Talking Womb – Volle Maan

Volle maan

Sinds mijn vakantie waar eb en vloed zo helend werkten, houd ik iets meer de maankalender in de gaten.  Dinsdag negentien februari zou de maan in haar volheid staan. Precies in dezelfde week dat we één jaar geleden het nieuws kregen dat we ons dochtertje zouden verliezen. Voor het eerst in mijn leven hield ik op basis van deze “toevalligheid” mijn agenda rustig zodat ik mijn baarmoeder kon volgen in háár noden.   Na dit jaar heeft ze het écht verdiend!

Volle Maan en de vrouw

Sinds mijn baarmoeder “zich laat horen” (zie vorig artikel), lijkt de verbinding met de maan ook veel meer voelbaar. Hoewel ik voorzichtig ben bij mijn beeld van vrouwencirkels, vraagt de nijpende pijn op die plek van “niets” in mijn schoot wel aandacht.  En zoals altijd wanneer je je heling belangrijker vindt dan je oordelen, sta ik er deze maand wel voor open en verdiep me wat meer in de betekenissen.  Want ja, wie weet?

Wie ben ik om een eeuwenlange traditie aan vrouwencirkels en “Womb Healing” niet te erkennen?

Zo vind ik alvast dat in het symbool van de vrouwelijke triade, in het midden ook een volle maan staat. Dit symbool hoort thuis in de traditie van de drievoudige godin. Wat op zijn beurt weer staat voor de drie levensfasen bij de vrouw.  De Maagd, die symbool staat voor jeugd en mogelijkheden . De Moeder, die creativiteit en het verzorgende aspect vertegenwoordigt. En de Wijze Vrouw, die wijsheid, overgangsfase en verantwoordelijkheid symboliseert. Alle aspecten van deze “drievoudige godin” vertegenwoordigen verschillende manieren van heling en groei.

Ook in de Chinese begrippen yin en yang wordt het vrouwelijke Yin in verband gebracht met de maan. Het mannelijke yang op zijn beurt met de zon.

Dus waar ook ter wereld en hoe ver ook in de geschiedenis: de vrouw en de maan zijn een match.  En waar de tradities het dichtst bleven bij de natuur, word ook de timing van volle maan gebruikt om die kwetsuren en trauma’s typisch voor de vrouw en haar schoot alle liefdevolle aandacht te geven. Hetzij met meditaties, sauna’s voor de schoot, kruidenthees, gesprekken met lotgenoten in een cirkel (zonder hiërarchie) en visualisaties. Kortom: heling door liefdevol te laten zijn, compleet in lijn met het verzorgende karakter van de Moeder.

Maanloos

Niet enkel de krachtige symbolen en tradities kennen eigenschappen en magie van de maan toe aan het vrouwelijke.  Ook in minder romantische vorm, maar niet minder magisch, heeft elke vrouw een persoonlijke, unieke afstemming op die maan via haar maan(dstonden).

Nu, ik heb mezelf heel lang als “gelukzak” bestempeld met mijn zeer lange cyclus die de bal constant missloeg wat die maan betrof. Mijn persoonlijke cycli wisselden zich pas tussen 30 tot 40 dagen af. Wat een gewéldige luxe was om te beantwoorden aan die maatschappelijke constante productie-vraag.  Ik was blíj geen duidelijke verbinding met die maan te hebben. Want productiviteit vereist stabiliteit, toch?

Totdat ik halverwege mijn eerste zwangerschap afscheid moest nemen van mijn dochtertje.  Waarna ik twee maanden  later opnieuw bleek zwanger te zijn, maar ook dat vruchtje verloor.  Dus totdat mijn vrouwenhart reeds tweemaal geklopt heeft als een moederhart! Vanaf dán besef ik als geen ander hoe belangrijk het eigenlijk is om het authentieke vrouwelijke ritme aan die maan over te laten.

Overgave aan de maanstanden

Deze week, de week in februari wanneer de maan vol is… én het 1 jaar geleden is dat ik in de stoel bij de gynaecologe lag terwijl het verdict werd meegedeeld… déze week, kiest mijn baarmoeder om haar cyclus na 28 dagen (!!!) af te stemmen op “haar maan“.  Voor het éérst in mijn leven.

