Doula’s & Mondmaskers (III) – Wil een kind Jou?

Katrien is mama van een Ster Mila* en sinds vier april 2020 mama van Amelia.  Van oktober 2017 tot juni 2020 raakt haar leven zovele existentiële vragen en onderwerpen aan die zij op fenomenologische wijze bekijkt. Haar twee dochters (bege)leiden haar in lessen over vrouwelijkheid, fertiliteit, kinderwens, zwangerschap, bevalling, moederschap, relatie en gezin.  En deze toetst ze aan Systemische Gedachten. Na de reeks “Mandala’s & Lava” schrijft ze nu het vervolg.  Veel leesplezier!

Uitblazen of wegblazen?

Voor heel even mag ik een ongelooflijke opluchting ervaren.  Op basis van een vaag inzicht, niets meer dan een voorgevoel eigenlijk, verlaat ik het medische discours met zijn one way ticket richting fertiliteitsklinieken.  Ondanks álle onzekerheden en angsten die  met deze eigen keuze komen, betekent het wel dít voor mijn lichaam: rust.

Pas wanneer ik de moed kan opbrengen om mijn kinderplan los te laten, kan ik eindelijk op adem komen.  Ondanks een bepaalde kennis over trauma en hoe dit zich altijd in het lichaam uit (minstens in de vorm van spanning),  blijk ik toch onbewust van de mate waarin mijn lichaam zich schrap heeft gezet.  Mijn lichaam is moe.

Opluchting is een héérlijke emotie.  Ook vaak een interessant signaal wanneer je fundamentele keuzes maakt.  Zoals ik tweemaal mijn adem inhield om mijn “kinderloze bevalling” aan te kunnen, zo mag ik na deze keuze voor het eerst in een hele lange tijd van mezelf uitblazen.

Weliswaar zonder te weten of ik hiermee ook mijn kans op een kind weg blaas…

Welkom in de overgave aan het niet-weten.

Wil een kind Jou?

Die opluchting en die rust mogen er dan wel fysiek zijn, dat doet niets af van de inwendige drive om te durven kijken naar deze vraag.

Dit werd één van de startvragen sinds ik mijn hele kinderplan herschreef naar een kinderwens (lees hier het artikel). 

Helemaal los van de officiële gang van zaken, ga ik als het ware solo met de volgende premisse.

Het is niet omdat ik een kinderwens heb, dat ik daarom het recht heb om een kind te hebben.

Zo kom ik voortbouwend op de eerste vragen, en voluit in het niet-weten, op de volgende drie fundamentele en existentiële vragen uit:

1. Wanneer het krijgen van een kind een wens is, hoe verhoudt het kind zich dan tot verlangen? En ook: hoe verhoudt een kind zich tot jouw diepste verlangen als ouder?
2. Wanneer een plan ingeruild wordt voor een relatie, dan geldt ook een zekere wederkerigheid. Met wie jij in relatie gaat, gaat in relatie met jou. Als jij dus een kind wil… Wil een kind dan jou? 
3. Wanneer ik “het hebben” van een kind inruil voor “het krijgen” van een kind… Wat betekent dit dan eventueel op gebied van geven en krijgen in het leven? Of misschien nog archaïscher geformuleerd: gaat het misschien bij vrouwen zelfs om het krijgen en(door)geven ván Leven?

Bon, om maar een paar vragen te stellen dus die me in het Systemische Veld brengen.

Kuch*

Een avondje Trivial Persuit (met nadruk op dat Trivial) zal voor velen als een leuker idee klinken.

Hell. No.

Zoals ik al zei: het is niet omdat ik een fysieke pauze inlas dat het durven stellen van fundamentele en systemische vragen het dan makkelijker maakt. Laat staan leuker… Want in alle eerlijkheid: Hell No!!

Weerstand is zeer zeker mijn eerste reactie op zulke vragen.  Het verlies van Mila* en het krijgen van een miskraam waren ver-schrik-ke-lijke zaken om mee te maken.  Mentaal, fysiek, emotioneel en relationeel. Hoezeer in verbinding ook, het is nog een stap verder en zelfs té ver om deze ervaringen dan te moeten plaatsen in de context van een … verlángen? Hell. No.

