Talking Womb – Vrije Vleugels

Oeps! Ik ben het vergeten!

Met deze woorden start mijn telefoontje vandaag met wie volgens de agenda op afspraak moest zijn.  Het mag dus niet zijn en een nieuwe datum wordt gezocht en gevonden. Voor de vijfde keer deze maand, de derde keer deze week.

Oh en euh… die workshop rond Creativiteit waaraan ik wilde deelnemen… het gaat toch niet lukken. Het is gewoon te veel nu.

Dit is een fenomeen dat op zich in vlagen vaak gebeurt bij coaches en therapeuten en door de aard van ons werk, kunnen we vaak ook niet anders dan hiervoor begrip te voelen en de veranderende agenda te aanvaarden. Maar de frequentie van deze week is nu wel frappant. Wat is er toch aan de hand?

Welgekomen Wandeling

Met een licht gevoel van irritatie wegens de organisatorische consequenties, grijp ik mijn sleutels en zoek de zon en zuurstof op. Even een frisse neus op deze lentedag kan dit weerkerend patroon omtrent de agenda enerzijds en de workshop over creëren anderzijds misschien in een nieuw daglicht brengen.  En op het ritme van mijn voetstappen geef ik mij over aan de stroom gedachten die komt.

Waarom? Waarom “lukt” die agenda maar niet deze maand? Waarom verschuift de geldenergie naar volgende maand? Waarom nú, net in die laatste maanden van verbouwing?  Waarom die excuses om geen prioriteit te maken van zichzelf?  En vooral… Wat maakt dat creativiteit als “te véél” ervaren wordt?  En zo razen een aantal vragen door mijn hoofd met die lichte toets van zelfmedelijden en verwarring tot ik eindig met die ene onvermijdelijke vraag die altijd de sleutel is tot het antwoord:

Wat tonen deze patronen mij over mijzelf op dit moment? 

Volle Maan

Deze week, met name op zaterdag 18 mei 2019, is het daarenboven volle maan.  Om dus grondig open te staan voor het antwoord op mijn vraag, zoek ik ook even op welke energie hier rond op te pikken valt.  Momenteel heerst sowieso een best pittige (ogenschijnlijk) tegenstrijdige energie.  Enerzijds krijgen we een hors d’hoeuvre aan dieper liggende emoties van wat nog eventueel onverwerkt is of waar wij ons nog onveilig voelen, onzeker, onduidelijk. Kortom: waar traumawerk op de agenda komt.  Anderzijds en tegelijkertijd voelen we onze diepste wens om in onze eigen authentieke (Creatie)kracht te gaan staan.  Wat in alle eerlijkheid bij mij ook wel een gevoel van druk met zich meebrengt.

“Mijn eigen authentieke kracht”.  Wát moet dat dan voorstellen? Het lijkt vaag te verwittigen voor iets groots… En ik ben niet altijd uitgeslapen genoeg om “groot” te dragen. 

Groen Lentefeest

We zijn deze week ook volop in de piekdagen van de Lente.  Hét seizoen waar groei en bloei ons dagelijks in ons gezicht gesmeten worden met al die “groenheid” in de natuur.  Dit is dus hét Creatieve Seizoen bij uitstek waar de creatie-energie ons triggert en uitnodigt om mee te doen.

Het was dan ook met voorbedachte rade dat deze Verdiepende Vrijdag rond Creëren in de Lente gepland staat. We kunnen beter creëren en ten volle in onze kracht staan als onze omgeving, onze context de energie levert die dit mee draagt, of zelfs versterkt.

Maar waar de natuur onbeschaamd féést in deze energie en in your face vrolijk ís, compleet geregenereerd na alle verlies en dood in de herfst en winter, zijn wij als mensen misschien wel dát talent verloren.   Het talent om zonder je te verontschuldigen te víeren en in je volheid te zíjn.  Misschien anders te vertalen als leiderschap te nemen in regeneratie.

Vrije Keuze

Voelen de jonge groene blaadjes schuldgevoel of schaamte dat zij nu kunnen zíjn dankzij het afsterven van hun voorgangers in het vorige seizoen? Dienen deze blaadjes zich klein te houden als eerbetoon aan die vorige generatie of aan vorige ervaringen? Is het de bedoeling dat deze blaadjes slechts vale kleuren tonen, om zich nu al voor te bereiden op wat komen gaat? Of is er geen groter eerbetoon te bedenken dan je over te geven aan wat zij bedoeld zijn… te zijn? Is er iets respectvoller dan anderen de laten genieten van je groei?