Ik tik voor het eerst in mijn leven mee op het ritme van De Vrouw. Die energiegolven die meer lijken op de golven van de zee in relatie tot de maanstanden.  En wetende wat ik geleerd heb in de afgelopen 365 dagen, geef ik mezelf toestemming mij over te geven aan dat nieuwe levensritme. Het énige ritme dat nieuw leven kan maken, dragen en baren.

Volle Maan en mijn schoot

Negentien februari geef ik mij over aan de roep van mijn baarmoeder en gun haar háár tijd met die prachtige volle maan.  Zittend in kleermakerszit bij het raam, steek ik mijn oortjes in en druk op “start”. Let the Womb Healing meditation begin!

Twee zinnen vatten het samen en vertaal ik in dit artikel graag.

De Schoot is niet de plaats voor Angst en Pijn. Het is niet de plaats voor Woede, Manipulatie en Verdriet.

De schoot is de plaats om te Creëren en het Leven te Schenken aan Nieuw Leven. Nieuw Leven dat lijkt op… jou.

Pas wanneer ik druppeltjes op mijn armen voelde, besefte ik dat de tranen stroomden.  Overvloedig. Want er zijn een overvloed aan beelden, associaties, herinneringen van mijn leven en van andere levens in mijn transgerenationele traumalijn die pijnlijk zichtbaar en voelbaar worden bij die Angst. Bij die Pijn.

Seksuele contacten die niet resoneren met een veiligheid of heiligheid. Zovele vormen van manipulatie. Een miskraam. Het verlies van een kind. Dit gebeurt in zovele levens van vrouwen wat opgeslagen wordt op celniveau in de baarmoeder. En deze celniveau-herinneringen worden tot 17 generaties ver van moeder op dochter doorgegeven. Van de ene overlever (survivor) tot de andere.  Dat alles zit opgeslagen op die ene plaats… de Baarmoeder.

Verweven in mijn persoonlijke verhaal, komt de vraag: Is het dit dat mij tegenhoudt om een kindje te ontvangen in mijn schoot?

Zijn de pijnen té? Zijn de herinneringen té veel?

Creatie en geboorte

Zoals bijna áltijd zit het hem in het tegengestelde. Want waaróm zouden díe behoorlijk existentiële heilige pijnen net dáár opgeslagen worden? Is de baarmoeder niet tegelijkertijd dé plaats voor de vrouwelijke energie, zijnde: onvoorwaardelijke veiligheid (liefde)?  De plaats waar je je als idee zo veilig voelt dat je durft manifest te worden.

Als ík “pijn” zou zíjn en dus als onveilig aanvoel… waar zou ík heen willen? Een Tempel van de Veiligheid, lijkt me toch een goede investering.  Dus misschien worden al die herinneringen dáár opgeslagen, omdat mijn voormoeders er nog niet bij stil stonden dat ze die onvoorwaardelijke liefde konden gebruiken om die pijnen en angsten te zegenen? In hun tempel?

Ondanks zovele kwetsuren en pijnen hebben mijn voormoeders die moed en die kracht gehad om het Leven door te geven. Tot aan: mij. De vraag is dus misschien niet hoe ik de angsten en de pijnen moet overleven -maar toch meedragen- om toch mijn moederhart een kindje in Leven toe te wensen? Dat hebben mijn voormoeders misschien meer dan genoeg gedaan.

Misschien is de vraag aan míjn baarmoeder nú: om mijn voormoeders vooral te bedanken voor hun moed en kracht om vol te houden en “desondanks” het leven door te geven.  Als overlever creëer je allerhande manieren om pijnen en angsten, woedes en oordelen onder de mat te houden. Heling vertrekt vanuit het vasthouden van die pijnen en kwetsuren, ze in Liefde te laten zijn en om ze dan huiswaarts te sturen. Zodat die Tempel van de Veiligheid eindelijk terug kan geëerd worden in plaats van gekraakt.

Misschien is de liefde voor míjn Leven zo te helen dat ik vanuit Heling -en dus absoluut Vertrouwen en Liefde- kan kiezen voor het creëren van nieuw leven?  Mijn dochtertje heeft me geleerd hoe ik iets zó graag kan zien. Hoe díe immense liefde voelt. Kan ik haar herinnering (en verdriet om haar gemis) in míjn schoot loslaten en overdragen aan mijn hart, zodat er plaats komt in mijn Schoot voor een vól leven?

Misschien is die Maan niet voor niets Vol bij deze vraag…

 

Lees hier het vervolgartikel

Lees hier het vorige artikel.