Talking Womb – Papa van een Ster

Van DIE dagen

Een rouwproces kan er in theorie misschien lineair uitzien, maar er zijn ook van die dagen … DIE dagen die je rechtstreeks terug katapulteren naar de essentie van je verdriet.  Een verjaardag.  Een geboortedag. Een uitgerekende dag.  Kerstmis.  Moedertjesdag.

Díe dagen waarvan je altijd droomde hoe je deze kon vieren, zonder dat je ooit stil stond bij de mogelijkheid dat je die dag te vieren hebt, maar zonder je kind.  Ik moet eerlijk bekennen dat het mij een jaar gekost heeft om al die dagen door te komen in het nieuwe kleedje van “mama-van-een-Ster”.  In dat eerste jaar voelde ik  niet echt ruimte om mijn blik te verleggen naar die Lotgenoot-naast-mij.  Dat wordt dus tijd.

Het is Vadertjesdag.

Mama is een Vrouw.  Papa is een Man.

Als coach heb ik mij sinds het verlies van Mila in het afgelopen jaar gesmeten in zovele opleidingen die ook telkens nieuwe inzichten en heling brachten in mijn eigen rouwproces.  Maar de meest leerrijke en meest interessante les was de volgende:

Jij heelt als vrouw en als moeder.  Je vond de taal van de vrouw terug wat zeer mooi is: het verwoorden van emoties en de betekenis van de tribe.  Maar je partner is een man en het is onjuist om als vrouwelijke therapeut/coach én als partner te denken dat de vrouwelijke manier ook door de man moet gevolgd worden.

Deze les was voor mij waarschijnlijk een van de meest verruimende en tegelijk verwarrende. Enerzijds voelde ik mij “ontslaan” uit de zelf aangeprate job dat ik mijn partner te begeleiden had in “het leren voelen” … of zoiets. (Hoe denigrerend eigenlijk) Anderzijds  voelde ik voor het eerst dat ik nu pas iets kon leren over “de man”.  De papa.  En dit vanuit een besef in elke vezel van mijn lichaam dat ik het niet kan weten. Ik, als vrouw, kan niet weten hoe het is als man.

Praat met mij! Vertel me! Deel met mij! Hoever zit jij al in je proces? Zodat we zeker niet uit elkaar processen…

Praten, praten, praten, analyseren, doornemen.  Niet om hem te pésten. Wél uit angst om ook hém te verliezen.

De pieren heb ik uit mijn partner zijn neus gehaald om al dat niet-weten te temperen. Om controle te proberen krijgen op wat er in mijn man omging. Om inzicht te krijgen. Om troost te krijgen. Om elke onwetendheid te pakken te krijgen. Om te toetsen aan die rouw-processen. En wanneer dit dan uitmondde in nog meer stilte, voedde dat mijn woede om hem alsnog aan het praten te krijgen.  Een zéér plezante (lees: destructieve) vicieuze cirkel dus.

Het inzicht vanuit een niet-weten naar de man toe leerde me dat het niet mijn plaats is om die pieren te halen. Wél dat het mijn verantwoordelijkheid is om mijn ruimte als vrouw, als mama volledig in te nemen en te leren vertrouwen dat mijn partner zijn plaats zoekt waar hij mij het beste zal kunnen beschermen, vanuit zíjn standpunt.

We kunnen enkel niet-weten

Wij als vrouw, kunnen niet weten wat er speelt en hoe het voelt.

Hoe het werkelijk ís.  Voor jullie.  Mannen.  Onze mannen.

Voor jullie.  Mannen. Papa’s van Sterrenkindjes.

Hoe het voelt om als man te horen dat je je kind gaat verliezen. Hoe het voelt als man om enkel toe te kijken hoe je vrouw als enige kan bevallen.  Hoe het voelt om als man papa te worden. Hoe het voelt als man van een kindje dat je niet meer kan beschermen. Hoe het voelt als je vrouw breekt. Hoe het voelt als man om gaandeweg te beseffen dat je samen bent met een andere partner dan toen je met haar op date ging. Hoe het voelt als man om al die herinneringsdata écht niet te mogen vergeten. Hoe het voelt als man om de eerste buffer te zijn wanneer de woede in het rouwproces van je partner toeslaat.  Hoe het voelt als man als Zij met je wil praten, praten, praten.

Hoe het voelt als man om Vadertjesdag te vieren. Wanneer je kind er niet meer is.

Papa Portret

Wat ik tot nu toe geleerd heb als vrouw en als mama, over die Man. Over die Papa. Ik buig respectvol en eer die Man en die Papa, vanuit een plaats van niet-weten. Ik deel hier vanuit de ogen van een mama, vanuit het hart van een vrouw wat ik geleerd heb.  Ik probeer.

Het is de man, de vader die het gezin “binnen (beschermd) houdt“.  In het Engels is er een term die dat zeer duidelijk maakt: “to contain“.  De vertaling is tweeledig: enerzijds betekent het “binnen houden, veilig houden”. Anderzijds betekent het “controleren, beperken”.  Een nuanceverschil in vertaling maar een wereld van verschil over de invulling natuurlijk.  De goddelijke mannelijke energie staat eigenlijk voor dat eerste, dat beschermende.