Het lijkt mij dat deze volle maan ons net deze vraag komt voorschotelen.  Subtiel als altijd.

Wat kies jij dit jaar als eerbetoon? Wat kies jij te doen uit respect? 

Vrije Vlinder

Laat zéér duidelijk zijn dat ik hiermee geen enkele uitspraak wil doen over welke keuze “juist” of “fout” is! Dat is in geen geval de bedoeling! Het enige wat ik kan respecteren is dat vele individuen nu in een fase zitten waar de keuze op dit moment niet past om in het feest van de Creativiteit te stappen.  Ook die beslissing is juist op bepaalde momenten in ons leven. Op die manier was voor mij vorig jaar (met het perinatale verlies van mijn dochtertje) één lange winter, waar ik niet klaar was voor een Lente en het Feest van de Creativiteit.  Het kan zeker zijn dat je een jaartje of meer overslaat.  Het brengt ons wel bij de vraag wat de bedóeling is.

Is dit dan wat ík wil?  Wil ik nog een jaartje overslaan? Heb ik het nódig om nog een jaartje over te slaan? Is dit mijn spiegel?  Want eerder deze maand vond ik de noodzakelijke kwetsbaarheid al pittig (wat trouwens al een aankondiging was van die dieperliggende gevoelens)!

Elke vezel van mijn lichaam laat mij echter voelen dat ik in de afgelopen weken inderdaad gespeeld heb met dit excuus.

Als er te weinig inschrijvingen zijn, dan moet ik het zelf ook niet doen.  Dan moet ik ook zelf niet mijn vleugels spreiden, flappen en wie weet zelfs gebruiken om te vliegen.

Want tja, er is een groot verschil tussen een vlinder op een takje met opgevouwen vleugels en een vlinder met vrije vleugels.

 

Vrije Vleugels

Het bloed raast door mijn aderen met dit inzicht en het besef komt binnen als een donderslag.  Ik weet dat ik al een pittig parcours heb afgelegd sinds het verdict van mijn kleine meisje en dankzij mijn vlinderkindje ben ik terecht gekomen in een van mijn grootste transformatieprocessen in mijn leven.

Sinds dat moment is bijna alles in mijn leven veranderd.  Maar met één voet zit ik nog in een laatste “afronding” van een bepaalde invulling van mijn leven. Het engagement dat ik een jaar geleden ben aangegaan om in verbinding met mijn dochter geheeld aan de andere kant te geraken, komt nu aan het laatste hoofdstuk.  Zo voelt het. En dat laatste hoofdstuk gaat over die vleugels. Die dienen om te vliegen!

 

Het ís tijd voor mij om te zíjn wie ik ben. In alle kleuren van de Regenboog. Om te zíjn zonder angst zoals ik mijn dochter beloofd heb. Het léven te léven zonder verontschuldiging!  Het léven te víeren zonder spijt! Het leven te creëren zonder angst!

Vandaag kies ik bewust om in deze Lente te stappen.  Niet enkel meer onder de organisatiedruk van mijn workshop. Maar omdat het júist voelt voor mij. Uit respect en als eerbetoon voor mijn eigen leven en voor de dood van mijn dochter.

Wanneer ik mijn intuïtie aanspreek welke vogel mij kracht kan geven bij dit inzicht, komt het beeld van de Chinese kraanvogel op mijn netvlies. Een grote vogel, met grote brede vleugels die traag klapwieken bij het opstijgen. Mijn schouders kraken er bij. Bij het opzoeken naar de symbolische betekenis lach ik luid bij de boodschap: VRIJHEID!

 

Wie zich herkent in deze energie is zeker welkom om mee te doen in de Workshop Creëren op vrijdag 31 mei. Maar indien dit niet het geval is, zal ik als enige deelnemer een volledige dag wijden aan mijn dromen.  Wat zijn mijn diepste verlangens, mijn diepste wensen? En ik ga ervoor.

Ik dank mijn spiegels en buig voor deze inzichten.

Aho.

Het vorige artikel lees je hier.

Wordt vervolgd.