Talking Womb – In de Woestijn

Be Careful what you wish for

In aanloop naar de Verdiepende Vrijdag rond Creëren, voelde ik mij twee weken geleden als aan de ingang van een vruchtbare jungle vol lianen, rivieren, bossen en mossen.  Uitkijkend om mij te laten mee stromen op de wispelturige lentewind en om mijn groep te begeleiden over die brug om ten volle in de Creatie-energie te gaan staan. 

Laat mij deze zin, dit voornemen, deze nogal losjes geformuleerde intentie even herhalen:

Ik wil mij laten mee stromen (1) ….. Op de wispelturige lentewind (2)…. om een groep te (bege)leiden over een brug (3)….. om ten volle in de Creatie-energie te gaan staan(4).

Nog geen week geleden begreep ik  nietmaar waarom het oorspronkelijke enthousiasme bij de inschrijvingen heel snel taande.  Deze intentie, wat vertaald werd als “doel van de workshop” werd als “beetje te veel” aangevoeld, waardoor ik bij mezelf goed moest voelen:

Katrientje, ben je zéker dat je dit wilt?

Intuïtief voelt het voor mij wél nog steeds als de juiste volgende stap en dus zal ik morgen die Creatie-energie exploreren.

Alleen… ik zal daar helemaal alléén zijn.

Sinds ik uitgesproken heb dat ik mijn vleugels wil uitslaan, misschien zelfs voor het eerst in mijn leven, moet ik hier nederig meedelen dat ik opnieuw het lesje leer:

Be Careful what you wish for.

Om te vliegen moet je vrij zijn

Ik blijf eerlijk en deel hier met jullie: ik had bij dit voornemen écht wel een bepaalde verwachting! Een beeld. Een model. Een mooi, rustig, evenwichtig modelbeeld van een perfecte lentedag met een zacht windje, felle kleuren, rijke bronnen, enfin: een paradijs op aarde met een explosie aan vibraties. Als beloning en als antwoord op mijn fantastisch grote stap voorwaarts.  Ik wil Vrijheid om te vliegen.  Vanuit dit beeld begrijp ik enig negatieve houding tegenover creëren niet.

En dus krijg ik als antwoord dat wat voor mij deze gewenste vrijheid in de weg staat: mijn Ketenen.

Op een minimum van tijd krijg ik vanuit alle windrichtingen (wispelturige lentewind?) álles voorgeschoteld wat mij op dit moment in mijn leven bindt en waaraan ik een betekenis toe schrijf om verbinding met mezelf te voelen.

Net daarom is er -zoals gewoonlijk- één keten die ik het langste vast houd en dat is het gevecht.  Want naar mijn idee “zoals altijd” zijn dit zaken die toch de moeite waard zijn om te mogen verdedigd worden. Toch?

Maar wanneer de vermoeidheid na een paar dagen inslaat en zich vertaalt in mijn wens om mij meer en meer af te zonderen om tot rust te kunnen komen, moet ik deze “wilskracht” zien voor wat het is: weerstand.

De ketenen die mij vasthouden…

Om even kort te schetsen kan ik zeer concrete voorbeelden geven wat op minder dan twee dagen zichtbaar werd. Over minder dan een maand gaan wij verhuizen, waardoor we noch hier noch daar zijn en al onze spullen in dozen verdwijnt.  De gestegen gevoeligheid in onszelf eist als vanzelf een geheel ander voedingsstijl, die wij nu vertalen in een keto-dieet .  Daarnaast mediteer ik tegenwoordig dagelijks, terwijl de verkeers- en verkiezingsdrukte voor heel veel lawaai zorgen.

Vriendschappen zijn niet eens op de radar.  Familiebanden waarvan ik jaren of maanden niets meer gehoord heb eísen een verklaring én een plan-van-aanpak om mezelf zwanger te ivf’en.. Zakelijke samenwerkingen die ooit steek hielden lopen strop. En mijn bestaande kliënteel herplant de gemaakte afspraken bij de vleet.

Het enige wat ik als essentie kan voelen, als rode draad in de veelheid van verschuivingen, oordelen, onduidelijkheden en stiltes is dat ik ergens moet wringen om deze verbindingen te doen laten kloppen. Of -wat nog erger is- dat mensen ik weet niet waar voelen dat ze mij in “een gelijk” moeten krijgen. Ik laat hier zelfs los in wiens gelijk. Een manier van denken en leven, wat ik sinds “de Kvinders” ontgroeid ben.

