Talking Womb – Eren laten Evolueren

Een definitieve Stop.

In mijn leven bood hét Leven tot vorig jaar een aantal ervaringen met Dé Dood. Natuurlijk heb ik een aantal familieleden verloren en zag ik ook een aantal schoolgenootjes verdwijnen. Persoonlijk heb ik zelf ook een bijna-doods ervaring mogen meemaken na een zwaar auto-ongeluk als puber. De dood klopt vaak op de deur. Dat hoort erbij, voelde altijd al ik diep vanbinnen.

Nooit was er een nood om duidelijk te definiëren wat mijn relatie tot beide was… tot vorig jaar. Wanneer ik het gynaecologische verdict hoorde over mijn dochtertje Mila. Vanuit mijn moederhart bleek mijn relatie tot leven en dood, mijn definiëring niet afdoende voor alle realiteiten rond leven en dood.  Zij zou het mij leren. 

Ik zag leven en dood als onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar als een soort “contract” waar je als individu (hoofdzakelijk onbewust) kiest tussen óf hét Leven, óf dé Dood. Het overlijden is dan een soort “grijze zone” waar beide uiteenlopende werelden even overlappen. Een soort grens-land waar zowel “overstekers” als “achterblijvers” nog even eenzelfde taal spreken. Rouwen kan dan een proces zijn van het vasthouden aan die grijze zone om dan uiteindelijk los te laten aan de “definitief-heid” van de dood. Met Loslaten als een soort eindpunt. Een overdracht. Een stop. Een definitieve stop.

Leren Eren.

Bij het perinatale verlies van mijn meisje, kreeg ik een jaar lang vele momenten van “definitieve overdracht”, waar zij mij heeft leren Eren. Mijn eerdere ervaringen met de dood hadden me alvast geleerd dat het achteraf zeer helend is om bewust om te gaan met de “grijze zones”. Hoe pijnlijk nakend afscheid en verlies voor de mens ook is, er bewust bij zijn maakt een verschil tussen lijdend loslaten en loslaten leiden.

De énige manier echter om niet gek te worden, was een complete overgave aan de taal van rituelen, symbolen en ceremonies om de vele tegelijkertijden aan fysieke, emotionele en mentale ervaringen toe te laten. Want de leiding in de dood gaat niet verder dan “het laten zijn”.

Met vuur eerde ik de overdracht van leven naar dood in mijn baarmoeder. Familie en vrienden deelden brandende kaarsjes bij de geboorte, de overdracht van mijn meisje uit mijn schoot in de wereld. De overdracht aan haar definitieve plekje op de aarde, met haar grafje als eeuwige rustplaats. Ik gaf mij als bewoner van die grijze zone, dat grens-land, volledig over aan die taal om in verbinding te blijven en die warm te houden. Met brandende kaarsjes, een altaartje voor haar, menig foto’s aan de muur van haar prachtige gezichtje, dagelijkse of wekelijkse verse bloempjes en kaarsjes op haar grafje, een speciale kerstbal in de familie kerstboom en een aaitje over haar foto bij beide grootouders op de kast. Zo nam Mila dagelijks zeer concreet deel aan het Leven, vanuit haar plek in de Dood.

Na maanden voelden mijn partner en ik dat we “klaar waren”. Klaar om haar los te laten en over te geven aan die definitieve wereld. Dat we dankbaar waren voor die lange periode in dat Grens-Land. Met een waterceremonie in de golven van Lanzarote, symboliseerden wij die gedefinieerde intentie van “definitief loslaten”.

Verbinding, de eeuwige soort

Maar gaandeweg, na die prachtige waterceremonie, werd zichtbaar hoezeer ik Loslaten definieerde als een punt of een moment, op het snijpunt tussen de grijze zone en de Wereld van de Dood, van uit-verbinding gaan. Mijn “leiding” in talloze rituelen was tot stand gekomen vanuit mijn wens om het “definitief moeten loslaten” om te buigen naar een “definitief kunnen/willen loslaten”. Van loslaten in een zeer gespannen en traumatische betekenis naar loslaten in een ontspannen en vertrouwende betekenis.

Alleen…. Mila ging nooit uit verbinding! En intussen heb ik er al zoveel vertrouwen in dat ik durf schrijven: Mila gaat ook nooit uit verbinding. Elke dag, in zovele echt mooie tekens en symbolen zie ik háár. Dat leert mij iets van cruciaal belang.

Er ís niet noodzakelijk een leven-óf-dood. Het blijkt eerder een Leven-én-Dood te zijn. In de Wereld van hét Leven toont de Wereld van dé Dood zich. Dagelijks. In alle mogelijke vormen, en op die momenten die synchroon lopen met gedachten van gemis of andere emoties. Meermaals vliegt een onverwachte vlinder rond mijn hoofd wanneer ik aan Mila denk. Dit is waarschijnlijk het mooiste geschenk aan inzichten dat ik mocht ontvangen.

Ik laat het Eren evolueren

Met dit geschenk, krijg het Eren en Gedenken voor ons een veel speelsere rol.

Natuurlijk passeren ook vragen zoals er zijn: “Ben ik wel een normale moeder als ik het woord ‘speels’ kan gebruiken bij het herinneren van mijn dochter?” of “Ben ik wel respectvol genoeg?” of “Blijf ik wel loyaal genoeg aan het verdriet wat geweest is?”

Deze vragen mogen passeren, ze mogen zijn. Maar net omdat ik zelf nog in deze Wereld van hét Leven wil staan en er bewust bewoner van wil zijn, zolang het nog duurt, laat ik het toe dat het Eren mag Evolueren.

Dit artikel kwam tot stand voor de Wintereditie van ’t Vergeet-Mij-Nietje, het magazine over Rouw van O.V.O.K. Ouders van een Overleden Kind.

Het vorige artikel lees je hier