling, moederschap, relatie en gezin. En deze toetst ze aan Systemische Gedachten. Zij begeleidt ook mama’s en papa’s om hun zware verlies systemisch te verlichten. Veel leesplezier!
Ben ik een mama?
Ben ik een mama? Het is alleszins een heel vreemde vraag om mij nu pas te stellen. Om niet te zeggen: zelfs een beetje laat.
Ik ben natuurlijk al mama! Weliswaar mama van een Ster en toch -en net daarom- blijft dit soms voor die vraag zorgen.
Daar ging mijn meest diepgaande transformatie net over die ik beschrijf in de reeks Mandala’s & Lava. Wanneer de tijd, de maatschappij, de omgeving maar dus bovenal ikzelf het gegeven van “moederschap” betwijfel, door hetzij het kind niet te erkennen, of daarmee samenhangend mezelf als mama niet te erkennen, wordt het rouwproces bij pré-, peri en postnataal verlies tot een stilstand gedwongen.
En een “stop” in een (verwerkings)proces betekent “Trauma”. Daarom dat het eren van mijn dochter een conditio sine qua non was om nieuwe bewegingen als mogelijkheid te bewaren (en bewaken).
Het leren eren was het begin, niet het einde
Ik begin te beseffen dat ik pas in beweging kan blijven in mijn proces naar mezelf-als-mama-van-een-levend kindje als en slechts als ik onwrikbaar word in het zien van mezelf-als-mama-in-de-dood. Net door Mila* als vanzelfsprekend te blijven eren, eer ik tegelijkertijd mijzelf als mama.
Hoezeer ik te helen heb in mijn kwetsuren rond mijn eigen “mama-trauma“, ik besef des te harder dat mijn eerstgeborene – “mijn” Mila – mij dit mooiste geschenk gaf: zij gaf mij vertrouwen in mezelf als mama.
Méér nog! De systemische wetmatigheden volgend, deed Mila* zoveel als mij uitnodigen mijn plaats in te nemen.
In systemisch opzicht heb ik er heel lang over gedaan vooraleer ik het diepste belang begreep, dat alles altijd begínt bij … je plek.
Mama van Mila als het begin
En zo bood mijn meisje mij niets minder dan de sleutel tot dit proces. Het proces van het innemen van “mijn plek”.
Ondanks het zware trauma van “een sterrenkindje” zorgde zij er als dochter die vanuit haar onvoorwaardelijke liefde naar haar mama toe, voor dat het eigenlijk géén proces meer was die begon vanuit trauma, maar dat ik mocht beginnen vanuit mijn eigen mama-plaats. In Liefde. Want eens mijn vele -vurige- processen door ploeterd was dát wat bleef. De onvoorwaardelijke Liefde in mijn moederhart.
Mila* had op haar eigen manier gezorgd voor heel veel heling voor haar mama’s grootste angst:
Kan ik een mama zijn die ik kan eren?
In de vanzelfsprekendheid waarmee ik mij vanuit mijn hart kon verbinden met Mila, begreep ik nu ook dat ik vanzelfsprekend kon verbinden met mijn toekomstig-kind-dat-er-nog-niet-was.
Mijn nieuwe plek als mama
Zoals het gaat in systemisch werk: eens je op je plek gaat staan, voel je al ineens mogelijke bewegingen komen.
En zo ging het ook voor mijn moederschapswens. Ik kon lijfelijk voelen hoe de focus zich nu verlegde van een schoorvoetende vraag of ik wel (een goede) mama kon zijn naar hoe ik mama ga zijn voor het broertje of zusje van Mila?
En dat opende wel degelijk nieuwe registers waarmee ik als mama onmiddellijk aan de slag móest…
Voetje voor
Dat voetje heb je voor als mama van een ster. Je bent het gewoon om te moederen voor het kind dat niemand ziet.
Wordt vervolgd
Wie graag zelf zijn vaderschapswens en/of moederschapswens systemisch wil bekijken, is zeker welkom een kijkje te nemen op de website of ineens een gratis kennismaking te boeken door een mail te sturen naar hallo@systemsofthesoul.be.
Op zondag 10 januari 2021 ben je ook welkom op het infomoment voor de opleiding “Het Verloren Kind in je systeem”. Voor meer info, stuur je mailtje naar hallo@systemsofthesoul.be
Systemen van de Ziel 
Eén opmerking over 'Doula’s & Mondmaskers (V) -Ik als mama?'