Talking Womb – (V)eerkracht

Sneeuw Stop

Het vorige artikel verlaat ik op een punt van eerbiedige aanvaarding en misschien zelfs verwonderde nieuwsgierigheid over het vernuft in de natuur.  Alsof het nut van de nutteloosheid eindelijk, na zovele “lentes” begint te dagen. En alsof dit seizoen mij iets wil leren, houdt de Sneeuwse Stilte aan.  Ik geef me tussen twee afspraken door over aan de bron van Inspiratie en ga op wandel.

Ik ben nieuwsgierig naar welke nieuwe vragen kunnen opkomen bij het luisteren naar mijn krakende voetstappen.  Blij dat ik mezelf heel erg goed had ingeduffeld. Sneeuw is nu eenmaal het mooiste symptoom -maar niettemin een symptoom- van winter, vrieskou, vriesweer, … freeze.

 

Vrieskou

Willens nillens verkrampen de spieren in mijn nek, schouders, heupen, armen, benen,  reagerend op die winterse kou, die ongure wind en op geregelde tijdstippen die grijze regenvlaag.  Na mijn neiging om deze witte lakens in ons stadsbeeld of landschap in een moment van verwondering te aanschouwen, daagt deze realiteit ook best wel.  De ijzigheid, de vries.  De… freeze.

Hopla! En we zijn terug bij een term die aan deze winterse freeze is ontleend, maar die ik bijna een heel jaar lang tegen kom in de context van trauma-verwerking. Wanneer iets heel ergs gebeurt, is “bevriezen” (freeze-respons) ook een van de emotioneel-mentale traumareacties, naast “vechten” of “vluchten”.  In therapeutische contexten worden alle drie reacties tegenwoordig steeds diepgaander onderzocht op emotioneel en mentaal vlak.  En heel soms zouden we bijna vergeten wat er fysiek in ons lichaam gebeurt.  Want als onderdeel van de natuur, vervriezen/verkrampen we in alle drie de reacties net zoals de takken van bomen doen bij vrieskou.

Verkrampt

Laat me even in deze metafoor blijven voor de duidelijkheid.  Onze lichamelijke verkramping kan best wel vergeleken worden met wat er gebeurt met een ondergesneeuwde tak.  Ik herinner me mijn oprechte aha-erlebnis in het vorige artikel dat de natuur in de winter niet-dood is, hoewel men het zo kan aanvoelen. De natuur is schijndood.  De boomsappen vloeien supertraag, er zijn kleuren noch geuren.  Beweging is afwezig.  Enkel de basiselementen van wat “een boom” definieert worden voorzien van een minimum aan voedsel. Het leven van die boom is verkrampt ín die boom.

Dan besef ik dat ik in mijn persoonlijk rouwproces  bewust was van zovele vormen van verkramping, maar nog niet deze.  Namelijk de verkramping van “de overlever“.  De verkramping van de achterblijver.  De verkramping van het leven. Ik heb me zovele keren schrap gezet voor de zovele fases in een zeer ongewenst afscheid en gedurende zovele processen is die krampachtigheid versterkt.  Ik heb die ook erkend en geëerd.  Maar de focus lag volledig op wie vertrok.  In alle eerlijkheid nog niet op wie in het leven blijft.

Want om eerlijk te zijn, dat voelde zelfs zéér twijfelachtig of dat zelfs nog kon.

Eerkracht

Wat mij daagt, is dat de winter een drie maanden durend eerbetoon is aan de verkramping van de overlever. Die takken hebben echt groots en indrukwekkend werk geleverd bij het loslaten van die bladeren.  Onze lichamen leveren echt groots en indrukwekkend werk bij het loslaten.  De winter gééft dat vermoeide lichaam de tijd, de koude en de kramp om dat te beseffen.

Eens we erkennen dat die verkramping er is, laat dan vooral het eren van de overlevende beginnen! Met dezelfde kracht als waarmee we eren en buigen voor wat voorbij is, wat of wie we moesten loslaten, mogen we nu onzelf eren.  Wij mogen buigen voor onszelf. Als overlevers.  Als de levenden.  Als die met de belofte dat terug voluit leven eraan komt.  Als we zalven, baden, masseren.

De Beloften

De winterse beloften zijn zo rijk en eindeloos.  Als we willen kijken naar die beloften natuurlijk.

De winter belóóft de lente. Het ijs belóóft de dooi. De takken van die boom belóven nieuwe knoppen en nieuwe blaadjes.  De zwarte tak belóóft vele kleuren en geuren.

Zo ook belóóft onze verkleuming een ontspanning. Zo ook belóóft onze overleving, een vol leven. Zo ook belóven onze rust en moeheid, een uitbundigheid, vrolijkheid en beweging.

Zo belóóft misschien de winterse Eerkracht, onze toekomstige Veerkracht?

 

(V)eerkracht

Hoe vreemd is dit woord eigenlijk niet? Veer.  Kracht.  Lichter dan een pluimpje kan je namelijk niet hebben.  Dus waarin schuilt dan die kracht van die veer? Want eens je rond je kijkt, zie je werkelijk overal veren om ons heen.  Zelfs in de winter.  Zo licht, luchtig…. Net door zoveel lichtheid en fragiliteit is een veertje op haar krachtigst.

Zo speels en buigzaam, vertrouwend op waar de wind haar brengt.  Mijn baarmoeder laat zich weer voelen.  Als om te zeggen: het is hiervoor dat je je spieren mag warmen en de krampen mag masseren.

Zodat je met de komst van de Lente jouw Veerkracht terug hebt.  Want, het is onze onbegrensde veerkracht die ons leert vertrouwen op de wind van het Leven.