Systemen van de Ziel – Verschuiving van Denkpatronen

Waar te beginnen?

Weken! Maanden zelfs. Zolang is het geleden dat ik nog een letter op papier kreeg. 

En die laatste letter was vóór mijn laatste trimester in mijn post-sterrenkindje zwangerschap.  Vóór een Corona– en (intussen spreekt men zelfs van) een post-Coronatijd. Vóór een bewuste fysiologische bevalling. Vóór een nieuw authentiek gewéldig leven in huis.  En nu voel ik een nood om een nieuwe eerste letter op papier te zetten.  Een eerste letter vóór er een “nieuwe start” is in die post-tijden. Aanleiding? Een getrokken kaartje… iets wat ik doe trouwens wanneer mijn verwarring door de veelheid een beeld vraagt. 

Punt 0

Op een globaal niveau nemen we deze woorden toch zo makkelijk in de mond in deze Corona-werkelijkheid. Pré-Corona en post-Corona roepen bij elk individu een duidelijk “Punt 0” op. Het soort “Punt 0” dat ik in 2018 beschreef als een onmiskenbaar element dat bij Trauma hoort.

Het “Punt 0” vraagt om onszelf te herdefiniëren. Er is een realiteit met alle bijhorende vanzelfsprekendheden vóór dat moment. En er moet een nieuwe realiteit gevormd worden met nieuwe bijhorende vanzelfsprekendheden ná dat moment. Maar ín dat moment, trouwens een tijd waar wij Westerlingen moeite mee hebben om er te zijn, valt alles even weg.  Al die “vanzelfsprekendheden” kunnen bevraagd worden en hun intrinsieke relativiteit wordt pijnlijk zichtbaar.  Niets is gewéten, niets is gekénd, niet is gedefinieerd, niets is “zoals het altijd was”. Dat niet-weten? Dat wat ons zo misselijk doet voelen? Dat wat ons doet vasthouden aan “zoals het was”? Dat is trauma.

Dat niet-weten toch toelaten en ermee leren zijn om dat nu-moment zelfs te verlengen? Dat is trauma-wérk.  Elk “Punt 0” is een breekpunt of soms zelfs breuklijn, waar al wat was en vast was, los staat. Punt 0 is per definitie dan ook telkens de start voor Transformatie.  Want pas waar iets los komt, kan er terug beweging in komen. En beweging ís Leven.

Mijn Start…Plaats

Wanneer ik deze kaart en deze woorden laat bezinken wekken de woorden beweging en nieuwe start dit beeld op. Een startbaan met een duidelijke lijn vanwaar ik nu kan vertrekken vanuit de erkenning en aanvaarding dat ik mezelf in een proces bevind.

Wat mij nu opvalt is dat mijn beeld van een proces lineair is op deze manier. Nog steeds die rechte lijn vanuit een beginpunt (waar men liefst niet te lang wil zijn) naar een eindpunt toe (een resultaat, een doel). De manier waarop is natuurlijk door actie, wat mijn enige vertaling van beweging en (trauma)werk is. Mijn rol wordt vertaald door het actieplan van wat ik als beweging zie.

 

Het valt me op dat ik dagelijks via sociale media overstelpt word met honderden collega-niet-weters die hun nieuwe realiteit op deze manier aanpakken en vertalen. De twee plaatsen “vóór” en “ná” worden polair. De eindmeet maakt het eindig.  De druk voor een grote beweging, een verre schuiving groot. De nood aan snelheid radicaal.

Ver Schuiven of verschuiven?

Als ik er op deze manier stil bij durf staan, dan bevind ik mij op dit moment in een “Punten-0-Cluster”.  Ik ben voltijds  vrouwelijke zelfstandige die post-Corona, post-moederschapsrust, post-sterrenkindje, post-nieuwe praktijk, post-verhuis opnieuw op te starten heb. Qua losheid van wat was kan dit tellen!  Qua beginpunt kan ik niet meer spreken van één startplaats waar nog een lineariteit lukt… De véélheid plaatst mij in een epicentrum met talloze “nieuwe starten”, talloze “nieuwe opportuniteiten” en op dit moment misschien niet meer dan “nieuw potentieel”.  Té talrijk om op dit moment te vertalen in evenzovele actieplannen.

Maar misschien móet die vertaling niet gemaakt worden?

Misschien zit de verschuiving niet in de verre schuiving naar de eindmeten toe?

Misschien is er zelfs geen (snelheids)druk?

Verschuiving naar neutraal

Is dit niet net een minimalistische verschuiving van op mijn plaats naar in mijn plaats? Is dit niet net een positie die mij bevrijdt van enkelvoudigheid van een resultaat?

Biedt dit mij niet net mijn gewenste Start an sich? De veelheid mag zijn zonder dat het hoeft geleefd te worden, het proces verandert van lineair naar spiraalvormig en concentrisch, de beweging kan daarmee enkel in verbinding met vrijheid en iedereen die mee deel uitmaakt van mijn toekomst.  Maar wat alles verbindt is de kern. Míjn kern.

Mijn patronen van zodra woorden als “start” en zeker bij “nieuwe start” of “heropstart” opspelen worden vandaag voor me zichtbaar. En in plaats van dat spreekwoordelijke “versnellingske hoger” te gaan… zet ik mij voor het eerst in neutraal en laat ik vertalingen toe als vertraging en verstilling.

Neutraal.