Als het eens even niet lukt…

Ik denk dat velen het (her)kennen. Die momenten -meestal na een geweldige boost in groei, in positieve emoties, in inzicht of in geslaagde doelen- enfin, die momenten waarin het ineens allemaal ook even stopt! Het kan zijn dat je midden in al die groei en leuke dingen ineens ziek wordt, fysieke of emotionele pijn voelt, of dat je ineens gewoonweg terug door het bos de bomen niet meer ziet. We zouden er echt alles aan doen om die momenten zo lang mogelijk weg te wuiven.  Maar door een of andere vreemde zin voor humor zal het meestal gevolgd worden door nog een paar dagen van ogenschijnlijke tegenslag en rommel tot je eindelijk op het punt komt dat je eens goed in- en uitademt en tegen jezelf zegt: “Het lukt hier niet.”

Dan nog maar te zwijgen over de emoties die daarbij komen kijken en waar we zeker nog het liefst over willen zwijgen. Als we die emoties überhaupt al onder ogen willen komen.

Want ook al lijkt het onschuldig, we zeggen tegen onszelf eigenlijk letterlijk dat “het” niet gelukt is.

Deze week heeft dat woord mij even aan het denken gezet.

Het is een fascinerend woord eigenlijk: “gelukt”! Of beter gezegd “niet-gelukt”…

Het blijkt toch 2 betekenissen in te houden: enerzijds betekent het “geslaagd”, anderzijds zit dat woord “geluk” er letterlijk integraal in. Maar dan begint het.

Het lukt niet, maar we zeggen nooit “het” slaagt niet.  Neen, we zeggen “ik ben niet geslaagd”. En of we nu willen of niet, het tegenovergestelde van slagen is “falen”… Dus wanneer “het” even niet lukt, voelen we als mens diep vanbinnen misschien toch wel dat “wij” aan het falen zijn…

Anderzijds houdt het woord geluk in gelukt dan weer eerder een situatie in, waaraan we overgeleverd zijn.  Waar de wispelturigheid van het Lot (of wat ook) enig geluk heeft omgebogen naar ongeluk.

In het kader van dit “onderzoek” ben ik dan naar de emoties gaan kijken die tijdens zo een periode de revue passeren. Hoe langer die momenten van niet-lukken duren en volledig onafhankelijk van de reden waarom, kreeg ik te kampen met emoties van: Ergernis, Faling en zijn siamese tweeling faalAngst, Zelfveroordeling, Machteloosheid, Frustratie, Kwaadheid, Vechtlust… enfin, een hele resum waarmee er te kampen was. En dat dus bovenop de effectieve “mindere” periode.

Nu even serieus: waar zijn we mee bezig?

Als coach word ik uiteraard geconfronteerd met de realiteit dat fantastische mensen door dergelijke momenten en bijhorende emoties gaan. Maar een dergelijke week zelf nog eens meemaken helpt enorm om nederigheid te blijven voelen voor wie hier door gaat. En eens stil te staan bij wat kan helpen om deze momenten te aanvaarden, zonder meer.  Er is geen sprake van een examen, het enige duidelijke doel is dat iedereen zijn eigen gelukkig leven wil maken. Wij zijn mensen en kunnen onmogelijk in een continuum leven van een “up”, het leven op zich is een continuum van “up & down”, zoals golven.  Ook in de down leren we zoveel over onszelf. Vooral hoever we staan met onze zelfliefde.

Dus, ik herschrijf simpelweg die ene zin die het nog moeilijker maakt “het lukt niet” naar “het gaat gewoon even niet”. Als het niet gaat, blijft de belofte van continuïteit maar kan en mag het tempo gerust even stoppen. Als het niet gaat, kan “het” gerust gaan zitten, gaan liggen, stoppen of zelfs achteruit gaan.

Als je ziek bent moet je eerst genezen, als je pijn hebt moet je die eerst doorvoelen en laten wegebben, als je het bos door de bomen niet meer ziet, moet je eerst rusten om dan met een nieuwe blik te kijken of je het terug kunt zien.  Eerst aanvaarden en dán pas kan je weer vooruit. Maar vooruit zal je gaan. Alleen, ietsje later.