Ik word ook onmiddellijk geconfronteerd met onbewuste overtuigingen, want onmiddellijk denk ik: Hoe kan een kind mij nog willen na die “keuze” bij Mila*? Is het miskraam dan niet overduidelijk het antwoord op die vraag met een meedogenloze: “Hell. No!“

Om deze pijnlijke eerste re-actie af te maken: ik heb wel gebaard, maar niet het léven kunnen geven.  Mila kon van mij “hét leven” niet krijgen. Ik kon hét leven aan Mila niet geven.  Ook niet aan het tweede vruchtje.  Alsof ik dat niet wou…

Hell. No.

Dit is hels. Dit ís de hel.

Slechts een tussenstop

Deze fundamentele vragen snijden natuurlijk als messen want deze houden in eerste instantie geen enkele rekening met emoties!

Voor wie op haar beurt ook nogal wat heeft doorvoeld en doorleefd in de baarmoeder kan dit heel veel emoties wakker maken.  Ook bij de partners natuurlijk. Waar zoveel emoties komen, daar voelen we vaak weerstand voor.  Omdat ze niet makkelijk zijn, die emoties.  Immers, die weerstand en emoties tonen namelijk net dat je gekwetst bent in die thema’s.  Diep gekwetst.  Diep getraumatiseerd.

Tot. In. Je. Ziel.

In mijn eerste jaren als coach heb ik een stappenplan ontwikkeld: “Emotie Management” en blijf ik ook volgen.   Het helpt alvast om leiding te nemen over je emoties anders kunnen ze je overspoelen als een tsunami.  Maar een emotionele re-actie is slechts een tussenstop. Ik heb geleerd dat je vérder en dieper kan gaan.

Indien je verder wil komen dat deze re-acties, zijn er twee zeer belangrijke “tools” zo je wil: OLO en RADICALITEIT!

(y)OLO

Onder het motto YOLO (You Only Live Once) heb ik mezelf meermaals naar een verlaten eiland gewenst om een nieuw leven op te bouwen. Liefst met AA – Alles Anders.

Maar ik heb al een paar jaartjes zelfbewustwording achter de kiezen.  Zo ook mijn gehele proces in liefdevolle verbinding met Mila.  Ik kon ook niet ont-leren wat zij mij net geleerd had.  Zij heeft me namelijk leren eren : mijn verdrieten, mijn woedes… dus nu mogen daar mijn diepste angsten en weerstanden ook bij.

Na een weekje mokken begin ik die vragen dan toch aan te kijken.  Ik begin dus aan mijn Systemisch Werk.  En dát is slechts mogelijk wanneer je YOLO vervangt door een andere levensstijl: OLO.

Onvoorwaardelijke Liefde Ontvangen.

Radicaal

Lang heb ik moeite gehad met dit woord.  Radicaal.

Het is zo….tja… radicaal.

Toch is dit hét woord dat ik een nieuwe betekenis toe ken sinds ik met systemisch werk in aanraking kom.  Want het is enkel door de radicaliteit door te trekken dat het licht in de duisterste thema’s kan doordringen.  Wat betekent “onvoorwaardelijk” anders dan deze radicaliteit?

Pas wanneer álles aanzien mag worden als een liefdevolle boodschap of een uitnodiging tot een heling.  Zo ook de lelijkste, moeilijkste, meest duistere, verworpene, afgewezen en af te wijzen gedachten, daden en gevoelens.

Pas wanneer we onze persoonlijke pijnen leren aanzien als pijn dat zó radicaal en transgenerationeel diep zit dat het het persoonlijke overstijgt (het is niet persoonlijk).

Pas wanneer we het slachtofferschap zo radicaal beu zijn, kunnen we voor de radicale heling kiezen.

En dat al die radicaliteiten slechts één doel hebben. Dat je leert dat al je coping mechanismes niet werken en naast de kwestie zijn.  Dat heling radicaal is.  De wíl om te helen moet bijgevolg ook radicaal zijn.  Net zoals hét leven en dé dood.

Misschien leren wij dan pas ons eigen gekregen leven te ontvangen en te eren zoals het bedoeld is? Misschien dan pas kunnen we beginnen denken of we leven kunnen geven?

Hoe RADICAAL is dát?

Lees hier het vervolg.

Vorige artikel.

 

Wie zelf worstelt met zijn/haar kinderwens of ook pijnlijke ervaringen heeft gehad omtrent zijn/haar “KinderPlan” en een plaats zoekt om andere vragen te laten zijn? Neem zeker contact op of kijk eens op www.systemsofthesoul.be.