Dit artikel maakt deel uit van de reeks Mandala’s & Lava. Een artikelreeks waarin een poging wordt gedaan om een van de diepste menselijke ervaringen in een transformatieproces te verwoorden. Katrien is transformatiecoach en bevond zichzelf aan de start van 2018 voor de grootste transformatie in haar eigen leven tot nu toe. Ze werd voor het eerst mama, én ze moest tegelijkertijd afscheid nemen van haar dochtertje. Wil je het vervolg niet missen? Volg dan haar blogpagina.
Vruchtbare Hoop
Ik moet eerlijk toegeven dat het eigenlijk ook lijkt alsof Moedertjesdag niet meer stopt. Want eens mijn maandcyclus hersteld, amper 2 maanden na het afscheid van ons meisje, word ik als vrouw meegezogen in het discours van “De Vruchtbaarheid“.
Stilletjes aan (maar dus binnen de twee maanden) wordt Mila een bewijs dat kinderen krijgen kán. Een door hormonen gestuurde strohalm waar iedereen zich aan vasthoudt. Want, in medische termen is het wel gelukt, maar hálf. De medische wereld heeft nog voor een lange tijd lak aan energetische verschuivingen naar moederschap. Waar géén fysiek kind is, nadert een parcours in de nog steeds ondoorgronde wereld van de fertiliteit.
Vruchtbaarheidstests komen in ons leven met een strikje rond. Het blijkt hét cadeau bij uitstek voor een 38-jarige vrouw die net haar eerste kindje verloren heeft. Ook de gynaecologische afspraak draait rond de stand van zaken van onze kinderwens. Gezien mijn leeftijd wordt voorzichtig melding gemaakt van een periode van zes maanden proberen “vooraleer we verder kijken“. Onze realiteit, en dan vooral míjn realiteit was en bleef: HCG-waarden, vruchtbaarheid, fertiliteit, zwangerschapshormonen, moederschap, kinderwens en noem maar op. Een rouwproces an sich, samen met de emotionele ervaring dat ik moeder wás, diende toch een beetje naar mijn vrije tijd geduwd te worden… gezien mijn leeftijd.
Vruchtbare Controle
Zonder het te beseffen monitor ik mezelf als een rond wandelende couveuse, om mezelf klaar te maken/houden om dit ogenschijnlijk unieke momentum van moederschapskans te grijpen. En al die analyses en tests bieden een mogelijkheid tot controle. De nood aan controle komt bij mij altijd op de proppen waar er sprake is van… jawel: ANGST.
Het dringt stilletjes aan door dat we met die éne grote angst komen te zitten en dus die éne grote vraag wanneer je éérste kind een sterrenkindje is: “Zit het krijgen van een kindje nog in ónze sterren?”
Geplande Hoop
Eens dit discours in ons huishouden komt, kan het ook niet anders dan dat de verwarring inslaat. Want laat verdriet en angst nu net de twee zwaarste gevoelens zijn die enorm veel energie vragen om te “managen”. Elk op hun eigen manier. Waarbij de aanpak van verdriet vaak tegenstrijdig is op de aanpak van de angst.
Enerzijds vraag ons verdriet om ons dochtertje om het rituele, om tranen, om stilte en rust, om hartsverbinding en bovenal TIJD. En hoop. Hoop dat wij dat verdriet ooit kunnen laten rusten en inruilen voor vreugde.
Anderzijds vraagt onze angst om geruststelling. En hier zit de valkuil van angst: angst heeft die geruststelling nodig, zo snel mogelijk.
Waar angst overneemt, wordt de hoop tot een verwachting herschreven. Om in deze niet te zeggen: de hoop wordt het ín verwachting zijn.
En als was het om op zijn minst die angst weg te halen krijgen we amper één maand later dat alles betekenende somteken.
Gehoopt Plan
Oef! Eén seconde van opluchting. Het circus der fertiliteit mag stoppen. Het einddoel voor de angst is bereikt: dames en heren, we kunnen nog steeds zwanger worden.
Ik zie het volledig voor mij! We zijn dóór ons proces gegaan met Mila’tje. We hebben geléérd en ons hart nog méér open gezet! Nu zijn we kláár om dit tweede kindje in alle liefde te ontvangen. Het nog te komen verdriet om ons meisje, zal samen lopen met de vreugde om de groei en de komst van haar broertje of zusje. Mijn blog zal kunnen eindigen in alle liefde en met alle hoop dat dit alles betekenis heeft gehad. Dit verhaal, Mila’s verhaal, óns verhaal zal een boodschap van hoop en liefde zijn en blijven! We zullen hierop kunnen terugkijken en inzien dat het zin heeft gehad en mag eindigen in nieuw leven!
Geef toe… Toch een héél mooi gehoopt plan, niet? Retrospectief gezien, bij het lezen van wat ik oprecht toen wilde geloven en voelen, begrijp ik dat ik nogal wat overtuigingen bleek te hebben die totaal naast de kwestie zijn. Maar om tot die inzichten te komen, jawel…
In de wind
… krijg ik na 10 weken wel een zeer vreemd voorgevoel bij het vinden van een voorbij vliegend klein wit pluimpje. “Zou dit voor ons tweede zieltje zijn?”, stelde ik mij luidop de vraag.
Hoewel dergelijke momenten weggewuifd worden, wordt mijn vermoeden (of Miss Intuïtie) één week later helaas bevestigd. Op een ellendig herkenbare monitor, met de benen omhoog liggend in een ellendig herkenbare stoel. Dit gehoopte vruchtje was reeds een paar weken gestopt met groeien en zullen we ook verliezen.
Het volgende artikel lees je hier.
Het vorige artikel lees je hier.