De man heeft die rol van “the container“, om daarbinnen dan de bescherming te kunnen bieden aan een nieuw leventje, en bij uitbreiding het hele gezin, dat steeds meer op ontdekking mag gaan.  Dat is bij wijze van spreken, de kwintessens van de Man.  De vrouw, de moeder, zorgt voor onvoorwaardelijke veiligheid/Liefde van binnenuit. Het is echter de Man, de Vader, die de bescherming moet bieden binnen de grote fascinerende  en te ontdekken wereld.

Technisch Werkloos

Bij de start van een zwangerschap, is er voor de man een beweging gestart om net deze rol te verdiepen, in “afwachting” dat het kindje er is.  Hij moet negen maanden wachten voor hij pas concreet weet wát te containen. De man zit zo goed als negen maanden in een niet-weten.

Maar wanneer de realiteit van het verlies van, de dood van, het overlijden van een kind tijdens de zwangerschap inslaat, wordt de aanzet van deze rol op slag aan diggelen geslagen. Wiens “job”, wiens kwintessens wordt dan volkomen aan de kant geschoven?

 

Tegenover-Posities

Wat ik nog meer leerde en van cruciaal belang is:

Katrien, er is niets schadelijker voor de man (en dus jullie als koppel) als je zijn lijden wil overnemen of oplossen. Blijf in je vrouwelijkheid.

Hier moest ik een week op kauwen voor de euro viel. Maar hoe ik dit begrepen heb is als volgt: Ik ben zeker dat meerdere vrouwen dit ver-schrik-ke-lijk vinden om te begrijpen aan de papa’s.  Vanuit een vrouwelijke inleving van hun pijn & lijden, wat samenloopt met onze eigen pijn & lijden komen we in (de buurt van) mede-lijden.

Ik begin te begrijpen dat mede-lijden misschien oorspronkelijk als een verbindend gevoel lijkt, maar bij nader invoelen eigenlijk voor een grotere scheiding kan zorgen.

Om te begrijpen wat onze mede-lijden doet met je man, mag je het hem gerust eens vragen.  Maar het komt ergens in de buurt van een vuistslag in zijn gezicht.

Waarmee wij waarschijnlijk net hetzelfde machteloze gevoel versterken en in stand houden waar ze al mee kampen.

Indien we onze partners dit niet toewensen, hoe kunnen we dan wel een brug slaan? Misschien komen we pas tot een nieuwe verbinding als we de verschillende posities eerst durven toelaten?

Het klinkt misschien hard, maar het is misschien wel veel eerlijker.  Ik praat enkel voor mezelf tegenover mijn partner.  Misschien mag ik durven aanvaarden dat hij werkloos was? In mijn fase van woede ben ik zeker diep vanbinnen kwaad geweest op mijn partner dat hij mij niet kon beschermen.  Dat hij ons kind niet kon beschermen.  Dat hij die dokters niet op hun gezicht sloeg.  Dat hij familie of vrienden die ongepaste dingen zeiden niet te lijf ging als een ridder.  Enzovoort.  Dit is hier geen “schuldvraag”, aangezien ik met mijn verstand besef dat er echt geen andere keuze was naar ons meisje toe en dat ik ook liever géén losgeslagen agressieve partner heb.  Ik hou van voor hoe hij wél reageerde.  Maar de apin in mijzelf, die vrouwelijke oerkracht met al mijn woedes, angsten, liefdes en kinderwensen zoekt die “containende” kracht om veiligheid te herstellen.

En de enige vraag die ik mijzelf moet stellen als vrouw, als moeder en als partner is: Zie ik in deze man, na alles, nog steeds de vader van mijn kind?

En ik besef ineens, dat ik dit enkel kan voelen als vrouw.  Daarom moet ik “in die vrouwelijkheid blijven”.

Nieuwe Verbinding

Eens ik deze positie durf innemen, groeit een nieuwe verbinding, een nieuwe verliefdheid zelfs met de dag.  Ik kan een miljoen redenen bedenken waarom ik wel degelijk deze man als míjn man zie. En nog eens een miljoenen redenen waarom ik deze man als perfecte vader zie van mijn (toekomstige) kinderen. En nog eens een miljoen waarom hij de Container van dit gezin is, ook zeer bewust ná ons immense verlies.

Er is misschien geen betere dag denkbaar dan Vaderdag om vanuit de kwetsbaarheid als vrouw aan mijn man te vragen:

Wil jij alsjeblieft die perfecte papa zijn voor een mogelijk toekomstig kindje zoals je de perfecte papa bent voor ons Sterrenmeisje?  Met andere woorden: Wil jij met mij verder in dit gezin, als Wie-Jij-Bent?

Het antwoord was “ja”.

En ik zoek toch al iets minder pieren in zijn neus.

 

Het vorige artikel vind je via deze link.

Wordt vervolgd.