Of houd ik zelf de ketenen vast?

Ineens begrijp ik mijn oververmoeidheid.  Hoe lang al doe ik mijn best om te onderhandelen.

Hiermee bedoel ik een van de meest typische fases in een rouwproces. Na een rouwproces door overlijden blijven zeer veel “verbindingscontracten” bij het oude.   Maar die contracten kloppen niet meer. En zo probeer ik te onderhandelen om een plaats te mogen behouden die er eigenlijk al lang niet meer is, en waarvan ik zeg die niet meer te willen.

Ik word er mij van bewust dat sinds het afscheid van mijn dochter, ik onderhandel met  vrienden, familie, collega’s, klanten, situaties, mijn zaak, ja zelfs met mijn eten (Mag er niet een beetje suiker aub?) en locaties waar ik woon en ga wonen! Ik doe mijn best om één been te houden waar alles altijd was en met één been ga ik workshops aan om iets totaal nieuws te creëren.  Die twee wensen werken elkaar tegen. Natuurlijk blijf ik terplaatse trappelen en natuurlijk word ik daar moe van.  Dat is weerstand.

Alles is veranderd.  Doordat ík ben veranderd.

Bijgevolg veranderen ook alle contractvoorwaarden.  Beginnen corrigeren en bijschrijven zorgt altijd voor rommel, onduidelijkheid, oordelen, over-en-weer geschuif… enfin, exact voor die zaken die mij deze blog doen schrijven. Er is maar één manier om dit zuiver te herschrijven en dat is  na de ontbinding van het oude.

En ineens komt het besef binnen hoe vanuit de hartsverbinding ik reeds eerder door die verbindingen werd losgelaten. Zij lieten mij al vrij om te worden wie ik zal worden. Ik houd mij nog vast aan hén. Het is aan míj om hén los te laten.

Ik laat de ketenen los en stap de brug over

Stapje per stapje voel ik zoveel liefde voor de verbindingen die ik ontbind. En ik laat mij meestromen in deze flow van ont-binding, ont-moeten.

Ik laat het huisje vrij waar ik zes jaar heb kunnen proberen, ontmoeten, zoeken en helen. Waar ik mijn eerste stappen als zelfstandige zette. Ik laat het vrij voor nieuwe bewoners zodat ik naar het nieuwe huis-van-ons kan gaan waar wij een nieuw veilig nestje kunnen bouwen.

Ik laat mijn vriendinnen vrij in hun eigen fantastische leven met hun uitdagingen en zoektochten en vertrouw er volledig op dat het goed gaat met hen. Ik zie jullie graag en wil jullie danken voor zo zo veel.  Zodat ook ik nieuwe verbindingen kan aangaan en nieuwe vriendshappen in mijn hart kan sluiten.

 

Ik laat mijn familiebanden vrij om hun eigen thema’s in de ancestor-lijnen te erkennen en toekomstige zonen en dochters graag te zien.  Zodat ik vrij op eigen en nieuw verbonden lijnen met mijn partner onze toekomstige zonen/dochters kunnen ontvangen.

 

Ik laat de laatste ongezonde stukjes in mijn levensstijl vrij, zodat mijn lichaam nog meer draagvlak kan bieden voor de verdiepende en verruimende groei die er zit aan te komen.  En waar zelfliefde een complete evidentie is.

Ik laat mijn zaak zoals die is gestart ook vrij. Ik laat de eerste samenwerkingen vrij die het ontstaan van Froggy mogelijk hebben gemaakt. Zodat uit de symbiose van de kikker die ik ben en de vlinder die mijn dochter is iets nieuws kan groeien en bloeien naar een hoger doel.  Ik laat mijn eerste leraars vrij zodat ik vrij ben naar mijn nieuwe mentors te gaan. Een bedrijf waar de wijsheid uit de pijn, de intentie om te helen en bovenal de onvoorwaardelijke liefde als taal veel meer leiders zal aantrekken om hen te inspireren naar hun grootste leidende impact.  Ook al zal daardoor alle nieuwe merchandise de vuilbak in mogen…

Ik laat mezelf vrij om mij te ontbinden van alles wat mij ketent en omarm de woestijn.

En ik kijk uit naar morgen om te creëren. Mijn eigen Paradijs.  AHO!

 

Het vorige artikel lees je hier.

Lees hier het vervolg.